Παραστάσεις και παρουσιάσεις από την τοπική και διεθνή σκηνή σε διάφορα σημεία στο κέντρο της Λεμεσού περιλαμβάνει το πρόγραμμα του 13ου Διεθνούς Φεστιβάλ Σύγχρονου Χορού και Performance Open House, που πραγματοποιείται από τις 30 Σεπτεμβρίου έως και τις 2 Οκτωβρίου. 

Η διοργάνωση που προτείνει η Στέγη Χορού Λεμεσού επιστρέφει δυναμικά. Με αφορμή τα 15 χρόνια από την ίδρυση του οργανισμού, το φεστιβάλ γιορτάζει την ζωντανή παραστατική εμπειρία και επικεντρώνεται στο σύγχρονο σώμα και ό,τι αυτό φέρει: τις μετατοπίσεις του, τα σημαινόμενα και τις αντανακλάσεις του.

Συμμετέχουν οι ξένοι δημιουργοί Σίγκριντ Στιγκσντάτερ Ματίασεν (Δανία), Ραμόνα Ναγκαμπτσίνσκα (Πολωνία), Σιμόν Σεν (Ελβετία) και Γκέργκο Φάρκας (Ουγγαρία) και οι Κύπριοι Ελισάβετ Παναγιώτου, Κατερίνα Παΐση, Γιώργος Μπίζιος, Μπελίντα Παπαβασιλείου και Δήμητρα Καλλίτση.

Η αρχή γίνεται την Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου στις 7μ.μ. στο Ξυδάδικο με το σόλο «Cold Hawaii» (30’) της Σίγκριντ Στιγκσντάτερ Ματίασεν, το οποίο θα μπορούσε να εκληφθεί ως μια νουβέλα όπου η μυθοπλασία γίνεται ο χάρτης για να ξαναφανταστούμε την πραγματικότητα. Μέσα από από τα στοιχεία της παραδοξότητας και του μυθικού, το έργο ερευνά τρόπους για να αντιμετωπιστεί ο πόθος, να εκτεθεί αλλά και να παραμείνει ιδιωτικό, να μείνει ντροπαλό αλλά και τολμηρό, να μετουσιωθεί σε κάτι, σε ένα τίποτα, να μεταμορφωθεί σε κάτι άγιο αλλά και ήσυχο. Είναι ένα έργο το οποίο πλημμυρίζει από θλίψη, απογοήτευση και απόρριψη. Είναι μια παραγωγή των Dansateliers του Ρότερνταμ και του Azkuna Zentroa στο Μπιλμπάο.

Το Σάββατο 1η Οκτωβρίου, στο πλαίσιο του προγράμματος φιλξενίας «Performing The New» που επιμελείται η Ροδιά Βόμβολου, παρουσιάζονται από τις 5μ.μ. μέχρι 7μ.μ. στο Δημοτικό Κέντρο Τεχνών – Αποθήκες Παπαδάκη τρία έργα σε εξέλιξη. Η αρχή γίνεται με το έργο «(μη) αυτοτελή επεισόδια» (15′) της Ελισάβετ Παναγιώτου, με επεισόδια που εναλλάσσονται ανάμεσα σε video και live performance, διαπραγματευόμενα το πέρασμα του χρόνου, το εφήμερο, παιδικές μνήμες. Χορεύουν οι Άντρια Κωνσταντίνου, Αυγουστίνα Τρίαρου, Ελισάβετ Παναγιώτου, Σοφία Ηρακλέους. Ακολουθεί το «My current mass, the world itself» (10’) της Κατερίνας Παΐση, σε ερμηνεία της ίδιας και το «Wakey-Walkey» (20’) του μουσικού και συνθέτη Γιώργου Μπίζιου, μια παράσταση που μοιάζει πιο πολύ με άσκηση, με σκοπό να διερευνήσει τη σχέση του ανθρώπου με τον χώρο και τον χρόνο. Οι περφορμερ (Γιώργος Μπίζιος, Στυλιάνα Αποστόλου) εμπλέκονται σε μια επαναλαμβανόμενη δράση προσπαθώντας να έρθουν σε επαφή με την στοιχειώδη φύση της ύπαρξης.

Την ίδια μέρα στις 7μ.μ. στο Ξυδάδικο φιλοξενείται η σόλο περφόρμανς «Τhis is very specific» (45′) της Μπελίντας Παπαβασιλείου, που περιλαμβάνει άβολες και παράτυπες πράξεις. Μερικές από αυτές είναι προσχεδιασμένες και άλλες πάλι προκύπτουν καθώς η/οι ερμηνεύτρια/ες ψάχνουν για ευκαιρίες να εμπλακούν σε σύνθετες, χαοτικές και μπερδεμένες σχέσεις.

Στις 8.30μ.μ. του Σαββάτου στο Θέατρο Ριάλτο παρουσιάζεται ψηφιακή διάλεξη του εικονολήπτη και εικαστικού Σιμόν Σεν από τη Γενεύη «Βe Arielle F», που λειτουργεί τόσο ως αναπαράσταση όσο και ως εξομολόγηση, επιχειρώντας να δείξει ότι ο εικονικός και ο πραγματικός κόσμος δεν βρίσκονται πάντα σε αντίθεση. Η εμπειρία του ξεκίνησε όταν αγόρασε το ψηφιακό αντίγραφο ενός γυναικείου σώματος στο διαδίκτυο. Συνέχισε αναζητώντας τη γυναίκα της οποίας κατοικούσε «ψηφιακά» το σώμα. Στη σκηνή, μεταφέρει την αλλόκοτη αυτή εμπειρία στο κοινό. Με τους: Simon Senn, Arielle F και ένα εικονικό σώμα. Πρόκειται για συμπαραγωγή των Théâtre Vidy-Lausanne, Le Grütli, Centre de production et de diffusion des Arts vivants, Théâtre du Loup.  

Την Κυριακή 2 Οκτωβρίου στις 5μ.μ. παρουσιάζεται στο Δημοτικό Κέντρο Τεχνών-Αποθήκες Παπαδάκη η δίωρη περφόρμανς της Δήμητρας Καλλίτση «Anxiety/ It’s nice to be supported. It’s exquisite when you’re freefalling». Οι θεατές/ περαστικοί καλούνται να σταθούν κάθε 15 λεπτά (ένας- ένας) πλάτη με πλάτη με την καλλιτέχνιδα, δίνοντας έτσι το έναυσμα για μια σειρά από κινήσεις/ αλληλεπιδράσεις. Ένα έργο εξισορρόπησης, όπου ο ένας γέρνει το βάρος του σώματος του πάνω στον άλλο ώστε να υποστηρίξει τον εαυτό του και τον άλλο από το να πέσει (δράση ή αντίδραση). Οι συμμετέχοντες ενθαρρύνονται να δώσουν ιδιαίτερη σημασία στο άγγιγμα, στους ήχους, στην μυρωδιά, συμμετέχοντας έτσι ενεργά σε έναν «διάλογο» σωματικής πίεσης (αναφορά στο «Body Pressure, 1974, του Bruce Nauman).

Στις 7μ.μ. στον Πολυχώρο Συνεργείο παρουσιάζεται η σόλο πρόταση της Ραμόνα Ναγκαμπτσίνσκα «Body Parts» (43’), που προέκυψε λόγω του έντονου ενδιαφέροντος της δημιουργού με το πρόσωπο. Η παράσταση ερευνά τις οργανικές λειτουργίες του προσώπου και τις κοινωνικές του καταβολές. Με ποιον τρόπο αφηγούνται οι χορογραφίες που εκτελούνται με το πρόσωπο, την κοινωνική καταπίεση; Τελικά έχουμε την ικανότητα να κατανοούμε τη «γλώσσα’ των προσώπων;» Το κείμενο βασίζεται στον Πολ Τόμας Άντερσον, με τη δραματουργική συμβολή του Ματέους Σομανόβκα και της Αγκάτα Σινιάρσκα. Πρόκειται για παραγωγή του Ιδρύματος Burdąg σε συνεργασία με τους Centrum w Ruchu, CSW Zamek Ujazdowski, Buda Kortrijk, Lubelski Teatr Tańca, Tanzfabrik Berlin, Komuna/ Warszawa. 

Το σόλο «Deep Fake» (45’) του Γκέργκο Ντ. Φάρκας παρουσιάζεται στις 8.30μ.μ. στο Θέατρο Ένα-Β’ Δημοτική Αγορά. Είναι μια σειρά γεγονότων που διερευνούν τις έννοιες της αντιγραφής, της αυθεντικότητα και προκαλούν την νοοτροπία της κατανάλωσης προτείνοντας νέες δυνατότητες συνύπαρξης. Το έργο αμφισβητεί την κυριαρχία της σόλο μορφής κατευθύνοντας απαλά την προσοχή του θεατή στην αποκεντρωμένη απόδοση του ήχου, του φωτός και του αντικειμένου, μετατρέποντας τον χώρο σε μια ζωντανή οντότητα που αναπνέει. Διερευνά τα καταρρέοντα όρια μεταξύ του ζωντανού και του ανόργανου, του υπάρχοντος και του εξωπραγματικού, με τις δομές που κρυφά (επανα)παράγουν αυτά τα δυαδικά συστήματα.