Τι άλλο απέμεινε να ειπωθεί για τη Μαρία Κάλλας; Για τον παθιασμένο έρωτά της με τον Ωνάση, την προβληματική της σχέση με τη μάνα της, το μοναχικό της τέλος; Όλα έχουν ειπωθεί. Το μόνο που απομένει είναι φωτογραφίες που δεν σημοσιεύτηκαν ποτέ. Από δικά της άλμπουμ, με δικά της λόγια. Σε μια νέα έκδοση με τίτλο «Maria by Callas»
Ο Tom Volf, φωτογράφος και κινηματογραφιστής, για τέσσερα χρόνια ταξίδεψε σε όλη την υφήλιο για να ανακαλύψει χαμένα αρχεία σχετικά με τη ζωή και το έργο της Μαρίας Κάλλας. Συνάντησε φίλους και συνεργάτες της, οι οποίοι του άνοιξαν τα αρχεία τους και του μίλησαν γι’ αυτήν.
Μεταξύ άλλων η Nadia Stancioff, που ήταν η καλύτερή της φίλη, και ο Georges Prêtre, που ήταν ο αγαπημένος της μαέστρος και ο οποίος πρώτη φορά στα 40 χρόνια από τον θάνατο της μεγάλης ντίβας συμφώνησε να συνεργαστεί σε ένα βιβλίο για εκείνη.
Εκτός από το βιβλίο «Maria by Callas», που εκδόθηκε από τον οίκο Assouline, ο Volf προχώρησε επίσης στην έκδοση μίας συλλογής από αυθεντικές ζωντανές ηχογραφήσεις και στη δημιουργία μίας ταινίας με τίτλο «Maria by Callas: In Her Own Words». Ο λόγος λοιπόν –και με αφορμή τη συμπλήρωση 40 χρόνων από τον θάνατο της– στη Μαρία Κάλλας.
«Η αδερφή μου ήταν ένα όμορφο κορίτσι, ενώ εγώ ήμουν πολύ παχιά και γεμάτη μπιμπίκια. Ήμουν πάντα υπερβολικά ώριμη για την ηλικία μου και όχι πολύ ευτυχισμένη. Δεν είχα νέους φίλους, αλλά είχα αυτή την αδερφή που ήταν τόσο όμορφη και εγώ το ασχημόπαπο».
«Πήγα στο σχολείο στην Αμερική ως 13 ετών. Ας το πούμε, λοιπόν, ότι μόρφωση δεν απέκτησα! Έτσι δυστυχώς είναι!»
«Γιατί τραγούδησα; Όταν κανείς είναι 13 ετών, υπάρχουν ο πατέρας και η μητέρα που αποφασίζουν. Και να, αυτό αποφάσισαν… Δεν επέλεξα το τραγούδι, δεν πίστευα ότι είχα φωνή. Αφού όμως η μητέρα μου επέμενε τόσο και αφού κέρδιζα πάντα υποτροφίες στο ωδείο, αυτό μου πρόσφερε τη σιγουριά πως είχα ταλέντο. Δεν ήξερα να κάνω και τίποτα άλλο και αφού μου άρεσε η μουσική, βρέθηκα σε αυτό το επάγγελμα για να κερδίζω το ψωμί μου».
«Η συστολή και η ανασφάλεια που με χαρακτηρίζουν με κάνουν υπεροπτική. Είναι ένας τρόπος αυτοπροστασίας των ντροπαλών ανθρώπων… Θέλω να με επαινούν και να με ενθαρρύνουν συνέχεια, γιατί είμαι εκ φύσεως απαισιόδοξη. Κι ας μην ξεχνάμε πως μόνο το ευτυχισμένο πουλί κελαηδάει, το δυστυχισμένο χώνεται στη φωλιά του και πεθαίνει».
«Εμείς οι γυναίκες είμαστε τυχερές, διότι οι άντρες μάς αγαπούν όπως είμαστε και μας βλέπουν πολύ καλύτερες απ’ ό,τι είμαστε. Ενώ εμείς είμαστε λίγο δολοπλόκες. Έχουμε γλώσσα που κόβει και μιλάμε πριν σκεφτούμε. Έχουμε όμως μια μεγάλη δύναμη που δεν τη χρησιμοποιούμε αρκετά: τη θηλυκότητα… Αν απλούστατα ξέραμε να ήμαστε γυναίκες, θα είχαμε όλο τον κόσμο στα πόδια μας!»
«Πού απέτυχα; Μα να ολοκληρωθώ ως γυναίκα, γιατί αυτό που πάντα επιθυμούσα ήταν να γίνω μητέρα και να αποκτήσω πολλά παιδιά. Και το παράπονό μου, όταν άκουγα τον κόσμο να με χειροκροτεί, ήταν γιατί η Κάλλας να μην περιστοιχίζεται από τα παιδιά της, κι αργότερα από τα εγγόνια της, τις στιγμές της ευτυχίας της, όπως τόσοι άλλοι άνθρωποι».
«Στο βάθος, το αληθινό συμπέρασμα είναι ότι η ιδιωτική μου ζωή δεν μπόρεσε ποτέ να γίνει σημαντικότερη από το επάγγελμά μου».
«Θα ήθελα να είμαι η Μαρία, όμως υπάρχει η Κάλλας που απαιτεί να συμπεριφέρομαι με τη δική της αξιοπρέπεια. Μου αρέσει να σκέπτομαι πως (Κάλλας και Μαρία) πάνε μαζί. Πιθανόν να μην μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει (την Κάλλας από τη Μαρία). Με τη μόνη διαφορά πως η Κάλλας είναι ένα είδος διασημότητας».
«Είναι πολύ παράξενο συναίσθημα να είμαι ζωντανός μύθος ενώ βρίσκομαι ακόμη στη γη. Ίσως θα ήταν καλύτερο αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που θαυμάζουν τη φωνή μου αποφάσιζαν να με θεωρούν αθάνατη μετά τον θάνατό μου. Αν γινόταν αυτό, θα καθόμουν πάνω σε κάποιο σύννεφο, θα κοίταζα κάτω και θα απολάμβανα το θέαμα, αντί να κάθομαι και να ανησυχώ αν θα καταφέρω να βγάλω τις ψηλές μου νότες».
