Η χορογράφος της παράστασης «Landscape» δημιουργεί ένα ανοιχτό τοπίο στο πολιτικό σώμα να υπάρξει ως βαθιά τραυματισμένο αλλά και ελεύθερα σεξουαλικό.

– Τι τροφοδοτεί την έμπνευσή σου όταν σχεδιάζεις μια παράσταση; Τα πάντα στο τώρα. Μια εικόνα, ένα μουσικό βίντεο, ένα άρθρο, ένα βλέμμα στον δρόμο, μια συνέντευξη, μια φράση, ένας δίσκος, ένα βίντεο μόδας ή μια αβάντ γκαρντ φωτογράφιση κάποιου σχεδιαστή που θαυμάζω. Γι’ αυτό και οι συνεργάτες μου έρχονται από περιβάλλοντα εκτός χορού. Έχουν άλλες εικόνες. Άλλες αναφορές. Φέρνουν στα έργα μια διαφορετική οπτική. Ο Χρίστος Κυριακίδης, για παράδειγμα, που είναι art director στο «Landscape» είναι visual artist, ποιητής και επιμελητής. Ο Οδυσσέας Κωνσταντίνου συμμετέχει ως δραματουργός αλλά είναι και μουσικός, περφόρμερ, συγγραφέας. Αυτό το συνάντησα πρώτη φορά με τον Πόλυ Πεσλίκα. Ήταν ο πρώτος που μου έμαθε αυτή την πολυμορφικότητα στον τρόπο που τροφοδοτώ τη δημιουργία μιας παράστασης.

– Πώς είναι για σένα να χορεύεις τώρα μόνη στη σκηνή; Τώρα, αυτή τη στιγμή είναι λυτρωτικό. Έχω να εμφανιστώ μόνη μου στη σκηνή από το 2018 και μου είχε λείψει. Στη σκηνή νιώθω πιο δυνατή να αντιμετωπίζω τον εαυτό μου και να κάνω τις παραδοχές μου. Με το «Landscape» αισθάνομαι ότι ξαναβρίσκω τον εαυτό μου και στέκομαι στα πόδια μου.

– Τι πραγματεύεται το «Landscape»; Στο «Landscape», σε συνέχεια των προηγούμενων έργων που δημιουργήσαμε με την ίδια ομάδα, θέλουμε να εμβαθύνουμε στα εργαλεία που καθιστούν το προσωπικό, συλλογικό. Το πώς μπορείς να συναντήσεις τη δική σου εμπειρία, το δικό σου βίωμα, το δικό σου αίσθημα στο δικό μου σώμα και βλέμμα.

– Με ποιον τρόπο το κοινό γίνεται και το ίδιο μέρος της παράστασής σου; Με την καθολική παρουσία. Οι θεατές έχουν την ελευθερία να είναι παρόντες, πράγμα που συνεπάγεται αμέσως και την ευθύνη τους. Το πώς επιλέγουν να σταθούν στον χώρο. Να κινηθούν. Να πλησιάσουν. Να παρατηρήσουν. Να φωτογραφίσουν. Ή -αν το επιθυμούν- και να φύγουν. Το κοινό γίνεται μέρος του έργου από την ώρα που εισέρχεται στον χώρο μέχρι τη στιγμή που φεύγει, ακριβώς διότι επέλεξε να βρίσκεται εκεί, τη δεδομένη στιγμή. Και αυτή η επιλογή αποτελεί για μας μια ενεργητική στάση.

– Το γυναικείο ζήτημα τίθεται συχνά στο επίκεντρο των καλλιτεχνικών σου αναζητήσεων. Αυτό συμβαίνει και τώρα στο «Landscape»; Ναι και ευελπιστούμε πως η παράσταση θα αποτελέσει ένα ανοιχτό τοπίο για όλες τις γυναίκες αλλά και για όλα τα «διαφορετικά» σώματα. Για μας το ζήτημα είναι η πατριαρχία και οι συνέπειές της πάνω στα σώματά μας και πως μέσα από την παράστασή μας μπορεί να αναδειχτεί το σύνθημα «Καμιά μόνη».

– Υπάρχει γυναικεία και ανδρική ματιά στο «Landscape»; Αυτό αναρωτιόμαστε και εμείς. Και αυτό περιμένουμε να δούμε. Όπως και στα προηγούμενα έργα, το «Mainstage» και το «Wish», αυτό που προέχει είναι η συνάντηση του θεατή με το έργο. Χωρίς αυτή τη συνάντηση των βλεμμάτων και των σωμάτων, αντρών, γυναικών και άλλων, στο εδώ και στο τώρα, δεν υφίσταται το έργο.

– Τον τελευταίο χρόνο πολλές γυναίκες έχουν βρει τη δύναμη να καταγγείλουν περιστατικά διαφόρων μορφών κακοποίησης και να ανοίξουν τον δρόμο σε ολοένα περισσότερα θύματα να μιλήσουν. Πώς είναι τα πράγματα στον δικό σου χώρο; Από οποίο χώρο κι αν ξεκινούν οι καταγγελίες οφείλουμε να είμαστε όλοι και όλες παρόντες και παρούσες να ακούσουμε τα θύματα (χωρίς ναι μεν, αλλά) και να δράσουμε. Να δημιουργήσουμε τα περιβάλλοντα, όπου τα θύματα θα αισθάνονται την ασφάλεια να μιλήσουν και να μοιραστούν δημόσια το τραύμα τους.

– Ο χορός μπορεί να βοηθήσει στη σχέση μιας γυναίκας με το σώμα της; Σε σένα πώς έχει επιδράσει; Πάντα υπήρξα αυστηρή με το σώμα μου- πρόσφατα κατάφερα να μαλακώσω – γιατί και ο χορός δεν είναι ένας χώρος που δεν έχει σωματικές και συναισθηματικές απαιτήσεις. Ως γυναίκα, ο χορός μου έδωσε μια άλλου είδους οικειότητα με το σώμα μου. Να αναγνωρίζω τις αδυναμίες μου, να τις αποδέχομαι και τελικά να τις κάνω δύναμή μου.

– Κοιτάζοντας πίσω, τι πυροδότησε την επιθυμία σου να ασχοληθείς με τον χορό; Ως παιδί και ως έφηβη ασχολήθηκα με τον πρωταθλητισμό. Αυτό σημαίνει πειθαρχία, καταπόνηση αλλά ταυτόχρονα δύναμη, θέληση και επιμονή. Μεγαλώνοντας ως ένα άτομο με δημιουργικές ευαισθησίες, ο χορός ήρθε να καλύψει αυτό το κομμάτι που μου έλειπε από τον πρωταθλητισμό.

– Ως χορογράφος, μπορείς να προσδιορίσεις την καλλιτεχνική σου ταυτότητα; Ερευνώ τα όρια, τα συναισθηματικά τα σωματικά και τα νοητικά. Πώς αυτά αλλάζουν μέσα στη στιγμή, μέσα στο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο και πώς αυτά με επηρεάζουν ως άνθρωπο καλλιτέχνη. Πλέον έχει προστεθεί και η διερεύνηση του βλέμματος μέσα στα εργαλεία της δουλειάς μου. Και φυσικά όλα αυτά μαζί πώς αλληλεπιδρούν με το ηχητικό και το εικαστικό περιβάλλον που δημιουργείται.

– Ποιες από τις παραστάσεις σου νιώθεις ότι σε καθόρισαν; Η πρώτη μου performance διαρκείας «An eight hour journey» (ΝΕΟΝ-Marina Abramovic Institute). Ήταν η πρώτη φορά που πραγματικά είχα την ευκαιρία να δοκιμαστώ μέσα στα όρια που ανέφερα, ενώ μου έδωσε πολύ σημαντικό υλικό για την έρευνά μου. Αργότερα, το «In Situ» υπήρξε το έναυσμα για τη χρήση του βλέμματος ως εργαλείου. Είχε συνολική διάρκεια 129 ώρες και αφορούσε τη σχέση θεάματος-εκθέματος με τον θεατή-παρατηρητή. Αυτή ήταν μια σημαντική μετάβαση για τα έργα που ακολούθησαν.

– Υπάρχει ζωή πέρα από την τέχνη σου; Υπάρχει, αλλά αυτές είναι περιοχές που αποφεύγω να επισκέπτομαι, γιατί με κάνουν πιο δυστυχισμένη. Προτιμώ να παραμένω εντός της περιοχής της τέχνης και να απολαμβάνω τη δύναμη που μου δίνει, την αυτοπεποίθηση, το νόημα και τη διαύγεια να αντιμετωπίζω τα όσα συμβαίνουν γύρω μου και μέσα μου.

– Η απαγόρευση του χορού ως ένα από τα μέτρα για την αναχαίτιση της πανδημίας, ποιο αντίκτυπο είχε στη ζωή των ανθρώπων; Μας απαγορεύτηκε το δικαίωμα στις αισθήσεις. Ο χορός έχει, εκτός των άλλων, τη δυνατότητα της εκτόνωσης και μέσω της εκτόνωσης ο άνθρωπος αποκτά καθαρότερη πρόσβαση στις αισθήσεις του και στις σκέψεις του. Αυτά χάσαμε. Αλλά είμαστε προσαρμοστικά όντα. Ευελπιστώ ότι θα τα ξαναβρούμε!

– Έχεις σκεφτεί ποτέ πώς θα ήταν ένας κόσμος χωρίς την κίνηση; Δεν νομίζω ότι υφίσταται κόσμος χωρίς κίνηση. Τα σώματά μας είναι ο κόσμος. Και τα σώματά μας είναι σε διαρκή κίνηση.

– Η ζωή έχει τη δική της χορογραφία; Η ζωή είναι χορογραφία. Αρκεί να διαθέσουμε το βλέμμα και το σώμα, ώστε να απολαύσουμε τον χρόνο και τον χώρο που μας δίνεται μέσα σ’ αυτήν.

*Landscape: 28/1, 20:30. 29/1, 18:30, 20:30. Θέατρο Ριάλτο, Λεμεσός. Τηλ.: 77777745.

tanya@phileleftheros.co