Έχουμε εκπαιδευτεί πια και δεν μας ξαφνιάζει… Όπου ακούμε τις λέξεις «αναβάθμιση, «ανάπτυξη» και «έργα βελτίωσης και εξωραϊσμού», βάζουμε με τον νου μας τόνους μπετόν, πλαστικού και ασχήμιας, τα οποία θα έρθουν να αρπάξουν βίαια κάθε ανάμνηση από αυτό που ήταν οι πόλεις μας. Ο Δημόσιος Κήπος Λεμεσού είναι το πιο πρόσφατο θύμα αυτής της πολιτικής που πορεύεται με τον ηθικό νόμο ότι «όλα έχουν την τιμή τους».
Ένας ξένος επενδυτής κούνησε τα εκατομμύριά του μπροστά στον Δήμο Λεμεσού και ο δήμαρχος μαζί με ολόκληρο το δημοτικό συμβούλιο ποδοπάτησαν ομόφωνα κάθε νόμιμη διαδικασία, για να του δώσουν το ελεύθερο να μετατρέψει έναν δημόσιο χώρο πρασίνου σε θεματικό πάρκο. Ο δήμαρχος, μάλιστα, γνωρίζοντας ότι οι αντιδράσεις θα ήταν άμεσες, μαζικές και οργισμένες, κινήθηκε στα μουλωχτά, δημιουργώντας τετελεσμένα στον χώρο μόνο λίγες βδομάδες μετά την εξαγγελία του έργου.
Οι αντιδράσεις ήταν και παραμένουν μαζικές κι έχουν να κάνουν με τις αδιαφανείς διαδικασίες που ακολουθήθηκαν, την ανύπαρκτη δημόσια διαβούλευση με τα οργανωμένα σύνολα και τους πολίτες της πόλης, το γεγονός ότι δεν προκηρύχθηκε αρχιτεκτονικός διαγωνισμός, δεν έγινε περιβαλλοντική μελέτη και δεν λήφθηκε καμία πρόνοια για προστασία των δέντρων του Κήπου κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης των εργασιών.
Παρόλο που στον δήμαρχο Λεμεσού παρατέθηκαν τεκμηριωμένες και ολοκληρωμένες όλες οι ενστάσεις φορέων και οργανώσεων, εκείνος εξακολουθεί να υπερασπίζεται σθεναρά το έργο, χωρίς να μπορεί να αρθρώσει και κανένα πειστικό επιχείρημα γιατί το θεωρεί αναγκαίο. Το μόνο που έχει να παραθέσει υπέρ της πλαστικοποίησης πέραν των 4.220 τετραγωνικών μέτρων σε έναν ιστορικό δημόσιο κήπο, είναι το χρηματικό ποσό: 1,7 εκατομμύρια.
Αυτή η στάση απέναντι στο χρήμα χαρακτηρίζει ευρύτερα το κράτος και τους θεσμούς μας, οι οποίοι στέκονται σαν σκυλάκια στα πισινά τους πόδια, κουνώντας τις ουρίτσες τους και βγάζοντας ενθουσιασμένα τη γλωσσίτσα τους για να πάρουν τα καλούδια του εκάστοτε «Ξένου Επενδυτή». Ένα τσούρμο παραδόπιστα ανθρωπάκια με γραβάτες σε μόνιμο οικοδομικό οίστρο. Βρισκόμαστε ξανά και ξανά μπροστά στη λογική υποτελών ιθαγενών: ο άνθρωπος μας έδωσε τόσα λεφτά, θα του πούμε όχι, δεν μας αρέσει ο παιδότοπος σου και δεν συνάδει με τα σχέδια ανάπλασης του Δημόσιου Κήπου; Ε ναι, δήμαρχε, θα μπορούσατε να υποδείξετε τη δημιουργία ενός παιδότοπου που θα συνάδει με την ιστορία του χώρου, με περιβαλλοντικά και αισθητικά κριτήρια. Ο Δημόσιος Κήπος, όπως και κάθε δημόσιος χώρος, ανήκει στους πολίτες και το κράτος. Δεν είναι φίσα στο καζίνο κανενός.
