Πιστεύει ότι η μουσική σύνθεση οφείλει να αγκαλιάζει την Ιστορία, τον άνθρωπο, την ψυχή, την πατρίδα, τον έρωτα και τη μνήμη· να λειτουργεί ως μια γέφυρα ανάμεσα στη σκέψη και το συναίσθημα, στην ατομική και στη συλλογική συνείδηση. Τα έργα της αναπτύσσουν έναν διάλογο με την ποίηση σπουδαίων ποιητών όπως ο Ελύτης, η Σαπφώ, ο Σεφέρης, αλλά και πιο σύγχρονων. Η ταλαντούχα μουσικοσυνθέτρια Αναστασία Γκάυ (Anastasia Guy) ξεδιπλώνει μέρος του μουσικού της έργου και μιλά επίσης για το Κυπριακό Οινομουσείο, έναν φωτεινό φάρο πολιτισμού στην Ερήμη.

Η Κύπρος, το αρχαίο Θέατρο Κουρίου και η θάλασσα αποτελούν σημαντικά στοιχεία στην έμπνευσή της για τη μελοποίηση του έργου σπουδαίων ποιητών. Στη συνέντευξη, η Αναστασία Γκάυ μού περιγράφει ότι κάθε πρωί βουτά στη θάλασσα του Κουρίου. Σ’ αυτό το μαγικό τοπίο, όπως λέει, έχει εμπνευστεί ένα σημαντικό μέρος του έργου της. Η ποίηση κλασικών επικών και λυρικών ποιητών αποτελεί πρόκληση γι’ αυτήν. Οι εικόνες, ο ρυθμός, η μαγεία των λέξεων, όλα την οδηγούν στον θαυμαστό κόσμο της μελωδίας. Μέρος του έργου της, όχι μόνο του μελοποιητικού αλλά και του ποιητικού, έχει παρουσιαστεί σε σημαντικούς αρχαιολογικούς χώρους, καθώς και σε θέατρα. Πολύ σημαντική είναι και η συνεργασία της με πανεπιστήμια της Αθήνας, στα οποία έδωσε σεμινάρια και δίδαξε σε εργαστήρια μελοποιημένης ποίησης, συνδυάζοντας τη θεωρητική και φιλολογική προσέγγιση της ποίησης με τη ζωντανή μουσική πράξη.

Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΜΟΥ ΗΛΙΚΙΑ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΗ, ΤΗ ΓΕΝΕΤΕΙΡΑ του ευρωπαϊκού οίνου, ήταν συνυφασμένη με την Ιστορία και την Αρχαιολογία. Στους πρόποδες του λόφου απλώνεται η αρχαία νεκρόπολη της Ερήμης, ένα τοπίο σχεδόν μυθικό, όπου οι πέτρες και τα αγγεία μαρτυρούν σιωπηλά τη συνέχεια των αιώνων. Οι παιδικές μας διαδρομές περνούσαν μέσα από το παρελθόν. Η μουσική έμπνευση είναι επηρεασμένη από το φυσικό περιβάλλον και την ίδια την Ιστορία. Πολλά παιδιά τότε, όπως και η μητέρα μου, βοηθούσαν εθελοντικά στις ανασκαφές.

Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΜΟΥ ΣΟΦΟΚΛΗΣ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΚΥΡΙΑΚΟΥ ΥΠΗΡΞΕ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΚΟΙΝΟΤΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΗΣ. Ένας άνθρωπος με  όραμα, που πρωτοστάτησε στην προστασία των αρχαιοτήτων απέναντι στην απειλή της αρχαιοκαπηλίας. Ήταν εκείνος που μου μετέδωσε το αίσθημα της ευθύνης. Με συγκίνηση θυμάμαι όταν πρωτοαντίκρισα το φωτογραφικό υλικό από Άγγλους περιηγητές με τον αρχαιολόγο Πορφύριο Δίκαιο. Ντοκουμέντα που μου αποκάλυπταν πόσο σημαντική ήταν η Ερήμη. Αυτό το όραμα με οδήγησε στο να ιδρύσω το Κυπριακό Οινομουσείο το 2004, στην καρδιά της Ερήμης, με την υποστήριξη του κράτους, το οποίο μάς επέτρεψε –μέσω ενός πρωτοκόλλου συνεργασίας–  την έκθεση αρχαιοτήτων δανεισμένων από τα εθνικά αποθέματα. Η πράξη αυτή ήταν καινοτόμος, καθώς διαμόρφωσε έναν νέο φορέα πολιτισμού, έναν πυλώνα που συνεχίζει μέχρι σήμερα να τιμά την οινική, μουσική και ιστορική ταυτότητα της Κύπρου. Ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος μού έκανε την τιμή να τελέσει τα εγκαίνια το 2004. Η παρουσία του Προέδρου σηματοδότησε τη συμβολική και ουσιαστική στήριξη του κυπριακού κράτους στο έργο αυτό.

ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΟΙΝΟΜΟΥΣΕΙΟ είναι αναγνωρισμένο διεθνώς. Βρίσκεται στον παγκόσμιο οινικό χάρτη ως μουσειακή και πολιτιστική γέφυρα ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός που φιλοξενεί εκθέσεις, μουσικές παραστάσεις, εκπαιδευτικά προγράμματα και πολιτιστικές ανταλλαγές, εδραιώνοντας την Ερήμη ως γενέτειρα της οινικής Ιστορίας της Ευρώπης.

ΤΟ 2010 ΙΔΡΥΘΗΚΕ Η COMMANDARIA ORCHESTRA, ένα μοναδικό σύνολο με εμπνευστή και μαέστρο τον γιο μου, δρα Φράνσις Γκάυ. Η ορχήστρα παρουσιάζει θεματικά έργα κλασικής και σύγχρονης μουσικής, φιλοξενεί διεθνείς καλλιτέχνες και συμβάλλει ενεργά στον πολιτιστικό χάρτη της Κύπρου. Οι αυλές και οι αίθουσες του Μουσείου λειτουργούν ως σκηνές πολιτισμού. Η Παιδική Χορωδία, υπό τη διεύθυνση της Μαριόλας Χαριτίδη, εμπλουτίζει από το 2022 την τοπική κοινωνία και τη νέα γενιά με τη δύναμη της φωνής και της συλλογικότητας.

ΣΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΜΟΥ ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΩ ΤΗΝ ΕΝΤΟΝΗ ΣΥΝΔΕΣΗ με την πολιτιστική και ιστορική κληρονομιά της Κύπρου, καθώς και τις μουσικές μου καταβολές που συνδυάζονται με τη σύγχρονη μουσική δημιουργία. Μεγάλωσα σε ένα φυσικό και ιστορικό περιβάλλον, πλησίον του αρχαίου θεάτρου Κουρίου, που υπήρξε σημαντική πηγή έμπνευσης για τη μουσική μου πορεία. Από νεαρή ηλικία, επηρεάστηκα από τα βυζαντινά και παραδοσιακά ακούσματα καθώς και τις μουσικές καταβολές του πατέρα μου, Θεοδόση Αναστάση Βουτούρη.

ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΩ ΜΙΑ ΣΥΝΑΥΛΙΑ, σε αρχαίο θέατρο είτε σε σύγχρονο χώρο τέχνης, ή σε μια δημόσια πλατεία, βιώνω κάτι βαθύτερο από την απλή παρουσίαση ενός έργου. Το καλλιτεχνικό γεγονός μετατρέπεται σε δρώμενο όπου ο χώρος και ο χρόνος δεν είναι απλώς πλαίσια, αλλά συνδημιουργοί της εμπειρίας. Το Αρχαίο Θέατρο του Κουρίου, σημείο αναφοράς και πνευματικής γενέτειρας για μένα, ενσωματώνει τις καταβολές της Μεσογείου και της προσωπικής μου μνήμης. Το να ερμηνεύω μουσική μέσα σε αυτό το αρχιτεκτονικό και πολιτισμικό αρχέτυπο δεν είναι απλώς μια συμβολική πράξη: είναι μια ενσώματη συμμετοχή στον πολιτιστικό χρόνο, ένας διάλογος με την ιστορική συνέχεια. Μέσα από τη μουσική και τη μελοποιημένη ποίηση, η έννοια του «παρόντος» διαστέλλεται. Ο Πίνδαρος, ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Ρίτσος, η Σαπφώ — δεν παρίστανται μόνο ως αναφορές· συνομιλούν, συγκινούν και συμπράττουν. Ο λόγος τους ενσωματώνεται στον ηχητικό ιστό και αποκτά χρονική πολλαπλότητα. Η συναυλία, έτσι, δεν λειτουργεί απλώς ως καλλιτεχνική παράσταση, αλλά ως ιεροτελεστία μνήμης και μέθεξης, ως πολιτισμική επανασύνδεση με το συλλογικό ασυνείδητο. Η εμπειρία αυτή μετατρέπει τον χώρο σε ενεργό πεδίο δράσης και τον χρόνο σε κινούμενο ορίζοντα συναισθημάτων και ιδεών. Στοχάζομαι λοιπόν τη συναυλία όχι μόνο ως πράξη ερμηνείας, αλλά ως αισθητική και υπαρξιακή εμπειρία — ένα πολυεπίπεδο δρώμενο που γεφυρώνει την αρχαιότητα με το σήμερα και τον άνθρωπο με τη βαθύτερη ουσία του.   

ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΜΟΥ, η συνεργασία μου με τη μαέστρο και φιλόλογο Βιολέττα Κακομανώλη υπήρξε καθοριστική. Έργα μου αποτέλεσαν για εκείνη έναυσμα για χορωδιακή εναρμόνιση και επεξεργασία. Με πνευματική και μουσική βαρύτητα στον πολιτιστικό χώρο της Κύπρου, η Κακομανώλη ίδρυσε τη χορωδία «Φωνητικό Συγκρότημα Μελωδία» και είναι μαέστρος επί σειρά ετών του Πνευματικού Ομίλου Λεμεσού, θεσμού που αναδεικνύει σταθερά σημαντικούς καλλιτέχνες.  Παρουσιάσαμε έργα που συνδέθηκαν με εμβληματικές πολιτιστικές στιγμές, όπως η Πολιτιστική Ολυμπιάδα του 2004.  Ο Πνευματικός Όμιλος Λεμεσού, ως ο αρχαιότερος πνευματικός φορέας της Κύπρου, αποτελεί φάρο καλλιτεχνικής και πνευματικής έκφρασης. Υπό την προεδρία της Μαρίας Γιατρού και με το Φωνητικό Σύνολο «Μελωδία» σε διεύθυνση της μαέστρου Βιολέττας Κακομανώλη, προάγει τη σύγχρονη μουσική δημιουργία και στηρίζει διαχρονικά καλλιτέχνες με πολυεπίπεδο έργο. Η μακρόχρονη μου συνεργασία αναδεικνύει την μουσική μου ταυτότητα. Επίσης στο Δημοτικό Σχολείο Ερήμης, με την πρώτη μου δασκάλα Λούλλα Πετρόπουλου, συμμετείχα στην πρώτη παιδική μαντολινάτα. Εκεί γεννήθηκε η πρώτη σπίθα της μουσικής μου πορείας.

Η ΜΕΛΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΙΣΧΥΡΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ. Μέσα από το πολύχρονο μουσικό μου έργο επιχείρησα να μελοποιήσω ποίηση από τη Σαπφώ και τον Πίνδαρο έως τον Ελύτη, τον Σεφέρη και σημαντικούς σύγχρονους ποιητές όπως οι Κώστας Μόντης, Βασίλης Μιχαηλίδης, Γιάννης Ρίτσος, Νίκος Καζαντζάκης, Κωνσταντίνος Καβάφης, Νίκος Κρανιδιώτης, Μιχάλης Πιερής, Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ, Νάσα Παταπίου Πίτσα Γαλάζη, Αθηνά Χαραλαμπίδη, Γιώργος Μολέσκης, Δημήτρης Γκότσης, Ευτυχία Αλεξάνδρα Λουκίδου, Αλεξάνδρα Γαλανού, Αντρούλλα Τουμάζου, Θάνος Ζώης, Βιολέττα Κακομανώλη και άλλοι.

ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΠΟΛΛΑΠΛΩΝ ΜΕΤΑΒΑΣΕΩΝ, κοινωνικών, πολιτιστικών, πνευματικών, η μουσική σύνθεση δεν μπορεί να περιορίζεται σε μορφολογικά σχήματα ή αισθητικά ρεύματα. Αντιθέτως, ο ρόλος της οφείλει να είναι ολιστικός: Να αγκαλιάζει την Ιστορία, τον άνθρωπο, την ψυχή, την πατρίδα, τον έρωτα και τη μνήμη· να λειτουργεί ως μια γέφυρα ανάμεσα στη σκέψη και στο συναίσθημα, στην ατομική και στη συλλογική συνείδηση. Οι συνθέσεις μου βασίζονται σε ένα διάλογο με την ποίηση. Όταν μελοποιώ ποιητές όπως ο Καβάφης, ο Λόρκα, ο Παλληκαρίδης ή ο Άγιος Νεόφυτος ο Έγκλειστος, δεν προσπαθώ να «ντύσω» τα λόγια τους με μουσική. Αντιθέτως, επιχειρώ να ακούσω τη σιωπή ανάμεσα στις λέξεις, να ψηλαφίσω το άρρητο φορτίο των στίχων, να αναδείξω την εσωτερική τους φωνή. Η μελοποιημένη ποίηση είναι, για μένα, ένα εργαλείο μουσικής δραματουργίας. Κάθε ποίημα, αν το πλησιάσεις με σεβασμό, διαθέτει εσωτερική αρχιτεκτονική: Ρυθμό, πνοή, τονικότητα, παύση. Το έργο του συνθέτη είναι να ανασύρει αυτή τη δραματουργία και να την μετουσιώσει σε ηχητικό σώμα, χωρίς να προδώσει το πνευματικό του περιεχόμενο.

ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΕΡΓΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟΝ ΟΡΟΣ. Είναι μια ποιητική σύλληψη που ενοποιεί τα βουνά και τη θάλασσα του Αιγαίου ως ένα ενιαίο, πνευματικό τοπίο. Ξεκινώντας από το πιο ψηλό σημείο του πελάγους, τον Ψηλορείτη, το Τρόοδος της Κύπρου και τον Σάο της Σαμοθράκης, σχηματίζεται μια αόρατη οροσειρά του φωτός που αναδύεται μέσα από τα νερά. Κάθε κορυφή είναι και ένας ιερός τόπος μνήμης, θρύλου και αναγνώρισης. Κατεβαίνοντας από τις κορυφές στις απλωσιές του πελάγους, η θάλασσα παρουσιάζεται ως το «χαμηλότερο όρος» — ένα αντίστροφο ανάκτορο, που κουβαλά βάθος αντί για ύψος. Η ιδέα του τίτλου και του ποιητικού σώματος γεννήθηκε μέσα από το ίδιο το έργο, με μυστηριώδη τρόπο, όπως ένας υπόγειος ρυθμός. Οδηγήθηκα συνειδητά, σαν από μυστικό ρεύμα, σε αυτό το σημείο όπου το τέλος γίνεται αρχή. Οι πρώτοι στίχοι ανοίγουν τη θαλασσινή αυλαία του Αιγαίου Όρους. Είναι το Ιδαίον Άντρον του σύγχρονου μύθου· το σπήλαιο της γέννησης της Ρέας, όπου η μνήμη γίνεται ποίηση και η ποίηση αναπνέει φως. Αρχή είναι ο λόγος και η θάλασσα. «Από το ψηλό σου σημείο,/ ο Ψηλορείτης και η φουσκοθαλασσιά/ όνειρα ψηλά, κρεμαστά/ ποτό γέρμα του ήλιου». Αυτός ο πρώτος στίχος είναι καλέσματα προς την κορυφή και ταυτόχρονα απόηχοι του βυθού. Η γλώσσα σμιλεύει την ορεινή ρίζα του πελάγους.Εκεί, η ποιητική συνείδηση συναντά την ομηρική μνήμη, τη μορφή του Οδυσσέα, και τη φωτοφόρο πορεία του ελληνικού λόγου. Το έργο είναι ένα ταξίδι ανύψωσης και κατάβασης, όπου το φως, η μνήμη και η ποίηση συνθέτουν ένα συλλογικό χάρτη του Αιγαίου, που λειτουργεί ως οικουμενική συνείδηση και εσωτερική αφύπνιση.

ΤΟ ΟΡΑΤΟΡΙΟ «ΕΣ ΑΧΡΑΝΤΟΝ ΧΡΟΝΟΝ» είναι ένα μουσικό έργο που συνέθεσα και έγραψα, με αφορμή τα 200 χρόνια από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον Δεκέμβριο του 2021 στο Παττίχειο Δημοτικό Θέατρο Λεμεσού, υπό την αιγίδα της Επιτροπής Εορτασμών Κύπρου 1821-2021 και του υπουργείου Παιδείας, Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας της Κύπρου. Το ορατόριο αποτελεί έναν δοξαστικό και πανηγυρικό ύμνο με αφαιρετική δομή, που αντικατοπτρίζει τις ρεαλιστικές και αντικειμενικές αξίες της εποχής εκείνης, ενώ τονίζει τις διαχρονικές αξίες της ελευθερίας και της αγωνιστικότητας. Είναι εμπνευσμένο από αρχαιοελληνικούς, έντεχνους αλλά και σύγχρονους ρυθμούς, που εναλλάσσονται ανάλογα με την ποιητική σύλληψη του κάθε μέρους. Στην εκδήλωση συμμετείχαν οι χορωδίες «Μελωδία» του Πνευματικού Ομίλου Λεμεσού, «Ορφέας» της Τρίπολης και χορωδία του δήμου Σπάρτης.

ΠΟΛΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΗΤΑΝ Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΟΥ ΜΕ ΤΗ ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΔΑ ΜΟΝΙΚΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ. Δούλεψα μαζί της μουσικά σε θεατρικά έργα, όπου η μελοποιημένη ποίηση και η θεατρική μουσική συνέθεταν μια νέα αισθητική εμπειρία. Η συνύπαρξη μουσικής, λόγου και σκηνικής έκφρασης αποτέλεσε βασικό άξονα και στην προσωπική μου καλλιτεχνική έκφραση στη συνέχεια.

ΣΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΜΟΥ ΕΡΕΥΝΑΣ η μορφή του Αγίου Νεοφύτου του Εγκλείστου αποτελεί πηγή στοχαστικής σύνθεσης. Το κείμενό του δεν είναι απλώς θρησκευτικό ή υμνολογικό· είναι ηχητικά φορτισμένο από έναν ρυθμό εσωστρέφειας, έναν σχεδόν μυστικιστικό κραδασμό. Η εγκλείστρα του γίνεται μέρος της παρτιτούρας – όχι μόνο ως χώρος αλλά ως ψυχοηχητικός συντονισμός. Όταν μελοποίησα αποσπάσματα από το έργο του, στόχος δεν ήταν να προσθέσω μουσική στον λόγο του, αλλά να ανασύρω από τη σιωπή του την ηχώ που γεννά η αυτογνωσία και η απόσυρση. Εκεί ακριβώς η μουσική γίνεται διάλογος με το άρρητο.

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ ΜΟΝΟ ΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΠΟΘΟΥ ή της έμπνευσης· είναι φορέας της ίδιας της ποιητικής αρχής. Η Σαπφώ, για παράδειγμα, υπήρξε μια μορφή επανάστασης εν τη γενέσει της: Μίλησε για τον έρωτα με τρόπο ελεύθερο, βαθύ και άμεσο, έξω από τις νόρμες της εποχής της. Αντίστοιχα, στον σύγχρονο κόσμο, γυναίκες όπως η Σιμόν ντε Μπωβουάρ, η Άννα Αχμάτοβα, η Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ, ακόμα και εικαστικές μορφές όπως η Φρίντα Κάλο, φέρουν μια συνείδηση ελευθερίας που ξεπερνά το προσωπικό και γίνεται υπαρξιακή. Η δική μου σύνθεση, όταν εμπνέεται από γυναικείες μορφές όπως η Ελένη του Καζαντζάκη, δεν τις αντιμετωπίζει ως μούσες παθητικής αναμονής, αλλά ως συνομιλήτριες υπαρξιακές: Γυναίκες που περιέχουν την πληρότητα του κόσμου, την ανατροπή, την εσωτερική σκάλα του έρωτα, του στοχασμού και της απώλειας. Μέσα από αυτές, η μουσική σκέψη μεταμορφώνεται σε οντολογικό βίωμα.

ΔΥΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΗΡΩΙΚΟΥΣ ΜΟΥ ΣΥΝΟΜΙΛΗΤΕΣ ΣΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ είναι ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης και ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Παρόλο που έζησαν σε διαφορετικές εποχές και γεωγραφίες, υπάρχει μεταξύ τους μια κοινή μεσογειακή συνείδηση. Και οι δύο ύμνησαν την πατρίδα και τον έρωτα με ποιητική φλόγα, ενώ θυσιάστηκαν νέοι για τις ιδέες τους. Η σύνθεσή μου πάνω στα ποιήματά τους δεν προσπαθεί να τους ηρωοποιήσει επιφανειακά. Επιχειρώ να αναδείξω την τρυφερή και τρισδιάστατη ανθρωπινότητά τους: Τον λυρικό τους πυρήνα, τον φόβο, την επιθυμία, την ένταση και τη σιωπή που προηγείται της θυσίας. Η μουσική γίνεται εδώ μέσο ανάμνησης.

Η ΕΡΜΟΥΠΟΛΗ ΤΗΣ ΣΥΡΟΥ, ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΚΟΥΣΤΙΚΟ ΤΟΠΙΟ. Ένα σταυροδρόμι Ανατολής και Δύσης, που υπήρξε ένα πολύχρωμο σώμα αστικής και λαϊκής συνείδησης. Στην Ερμούπολη παρουσιάστηκε η συναυλία «Ναυς εν Πλω», στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας, και η συναυλία «Χίλια φύλλα κύματα», με δική μου μελοποιημένη ποίηση σε διεύθυνση του Φράνσις Γκάυ. Η συναυλία κορυφώθηκε με το μελοποιημένο ποίημα «Γεννήθηκα στην Ερμούπολη», του Συριανού ποιητή Θάνου Θραψειάδη σε μια δική μου συνθετική προσέγγιση.

ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΜΟΥ ήταν και η συναυλία «Στο Φως του Φεγγαριού» στη Δήλο, στην καρδιά του Αιγαίου, που οργανώθηκε στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «Μουσικός Εσπερινός», με τη χορωδία της Μυκόνου υπό τη διεύθυνση της Βιολέττας Κακομανώλη.

ΤΟ 2001 ΞΕΚΙΝΗΣΑ ΜΙΑ ΠΟΛΥΧΡΟΝΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ με το Πανεπιστήμιο Αθηνών, με σεμινάρια και εργαστήρια μελοποιημένης ποίησης, τα οποία συνδύαζαν τη θεωρητική και φιλολογική προσέγγιση της ποίησης με τη ζωντανή μουσική πράξη. Οι συναυλίες, που πραγματοποιήθηκαν στη μεγάλη αίθουσα τελετών του Πανεπιστημίου, είχαν στόχο όχι μόνο την παρουσίαση των έργων αλλά και την ενεργή συμμετοχή των φοιτητών και της πανεπιστημιακής κοινότητας στη σύνθεση, την ανάλυση και την εκτέλεση. Στην συνεργασία αυτή συνέβαλε ο αναπληρωτής καθηγητής Φώτης Δημητρακόπουλος. Μου απονεμήθηκε το Αργυρό Μετάλλιο Ιωάννη Καποδίστρια, τιμητική αναγνώριση για τη συμβολή μου στην μελοποιημένη ποίηση της νεοελληνικής λογοτεχνίας της Κύπρου. Ήταν η πρώτη μου δημόσια αναγνώριση.

ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗΣ, υπάρχει ανάγκη για νέα πρότυπα κοινωνικής ισότητας. Η Σεισάχθεια του Σόλωνα, που απελευθέρωσε τους πολίτες απο δεινά, μπορεί σήμερα να μεταμορφωθεί σε πολιτιστική πράξη: Μια σεισάχθεια του πνεύματος. Οραματίζομαι ένα πολιτιστικό μοντέλο όπου η πρόσβαση στο θέατρο, στην ποίηση, στη μουσική, στην τέχνη, δεν είναι προνόμιο λίγων αλλά θεμέλιο μιας νέας, ανθρώπινης Ευρώπης. Ένας δήμος, με την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα μπορούσε να λειτουργήσει ως πιλοτικό εργαστήρι «πολιτιστικής σεισάχθειας», προσφέροντας δωρεάν θέαμα.

Ελεύθερα, 27.7.2025