Υπάρχει μια γενική αίσθηση ότι αυτές οι εκλογές είναι διαφορετικές από προηγούμενες αναμετρήσεις για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Κάποιες στιγμές πήγαμε όλοι να πιστέψουμε ότι είναι πολύ πιο έντονες και συγκρουσιακές από προηγουμένως. Αυτό οφείλεται ότι με την πάροδο του χρόνου ξεχνάμε και κυρίως στο ότι οι ίδιοι πρωταγωνιστές φροντίζουν από την επομένη των εκλογών να γυρίζουν σελίδα και να παίρνει ο καθένας τον δρόμο του.
Μπορεί να υπήρχαν, μέχρι σήμερα, κάποιες στιγμές έντασης αλλά σε καμιά περίπτωση δεν θυμίζουν οι σημερινές εκλογές κάτι από το παρελθόν. Τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Γιατί μπορεί ο προεκλογικός να συμπληρώνει αισίως έναν χρόνο ζωής, αλλά στα βαθιά ακόμα δεν έχει εισέλθει.
Ας μην ξεχνάμε ότι ο σκληρός μήνας της προεκλογικής περιόδου δεν είναι ούτε ο Μάης, ούτε ο Σεπτέμβρης ούτε και ο Νοέμβριος. Ο πιο σκληρός μήνας διαχρονικά είναι ο Δεκέμβρης. Είναι η περίοδος κατά την οποία γίνονται οι μεγάλες επιθέσεις υποψηφίων και επιτελείων και είναι εκεί που καθορίζεται και το τοπίο μέχρι και την ημέρα των εκλογών.
Αν πάμε πίσω πέντε χρόνια ο Δεκέμβρης ήταν εκείνος ο μήνας που άλλαξε τα δεδομένα και καθόρισε το εκλογικό τοπίο. Οι οργανωμένες κινητοποιήσεις από πλευράς του επιτελείου Αναστασιάδη κατά Νικόλα Παπαδόπουλου άλλαξαν τα δεδομένα όπως είχαν διαμορφωθεί μέχρι και τον Νοέμβριο και όπως αυτά καταγράφονταν μέσα από τις μετρήσεις της κοινής γνώμης.
Γι’ αυτό και δεν μπορούμε ακόμα να μιλάμε για πρωτοφανή ένταση ή κλίμα αντιπαράθεσης. Αν τα πράγματα εκτραχυνθούν ίσως να ξεπεράσουν σε ένταση τις αμέσως προηγούμενες προεδρικές εκλογές, σίγουρα όμως δεν πρόκειται να πλησιάσουν σε ένταση και πάθος εκλογικές αναμετρήσεις της δεκαετίας του ’90, του 2000 ή ακόμα και του 2008. Οι τόνοι είναι πολύ πιο ήπιοι σήμερα και αυτό έχει να κάνει με τον τρόπο που δραστηριοποιούνται οι υποψήφιοι, τα επιτελεία τους αλλά και το πώς αντιμετωπίζονται από τα μέσα ενημέρωσης.
Προσφάτως έβλεπα κάποιες εκδόσεις της προεκλογικής περιόδου του 1992-1993. Πολύ διαφορετικό το κλίμα και κυρίως τα δημοσιεύματα ήταν σαφώς επηρεασμένα από την αντιπαράθεση μεταξύ υποψηφίων. Άλλες εποχές, άλλες οι προσεγγίσεις και άλλα τα δεδομένα.
Κοιτάζοντας πίσω σε προεκλογικές περιόδους των τελευταίων τριάντα ετών (που προσωπικά τις έχω βιώσει ως δημοσιογράφος) αυτό που σημειώνω είναι πως με την πάροδο των χρόνων τα δεδομένα έχουν διαφοροποιηθεί. Σήμερα (μέχρι τον Νοέμβριο και πριν μπούμε στους κρίσιμους μήνες Δεκέμβρη-Γενάρη) δεν καταγράφεται η υψηλών τόνων αντιπαράθεση του παρελθόντος. Και αυτό συμβάλλει στο να γλυτώνουν και οι υποψήφιοι να βρίσκονται στο στόχαστρο των μέσων ενημέρωσης.
Ο Γιώργος Βασιλείου, ο Γλαύκος Κληρίδης και ο Τάσσος Παπαδόπουλος θα ήταν ευτυχείς να πήγαιναν σε εκλογές με ένα ανάλογο με το σημερινό, προεκλογικό κλίμα. Δεν ήταν όμως τόσο τυχεροί όσο οι σημερινοί και κυρίως δεν περνούσαν με άνεση τα δικά τους μηνύματα προς το εκλογικό σώμα όσο το επιτυγχάνουν, λόγω και της τεχνολογίας, οι σημερινοί διεκδικητές της Προεδρίας της Δημοκρατίας.
Η ιδιαιτερότητα των σημερινών εκλογών βολεύει και τους τρεις βασικούς διεκδικητές της Προεδρίας. Αναλώνονται σε παράλληλους μονολόγους, ανακοινώσεις και εκεί και όπου διαφαίνεται σύγκρουση πολύ νωρίς ξεπερνιέται χωρίς να δίνεται συνέχεια. Ούτε και οι ίδιοι οι υποψήφιοι αισθάνονται σήμερα την πίεση που αισθάνονταν υποψήφιοι προηγούμενων αναμετρήσεων, προκειμένου να απαντήσουν σε ερωτήματα ή σε βάρος τους κατηγορίες.
Ας ελπίσουμε ότι μπαίνοντας στην τελική ευθεία οι υποψήφιοι θα αισθανθούν μεγαλύτερη πίεση, κάτι που θα βοηθήσει στο να βγάλουν προς τα έξω τον πραγματικό τους εαυτό. Να δουν και οι ψηφοφόροι τι κρύβεται πίσω από ανακοινώσεις και έτοιμα μονταρισμένα φιλμάκια των επιτελείων που δείχνουν γεμάτες αίθουσες και ενθουσιώδη πλήθη να χειροκροτούν.
