Με αφορμή την κυκλοφορία, το Σάββατο 3/8, μαζί με τον «Φιλελεύθερο», σε περιορισμένα αντίτυπα, του νέου δίσκου «Κύπρος Νυν και Αεί», σε στίχους του Πόλυ Κυριάκου -του οποίου, ο Γιώργος Νταλάρας, εκτός από το να ερμηνεύει κάποια από αυτά τα τραγούδια, έχει την ευθύνη της καλλιτεχνικής επιμέλειας και παραγωγής-, ο σημαντικότερος εν ζωή Έλληνας ερμηνευτής μιλά στα «Ελεύθερα» για τη στενή σχέση καρδιάς, πολλών ετών, που διατηρεί με την «πατρίδα της πίκρας και της αγωνίας».
Αν, πράγματι, η εικόνα είναι, κάποιες φορές, πιο δυνατή από τις λέξεις, τότε τα κλάματα που έβαλε ο Γιώργος Νταλάρας μιλώντας για τον τόπο μας (και τόπο του, πια) -ενώπιον όλων όσων βρεθήκαμε στην Συνέντευξη Τύπου για την παρουσίαση του νέου δίσκου «Κύπρος Νυν και Αεί», πριν από δέκα μέρες-, αυτή η μεγάλη συναισθηματική φόρτισή του, είναι ίσως εκείνη που θα πρέπει να συνοδεύει κάθε απάντησή του, κάθε παράγραφο που ακολουθεί, στην συνέντευξη που κάναμε μετά, μαζί, σφυρηλατώντας την πραγματική έννοια της στενής αυτής σχέσης ψυχικού δεσίματος που συνεχίζει να διατηρεί ο σπουδαιότερος σήμερα ερμηνευτής της Ελλάδας, με την Κύπρο…
–Τι σας οδήγησε στο να «συνδεθείτε» και πάλι με την Κύπρο μουσικά, με νέα τραγούδια – αυτή τη φορά με συνοδοιπόρο σας, σε αυτό τον νέο δίσκο, τον Πόλυ Κυριάκου; Μα, έχω αποσυνδεθεί ποτέ από την Κύπρο; Ποτέ! Ας μείνουμε, όμως, στον δίσκο «Κύπρος Νυν και Αεί». Αυτή η ιδέα να γίνουν τραγούδια οι στίχοι του Πόλυ Κυριάκου είναι παλιά– από τον καιρό που ζούσε στην Αμερική. Στο μεταξύ, ο Πόλυς εξελίχθηκε σε έναν πολύ καλό στιχουργό. Αξίζει να θυμηθείτε τα «Διόδια», του Σταύρου Σιόλα. Κάνει πάντα καλές επιλογές και στους συνθέτες και στους ερμηνευτές. Στον δίσκο της Εστουδιαντίνας «Δάκρυ στο γυαλί» υπάρχει ήδη το πολύ συγκινητικό τραγούδι «Κερύνεια», που έγραψε ο Παντελής Θαλασσινός και το τραγουδάμε παρέα. Έτσι, λοιπόν, σιγά σιγά, η ιδέα για μία σειρά τραγουδιών με στίχους του που θα μελοποιούσαν διαφορετικοί συνθέτες, ωρίμασε και κατέληξε σε αυτή την έκδοση που δουλεύτηκε με πολλή αγάπη και μεράκι. Οφείλουμε πολλά και στον Νεοκλή Νεοφυτίδη που επιμελήθηκε τις ενορχηστρώσεις. Είναι ωραία τα τραγούδια, έπαιξαν ωραία οι μουσικοί και τραγούδησαν ωραία οι φίλοι μου, τα «αδέρφια» μου, που ανταποκρίθηκαν χωρίς δεύτερη σκέψη, αλλά και οι πολλοί, αξιόλογοι, νέοι τραγουδιστές. Είναι συγκινητικό που συνυπάρχουμε– και μάλιστα σε αυτή τη συγκυρία των 50 χρόνων από την εισβολή. Αυτό, βέβαια, το λέω με λύπη και αγωνία. Από τον καιρό που έκανα τους πρώτους δίσκους για την Κύπρο, ήτανε μέλημά μου να συνεχίσω και, νομίζω, πως αυτή η δουλειά είναι μια άξια συνέχεια των προηγούμενων.
-Είναι βέβαιο πάντως πως «νυν και αεί» είναι και η δική σας σχέση με την Κύπρο, μέσα στα χρόνια. Θυμάστε πότε ξεκινά; Σχεδόν από παιδί αγαπούσα την Κύπρο, αλλά η στενή μου σχέση ξεκινά το 1974, στους προσφυγικούς καταυλισμούς αμέσως μετά την εισβολή. Στη Δερύνεια.
-Θυμάστε τι εικόνα είχατε για την Κύπρο πριν την γνωρίσετε και ποια αποκτήσατε μετά γι’ αυτήν – μέσα από φιλίες που κάνατε -π.χ. με τον Μάνο Λοΐζο-, μέσα από τα τραγούδια που ερμηνεύσατε, μέσα από την πολύ μεγάλη προσφορά σας στον αγώνα του νησιού μετέπειτα; Βεβαίως και θυμάμαι! Πάντα αγαπούσα την Κύπρο. Όπως πολύ σωστά λέτε, έπαιξαν ρόλο πολλά. Η παρέα με τον Μάνο Λοΐζο, αλλά και το γεγονός πως είχα επισκεφθεί την Κύπρο πολύ μικρός. Θυμάμαι ένα ταξίδι που κάναμε με τον Χρήστο, τον αδερφό μου, για να δούμε τον πατέρα μας, τον Λουκά. Ακόμη με πλησιάζουν άνθρωποι και μου διηγούνται ιστορίες από τη γνωριμία τους μαζί του, τότε. Από μικρός, επηρεάστηκα πολύ κι από τις αναμνήσεις μεγαλύτερων παιδιών που συμμετείχαν στις μεγάλες πορείες και διαδηλώσεις της εποχής για την Κύπρο. Συγκινήθηκα κι από όλα όσα διάβασα κι έμαθα για τις θυσίες των αγωνιστών της Ε.Ο.Κ.Α., για την απελευθέρωση από τους Βρετανούς. Και, βεβαίως, ήταν και οι ποιητές– ο Σεφέρης π.χ., που ταυτίστηκε κι εκείνος με την Κύπρο κι έγραψε τόσο υπέροχα για τα πάθη και τις ομορφιές της. Η Κύπρος των ποιητών και των ηρώων – έτσι την έχω πάντα στο μυαλό και στην ψυχή μου.
–Πώς εξηγείτε σήμερα τη στενή αυτή σχέση που δημιουργήθηκε, σχεδόν αμέσως, μεταξύ εσάς και των Κυπρίων; Τι κοινά είχατε με τους Κύπριους, εσείς, ως προσωπικότητα; Ταιριάζω πάντα με τους ανθρώπους που αγαπώ και εκτιμώ. Που η αισθητική τους είναι κοινή με την δική μου. Την ίδια αγάπη κι εκτίμηση μου έδειξαν άνθρωποι, όπως ο Μιχάλης Κακογιάννης και ο Μιχάλης Πασιαρδής. Οι φίλοι μου από τη «Διάσταση», ο Μάριος Παπαδόπουλος και ο Πανίκος Σχοινής, αλλά και φοιτητές από την Κύπρο που σπουδάζανε στην Ελλάδα. Υπάρχει κι ένα περιστατικό που ίσως σας φανεί αστείο. Μικρό παιδί, στη γειτονιά μας, στο Μπραχάμι, Καθαρά Δευτέρα. Μπλέχτηκε ο χαρταετός μου στα σύρματα του ηλεκτρικού. Εκείνος που με βοήθησε να τον ξεμπλέξω και να τον κατεβάσω ήταν ένας ψηλός, νεαρός, μελαχρινός άντρας. Μετά έμαθα πως ήταν από την Κύπρο και φίλος της οικογένειάς μας. Στα μάτια ενός μικρού παιδιού ταυτίστηκε, τότε, εκείνος ο νεαρός άνδρας, με τη γενναιότητα και τον ηρωισμό…
–Αμέσως μετά το 1974 αισθανόσασταν κι εσείς -όπως και πολλοί άλλοι- τις «ενοχές» του ελλαδίτη που όχι μόνο δεν έκανε κάτι η χώρα του για να βοηθήσει την Κύπρο εκείνη την περίοδο, αλλά, το αντίθετο, «ευθύνεται» για τα τραγικά επακόλουθα της εισβολής; Νομίζω πως όλοι οι άνθρωποι με φιλότιμο, με συνείδηση και αίσθημα δικαιοσύνης έτσι αισθανθήκαμε. Να σας θυμίσω πως, με την επιστράτευση το 1974, για 45 μέρες μείναμε σε αντίσκηνα στον Άγιο Στέφανο. Μας δώσανε λάθος νούμερα αρβύλες, προπολεμικά όπλα. Δεν είχαμε στολές. Πέρα, όμως, από την ανοργανωσιά κι αυτό το «Βατερλώ», το πραξικόπημα δεν οδήγησε στην εισβολή; Δεν ήταν αυτό το μεγαλύτερο έγκλημα της χούντας κι όσων βεβαίως συνωμότησαν και συνεργάστηκαν εδώ, στην Κύπρο;
-Τι είναι σήμερα η Κύπρος για εσάς, κύριε Νταλάρα; Σαν αυτό που γράφει ο Πόλυς στους στίχους του: «Μικρή πατρίδα/ δίκοπη/ γωνιά κουρελιασμένη»; Για μένα, είναι ακριβώς αυτό που λέει ο Πόλυς. Είναι η πατρίδα της πίκρας και της αγωνίας και της προσπάθειας απόδοσης δικαιοσύνης. Η ουσία είναι πως ποτέ δεν ξεχνάμε την Κύπρο. Κι αυτό δεν είναι καθόλου σύνθημα. Δεν την ξεχνάμε οι άνθρωποι που την αγαπάμε. Πάντα θα αγωνιζόμαστε και θα προσπαθούμε.
–Είναι και θέμα του δικού σας χαρακτήρα, νομίζετε, το να το νιώθετε ως «χρέος» σας -πάντα!-, το «να κάνετε κάτι για την Κύπρο»; Δεν είναι θέμα χαρακτήρα. Είναι θέμα συνείδησης και προτεραιοτήτων! Πρόκειται για μια μεγάλη αδικία, ένα θέμα μετέωρο, άλυτο, βαλτωμένο, χωρίς να έχει αποδοθεί δικαιοσύνη μέχρι σήμερα. Χωρίς λύση. 50 χρόνια πέρασαν. Πόσο ακόμα;
–Προσπάθησαν ποτέ κάποιοι, στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων προσφοράς σας στην Κύπρο, να σας πείσουν πως ρισκάρατε το όνομά σας, τη φήμη σας, τον χρόνο σας, τον κόπο σας, για ένα θέμα που δεν «πούλαγε» όσο άλλα – αυτό του Κυπριακού; Ίσως έχετε δίκιο. Ναι, κάποιοι προσπάθησαν- κατά καιρούς- να μας πείσουν πως το Κυπριακό «δεν πούλαγε»– έτσι ακριβώς. Δυστυχώς, αυτή τη φράση χρησιμοποιούσαν. Στις συζητήσεις, αποπειράθηκαν δειλά να με πείσουν, αλλά- όπως ξέρετε, γιατί γνωριζόμαστε πολλά χρόνια πια- δεν είμαι άνθρωπος που ακούει εισηγήσεις για πράγματα αδιαπραγμάτευτα. Ούτε επηρεάζομαι από «καριέρες» και «ρίσκα». Δεν μετανιώνω για τίποτα! Και μακάρι να αντέξω, για να συνεχίσω! Και χαίρομαι πολύ όταν κινητοποιούνται κι άλλοι άνθρωποι της γενιάς μου, αλλά και πολλοί νεότεροι. Αυτός ο δίσκος ας πούμε, με αυτές τις ξεχωριστές συμμετοχές, είναι ένα καλό παράδειγμα.
–Αντίστοιχα, γιατί νομίζετε πως υπήρξε και μερίδα πολιτών και πολιτικών -αλλά και καλλιτεχνών-, ιδιαίτερα με τις ιστορικές πια «συναυλίες για την Άμυνα», που σας αντιμετώπιζε με έχθρα; Γιατί, εν γένει, υπήρχε τόση καχυποψία τότε, για την προσφορά σας, κύριε Νταλάρα; Πάντα υπήρχε και θα υπάρχει αυτό. Ήμουν, όμως, έτοιμος να το αντιμετωπίσω. Δεν είναι δικό μας το φαινόμενο πάντως, να ξέρετε. Συμβαίνει παντού. Για τον Sting είπανε πως «ο Αμαζόνιος έγινε για να τραγουδά ο Sting»… Μπορεί να το ανεχτείς ως αστειάκι, αλλά στην κακοήθεια οφείλεις να αμυνθείς. Γιατί έχεις έναν σκοπό, αφοσιώνεσαι σε αυτόν, αναλαμβάνεις ευθύνες όταν μαζεύονται χιλιάδες υπογραφές υπέρ των εγκλωβισμένων και δεν θέλεις να αμαυρώνουν- κυρίως δεν θέλεις να αναστείλουν- την προσπάθειά σου.
–Νομίζω πάντως πως όση «λάσπη» έχετε δεχτεί για το θέμα της Κύπρου, δεν είχατε δεχτεί ποτέ άλλοτε- ούτε και αργότερα- στη μεγάλη και διαχρονική καριέρα σας. Κάνω λάθος; Είναι αλήθεια αυτό που λέτε, αλλά το Κυπριακό πάντα ενοχλούσε. Το ξέρετε αυτό, από την Ιστορία του. Προφανώς ενόχλησαν πολύ και οι άνθρωποι που προσπαθούσαν να θυμίσουν το Κυπριακό, τους αγνοούμενους, τους εγκλωβισμένους, την αδικία που υπάρχει. Τη «λάσπη», όμως, την ξεπλένει μόνο η αλήθεια, η προσήλωση στην ουσία. Και αυτή τη στιγμή που μιλάμε, η ουσία είναι αυτά τα τραγούδια, αυτές οι φωνές, που είναι σαν το καθαρό νεράκι μιας πηγής στον Πενταδάχτυλο.
–Με το χέρι στην καρδιά, και φτάνοντας σήμερα, 50 χρόνια μετά την εισβολή, με το Κυπριακό ακόμη άλυτο, αισθανθήκατε, έστω και για ένα λεπτό, πως ίσως και να μην εκτιμήθηκε όσο θα έπρεπε ο χρόνος και ο κόπος που αφιερώσατε, όλα αυτά τα χρόνια, για την Κύπρο; Σήμερα θα λειτουργούσατε αλλιώς; Λιγότερο συναισθηματικά, ίσως; Ποτέ δεν θα μπορούσα να συμπεριφερθώ αλλιώς. Θα λειτουργώ πάντα συναισθηματικά– κι ακόμα περισσότερο… Πιστεύω πάντως πως είναι κι ευθύνη του κυπριακού λαού που παραμένει ακόμη άλυτο το Κυπριακό. Χαίρομαι όμως-κι αυτό με γεμίζει αισιοδοξία- που βλέπω τους νέους ανθρώπους να ασχολούνται με το θέμα, με σοβαρότητα κι ευθύνη. Μπορεί να απογοητεύονται αλλά προσπαθούν, επιμένουν και περιμένουν.
–Η οικογένειά σας τι σας έλεγε στη διάρκεια εκείνης της περιόδου που είχατε αφιερωθεί αποκλειστικά στην Κύπρο; Ειδικά με τις επιθέσεις που δεχόσασταν, δεν σας παρότρυνε, π.χ. η Άννα, λέγοντάς σας ίσως «σταμάτα! Κάνε ένα διάλειμμα από όλα αυτά…»; Ποτέ! Ποτέ! Η Άννα ειδικά, ήταν πάντα δίπλα μου! Με ανησυχία, αγωνία, προβληματισμό, αλλά πάντα ήταν αρωγός σε αυτή την προσπάθεια. Εξάλλου, αγαπά κι εκείνη τόσο πολύ την Κύπρο κι έχει τόσο στενές σχέσεις με το νησί!
Τι θυμάστε από εκείνη τη καλλιτεχνική διεθνοποίηση του Κυπριακού, που κάνατε τότε μέσω των συναυλιών σας, σε όλο τον κόσμο, αλλά και με τους δίσκους που προηγήθηκαν του φετινού «Κύπρος Νυν και Αεί» – «Των Αθανάτων», «Ες γην εναλίαν» και «Φωνή πατρίδας»; Πιστέψατε ότι η Τέχνη θα μπορούσε να συμβάλει στην ευαισθητοποίηση του κόσμου- και διεθνώς-, ως προς την ενημέρωση για το κυπριακό πρόβλημα; Θυμάμαι τις χιλιάδες υπογραφές που μαζεύτηκαν, τις μεγάλες συναυλίες σε όλο τον κόσμο, τα τραγούδια των δίσκων που αναφέρατε και που τραγουδάνε οι μαθητές στα σχολεία… Η Τέχνη δεν κάνει πόλεμο. Η Τέχνη συνεγείρει!
–50 χρόνια πια μετά, και ως ένας άνθρωπος που ασχοληθήκατε με την Κύπρο εις βάθος, ποια είναι η δική σας εξήγηση- εσείς, που δεν είστε πολιτικός, αλλά «συγγενής» μας- για το γεγονός πως το Κυπριακό παραμένει όπως ήταν το 1974; «Φταίνε» και οι Κύπριοι και οι Ελλαδίτες σ’ αυτό, και όχι μόνο οι ξένοι και ο τουρκικός παράγοντας; Προφανώς και φταίνε πολύ οι ξένοι. Τα εκατοντάδες ψηφίσματα του ΟΗΕ δεν μπορεί να έχουν πάει στράφι και να έχουν γίνει κιτρινισμένα χαρτιά στα συρτάρια. Ούτε γίνεται ανεκτό το «δυο μέτρα και δυο σταθμά». Πολλά πράγματα δεν έγιναν όπως έπρεπε– και ολιγωρία και καθυστερήσεις κι αναμασήματα υπήρξαν… Αυτές οι συμπεριφορές είναι αποκαρδιωτικές, αλλά δεν μπορούμε να ρίξουμε την ευθύνη στον κυπριακό λαό. Η πολιτική έχει τις καλές στιγμές της αλλά, τις περισσότερες φορές, μας δείχνει την κακή της πλευρά– χρειάζεται ίσως μεγαλύτερη ευθύνη και προσοχή, όταν αποφασίζουμε ποιους θα εκλέξουμε. Τον τουρκικό παράγοντα τον ξέρουμε πια πώς ενεργεί. Βλέπουμε την επιθετικότητα και τη σκληρή ρητορική του Ερντογάν. Βλέπουμε, κάθε χρόνο, τις φιέστες που ετοιμάζονται για να «γιορτάσουν» την εισβολή. Ακούμε τις απειλές πως «θα έρθουμε νύχτα», από μία- υποτίθεται- σύμμαχο χώρα του ΝΑΤΟ. Το θέμα βέβαια είναι πώς αντιμετωπίζουμε εμείς αυτή τη συνεχή επιθετικότητα και το πογκρόμ απειλών. Ο κυπριακός λαός, ζώντας σε αντίξοες συνθήκες και σε περιόδους- ακόμη και ανθρωπιστικής- κρίσης, δείχνει να αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει και να προσπαθεί. Έχει σημασία και τώρα που είναι αργά, να επιλέγονται στις καίριες θέσεις νέοι άνθρωποι με τόλμη και γνώσεις, που μπορούν και θέλουν να πάνε ένα βήμα παραπέρα την υπόθεση.
–Μετά, λοιπόν, από τόσες «διαβουλεύσεις», όπως ερμηνεύετε μαζί με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου στον δίσκο «Κύπρος Νυν και Αεί», πού στηρίζετε σήμερα τις ελπίδες σας για την επίλυσή του Κυπριακού; Κακά τα ψέματα. Αυτά είναι τραγούδια. Δεν μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα. Ο καθένας, όμως, εκφράζει την ελπίδα του στον εαυτό του κι αγωνίζεται όπως ξέρει και μπορεί. Εύχομαι λοιπόν, ο καθένας, από τον πολιτικό ως τον απλό πολίτη, να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί γι’ αυτόν τον τόπο.
–Συμφωνείτε, ωστόσο, με αυτό που γράφει ο Πόλυς στους στίχους του που ερμηνεύετε, πως- ακόμη και 50 χρόνια μετά- «η σιωπή- του Πενταδαχτύλου- είναι η πιο δυνατή σφυρίχτρα»; Δεν είναι αλήθεια αυτό; Κάθε φορά δεν πιάνεται η καρδιά μας; Και θέλω να σας πω πως πάντα θα υπάρχουν φωτεινά παραδείγματα. Όπως η εκδήλωση που έγινε πριν λίγο καιρό και τιμήθηκαν οι γυναίκες της Κύπρου– αυτές οι σπουδαίες μορφές που έγιναν σύμβολα για τον κυπριακό λαό. Αυτό είναι μία κάθαρση, μία ισχυρή υπενθύμιση κι ελπίδα.
–Το να πολιτογραφηθείτε Κύπριος πολίτης από το κυπριακό κράτος τιμητικά ήταν, νομίζετε, το επιστέγασμα και η επιβράβευση της κυπριακής πολιτείας στους αγώνες σας γι’ αυτό τον τόπο; Τι νιώθετε, αλήθεια, έχοντας την δυνατότητα, όπου ταξιδεύετε, να έχετε μαζί σας και το κυπριακό διαβατήριο; Ο τόσος πολύς κόσμος που ήρθε στις συναυλίες, τα τραγούδια, η ευαισθητοποίηση που επιτεύχθηκε, ήταν επιβράβευση. Το κυπριακό διαβατήριο είναι μία μεγάλη ανταμοιβή, μία μεγάλη τιμή που με γεμίζει περηφάνια αλλά και ευθύνη.
–Σε κάποια σας συνέντευξη είχατε, θυμάμαι, παραλληλίσει, το αίσθημα που νιώσατε όταν γεννήθηκε η κόρη σας, με εκείνο που τραγουδούσατε στην Πράσινη Γραμμή– τόσο πολύ δυνατό, δηλαδή. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση αυτό… Πραγματικά, ήταν πολύ δυνατό αίσθημα! Τράνταγμα! Όπως και τότε που τραγούδησα στα γκρεμισμένα σπίτια στο Σχοινούδι, στην Ίμβρο. Όπως και στη μεγάλη συναυλία στην Αμερική, με τις χιλιάδες υπογραφές συμπαράστασης που συγκεντρώθηκαν. Αυτές είναι στιγμές υπέρβασης, που δεν είναι πολλές στη ζωή του ανθρώπου…
–Από τους ανθρώπους της Κύπρου- τους «ζωντανούς ήρωες και ηρωίδες», όπως τους ονομάζετε κι εσείς-, ποιους θυμάστε ακόμη και σήμερα και πώς τους φέρνετε στη μνήμη σας; Είναι ο Μιχάλης Πασιαρδής, η Χαρίτα Μάντολες, η Ελένη Φωκά, οι οικογένειες των αγνοουμένων, οι εγκλωβισμένοι μας, αλλά και άλλοι, απλοί άνθρωποι, που δεν τους γνωρίζετε. Θυμάμαι πολύ έντονα μια πολύ γλυκιά κυρία- σέρβιρε στο πρωϊνό του ξενοδοχείου-, που με πλησίασε, έβαλε το χεράκι της στον ώμο και είπε: «Σας ευχαριστώ, ο άνδρας μου κι ο αδερφός μου είναι αγνοούμενοι…». Πώς μπορώ να ξεχάσω αυτό το «ευχαριστώ»; Κι ο πιτσιρικάς, στο τέλος της συναυλίας στο ΓΣΠ της Λευκωσίας, που μου χάρισε το πανό που έγραφε: «Νταλάρα, είσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ». Αυτά δεν ξεχνιούνται! Αυτά είναι που δίνουν δύναμη…
–Έπειτα από τόσα χρόνια, συνεχίζετε νομίζετε να βλέπετε «στης έρημης ψυχής τα φώτα», όπως τραγουδάτε και στο «Κύπρος Νυν και αεί»; Τι κρατάει ακόμη αυτά τα «φώτα» αναμμένα μέσα σας, μετά από τόσες δεκαετίες στο τραγούδι, κύριε Νταλάρα; Η μουσική. Η αλήθεια. Η εμπιστοσύνη του κόσμου. Και το χάδι των αγαπημένων μου.
- Info Στον δίσκο «Κύπρος Νυν και Αεί», σε στίχους Πόλυ Κυριάκου, που θα κυκλοφορήσει το Σάββατο 3 Αυγούστου, σε περιορισμένα αντίτυπα, μαζί με τον «Φιλελεύθερο», ερμηνεύουν (αλφαβητικά) τα τραγούδια οι: Μαρίνα Βερνζανλή, Δώρος Δημοσθένους, Γιάννης Διονυσίου, Παντελής Θαλασσινός, Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας, Γιάννης Κότσιρας, Πέτρος Κουλουμής, Νεοκλής Νεοφυτίδης, Γιώργος Νταλάρας, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Μίλτος Πασχαλίδης, Σταύρος Σιόλας, Μιχάλης Ττερλικκάς, B.D. Foxmoor (Μιχάλης Μυτακίδης), Φωνητικό σύνολο «Διάσταση». Παραγωγή/Καλλιτεχνική επιμέλεια: Γιώργος Νταλάρας. Εταιρεία παραγωγής: Μονόγραμμα Παραγωγές/Πόλυς Κυριάκου. Χαρακτικό εξωφύλλου/εικαστικά: Χαμπής. Κυκλοφορία: Minos EMI.
Ελεύθερα, 28.7.2024
