Να σου βγαίνει από την «Eurostat» ότι συμπεριλαμβάνεσαι στις χώρες – “περιοχές” για τη στατιστική υπηρεσία λόγω μεγεθών σπεύδει η ίδια να διευκρινίσει – που διαθέτει από τα ψηλότερα ποσοστά νέων, εις πείσμα της τάσης γήρανσης του πληθυσμού που επικρατεί διεθνώς και να λες: νά και μια φορά που δεν πατώνουμε…
Άμα, όμως, αντί τα νιάτα, η νεολαία να είναι το καμάρι σου και να νιώθεις ότι πράγματι αποτελεί τη μεγαλύτερη επένδυση του μέλλοντος, τη μεταχειρίζεσαι ως τον αδύναμο κρίκο και την έχεις τόσο παραμελημένη και παραπεταμένη, τότε μόνο περί άλλης κατάντιας μπορεί να γίνεται λόγος. Με συνοπτικές διαδικασίες και σε αντίθεση με όσα υποσχόμαστε και δεσμευόμαστε, φροντίσαμε οι νέοι άνθρωποι να βρίσκουν κατάκλειστες πόρτες σαν φθάσουν στην ώριμη ηλικία που θα υποψιάζονταν, έστω, ότι θα μπορούσαν να μπουν χωρίς αποκλεισμούς και ρουσφέτια για να διεκδικήσουν κάτι στην αγορά εργασίας. Να έχουν πρόσβαση στο δικαίωμα για την απόκτηση της δικής τους στέγης και να γεύονται τους καρπούς των αγώνων, των κόπων και των θυσιών που κάνουν. Ας τολμήσει ένας νέος του σήμερα να βαδίσει με τις δικές του δυνάμεις και με την αξιοπρέπεια, την οποία υποτίθεται του μαθαίνουμε να έχει. Απλά θα φάει τα μούτρα του και θα αναγκαστεί να αναθεωρήσει πολλά. Και όσο επιμένει, άλλο τόσο θα ματώνει και θα πονά. Θα δοκιμάσει την πιο μεγάλη απογοήτευση πριν τολμήσει ν’ ανοίξει τα δικά του φτερά. Η όποια κούρσα για κατάκτηση της γνώσης, κάπου εδώ μετατρέπεται σε διαδικασία πικρής γεύσης της από-γνωσης. Δεν έχει ακόμα δικαίωμα να εμφανίζεται θυμωμένος για όσα του επιφυλάξαμε να δοκιμάζει, γιατί απλά θα του κολληθεί αμέσως και η ετικέτα του αντιδραστικού, του ατίθασου, του βίαιου, του επαναστάτη, του ασυμβίβαστου σε καθωσπρεπιστικά καλούπια και πλαίσια, που με τόση φροντίδα του ετοιμάσαμε. Μέχρι και “αλητεία” θα του καταλογίσουμε σαν τολμήσει με θράσος να ιχνηλατήσει τους δικούς του τρόπους, μηχανισμούς και μέσα έκφρασης για ν’ αρθρώσει πικρές αλήθειες που καταχωνιάζονται στις φόρμες και τις νόρμες ενός αβάστακτου και ασήκωτου καθωσπρεπιστικού συστήματος, ενός βολικού μοντέλου και μιας τόσο φτηνής και προπάντων ανήθικης ηθικής…
Το πιο τραγελαφικό είναι οι όποιες προεκλογικές υποσχέσεις, οι οποίες αφθονούν, ως συνήθως, σε τέτοιες περιόδους. Πόσο πραγματικά φρούδες αποδεικνύονται, πριν αλέκτορα φωνήσαι… Και ας το ψάχνουμε για τη μορφή και τη δομή των περιβόητων «debades» και των συναφών. Σάμπως και εκεί είναι το μείζον, η ουσία των πραγμάτων. Καθόλου, μα καθόλου δεν χαμπαριάζουν κάποιοι ότι η μάζα των νέων, των πολιτών, ξεχειλίζουν πλέον από οργή, από θυμό. Με όσα βιώνουν, σε σχέση με όσα βλέπουν και ακούνε. Με όσα αναγκάζονται καθημερινά να παρακολουθούν, να αντέχουν και να υπομένουν. Και με αυτό τον θυμό και την οργή, σίγουρα, θα βαδίσουν στις κάλπες… Κατά τα άλλα, μπορούμε με μεγάλη άνεση να καμαρώνουμε για τα ευρήματα της στατιστικής υπηρεσίας «Eurostat». Δεν είμαστε τόσο γηρασμένος πληθυσμός. Όσο κι αν δεν μπορούμε να ισχυριζόμαστε το ίδιο για τα μυαλά και τις νοοτροπίες που αθεράπευτα κουβαλούμε…
