Ο Βρετανοκύπριος συγγραφέας Άλεξ Μιχαηλίδης πιστεύει ότι μπορείς να γράψεις μόνο για την προσωπική σου ευχαρίστηση κι ότι το να γράφεις προσπαθώντας να ευχαριστήσεις τους άλλους δεν παράγει κάτι ενδιαφέρον. Το νέο του μυθιστόρημα «Κόρες», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα έχει χαρακτηριστεί ως «το page-turner του καλοκαιριού». Με αναφορές στη μυθολογία, τα Ελευσίνια Μυστήρια, το ταξίδι της Περσεφόνης στον Άδη και στην ποίηση του Τένισον και το κλασικό δράμα, ο στιλίστας του ψυχολογικού θρίλερ επιστρέφει με το καινούργιο best seller με πρωταγωνίστρια την ψυχοθεραπευτρια Μαριάννας Άντρος που προσπαθεί να αποδείξει την ενοχή ενός δολοφόνου και να τον σταματήσει.  

-Μετά τη μεγάλη επιτυχία του μυθιστορήματός σας «Ο σιωπηλός ασθενής», είχατε άγχος για το πώς θα υποδεχόταν το κοινό τις «Κόρες»;

Ξέρετε, όταν έγραψα το The Silent Patient, ήμουν επαγγελματικά στο χαμηλότερο σημείο μου. Μόλις είχα τελειώσει μια αποτυχημένη ταινία και ο ατζέντης μου με είχε αφήσει, οπότε δεν περίμενα ότι θα διαβαστεί το μυθιστόρημά μου. Το έγραψα απλώς για να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορούσα να γράψω κάτι που δεν θα ήταν καταστροφή. Και επίσης, επειδή αγαπούσα πολύ τις αστυνομικές ιστορίες, ήξερα ότι κάποια στιγμή θα προσπαθούσα να γράψω μία – για να επαναλάβω την εμπειρία της ανάγνωσης κλασικών μυστηρίων και θρίλερ στην παραλία της Αγίας Νάπας όταν ήμουν παιδί. Αυτός ήταν κυριολεκτικά ο μοναδικός μου στόχος και ξαφνιάστηκα ιδιαίτερα, όταν έγινε τόσο μεγάλη επιτυχία. Γεννήθηκαν αίφνης πολλές προσδοκίες. Έτσι, κάθε φορά που ένιωθα συντετριμμένος, επέστρεφα σε αυτόν τον απλό στόχο που είχα για το πρώτο βιβλίο – να γράψω απλώς ένα θρίλερ που να διαβάζεται στην παραλία. Και αυτό με βοήθησε να είμαι συγκεντρωμένος και προσγειωμένος όποτε ένιωθα ανασφαλής. Πραγματικά, πιστεύω ότι μπορείς να γράψεις μόνο για την προσωπική σου ευχαρίστηση. Το να γράφεις προσπαθώντας να ευχαριστήσεις τους άλλους δεν παράγει, κατά τη γνώμη μου, κάτι βαθύτερο ή ενδιαφέρον.

-Και σε αυτό το βιβλίο αντλείτε ερεθίσματα από ελληνικούς μύθους. Τι σας γοητεύει στην ελληνική μυθολογία;

Έχει να κάνει με την ανατροφή μου, φυσικά. Μεγαλώνοντας στην Κύπρο, στο νησί της Αφροδίτης, είναι αδύνατο να αγνοήσεις την ελληνική μυθολογία. Το νησί είναι εμποτισμένο τόσο έντονα από αυτήν, υπάρχουν υπομνήσεις παντού. Με τράβηξαν αυτές οι ιστορίες γιατί είναι τόσο συναρπαστικές. Οργή, ζήλια, αγάπη, εκδίκηση, μαγεία. Είναι τόσο πλούσιες και ενδιαφέρουσες θεματικά, πάντα αντλούσα έμπνευση από αυτές και υποθέτω ότι θα το κάνω και στο μέλλον. Στο νέο μου μυθιστόρημα εξετάζω τα θέματα της θυσίας και του θανάτου. Οι μύθοι, λοιπόν, της Περσεφόνης και της Ιφιγένειας είναι ιδιαίτερα σχετικοί. Και ήταν συναρπαστικό να τους εξερευνήσω.

-Η ιδιότητά σας του σεναριογράφου έχει επηρεάσει τη συγγραφή σας;

Μου έμαθε μια συγκεκριμένη οικονομία, σίγουρα. Με έκανε να σκεφτώ τα πράγματα με οπτικό τρόπο, αλλά, για να είμαι ειλικρινής, πιστεύω ότι είμαι πολύ καλύτερος μυθιστοριογράφος από ό,τι σεναριογράφος. Μου φαίνεται δύσκολο να προσδίδω αρκετό βάθος σε ένα σενάριο. Ενώ σε ένα μυθιστόρημα, η ικανότητα να μπαίνω στο μυαλό κάποιου, να επιμηκύνω τον χρόνο, να τον επιβραδύνω και να πηγαίνω προς τα πίσω και προς τα εμπρός – αυτά είναι τα πράγματα που είναι πραγματικά συναρπαστικά για μένα. Έτσι λοιπόν, αν και αγαπώ τον Χίτσκοκ και τον Μπίλι Γουάιλντερ και έχω μάθει πολλά από τον κινηματογράφο, στην καρδιά μου είμαι πεζογράφος.

-Καθώς ζείτε και εργάζεστε στο Λονδίνο, τι σας λείπει περισσότερο από την Κύπρο;

Η Κύπρος μου λείπει όλο και περισσότερο καθώς μεγαλώνω. Σκέφτομαι να περάσω πολύ περισσότερο χρόνο εκεί στο μέλλον. Όλα τα πράγματα για τα οποία έφυγα μακριά –να ζω σε μια μεγάλη πόλη, περιπέτεια, ταξίδια– με ενδιαφέρουν όλο και λιγότερο. Η πανδημία σίγουρα έχει ενισχύσει αυτή την αίσθηση. Τώρα λαχταρώ μια απλή ζωή, καλό φαγητό, λιακάδα, παλιούς φίλους που αγαπώ. Νομίζω ότι η πανδημία μας έχει κάνει όλους να θέσουμε τις προτεραιότητές μας και να τις ξεκαθαρίσουμε επιτέλους.

-Ποιο βιβλίο διαβάζετε αυτή την περίοδο;

Διαβάζω τη Ruth Rendell, πιστεύω ότι είναι πολύ σπάνιο παράδειγμα μιας μεγάλης λογοτέχνιδας που έτυχε να γράψει αστυνομικό μυθιστόρημα. Προσπαθώ να μάθω όσα περισσότερα μπορώ από αυτήν – όχι για την πλοκή, αλλά για το πώς να εμπλουτίσω και να εμβαθύνω σε μια ιστορία. Δεν μπορώ να αναφέρω ένα συγκεκριμένο μυθιστόρημα, καθώς τα διαβάζω τόσο γρήγορα. Αυτή τη στιγμή διαβάζω το The Secret House of Death, αλλά έχω ακόμα τέσσερα μαζί μου αυτή τη στιγμή, και θα τα διαβάσω όλα. Την προτείνω σε όλους όσους ψάχνουν καλές αναγνώσεις στην παραλία.

 

Οι κόρες

Τιμή €16,60

Σελ. 448

Εκδόσεις Διόπτρα