Με αφορμή τα όσα έχουν καταγγελθεί στην Ελλάδα για την «Κιβωτό του Κόσμου» η οποία βασισμένη σε ιδιωτική πρωτοβουλία, «φρόντιζε» εγκαταλελειμμένα παιδιά ή παιδιά που είχαν ανάγκη, ανάμεσα στις άλλες πτυχές της συζήτησης που γίνεται, τίθεται και το ερώτημα: Ποιος είναι ο ρόλος του κράτους σε τέτοιες περιπτώσεις; Μπορεί το κράτος να εκχωρεί τις ευθύνες του σε εκκλησιαστικά ιδρύματα, παπάδες και φιλόπτωχους;

Στην περίπτωση αυτή, ποιο κράτος «παρκάρει» εκατοντάδες κακοποιημένα και παραμελημένα παιδιά χωρίς έλεγχο, χωρίς φροντίδα ή εξειδικευμένο προσωπικό σε έναν ιδιώτη; Η Δέσποινα Τριβόλη με άρθρο της στη Lifo κάνει αναφορά στην αρχή της φιλανθρωπίας την οποία σήμερα θεωρεί παλιομοδίτικη. «Η βικτοριανή λογοτεχνία του 19ου αιώνα βρίθει από ανεπιθύμητα παιδιά που καταλήγουν, στη χειρότερη, σε κρύα, υγρά ιδρύματα να τρώνε ξύλο, να τουρτουρίζουν και να ζητιανεύουν φαγητό, και στην καλύτερη γκουβερνάντες με το ζόρι σε κάποια πλούσια οικογένεια. Ο 19ος αιώνας ήταν ο χρυσός αιώνας της βρετανικής αυτοκρατορίας, μια εποχή πρωτοφανούς αποικιοκρατικής επέκτασης αλλά και της βιομηχανικής επανάστασης. Παράλληλα όμως, ήταν και μια εποχή τρομακτικής ταξικής ανισότητας, με φριχτές συνθήκες ζωής για χιλιάδες παιδιά που δούλευαν από τα οκτώ τους κιόλας χρόνια σε όλες τις πιθανές θέσεις, από εργοστάσια έως βιοτεχνίες. Εκείνη την εποχή γεννήθηκε και η έννοια της “μοντέρνας” φιλανθρωπίας, των ιδρυμάτων και των συσσιτίων. Ο εικοστός αιώνας σηματοδότησε την έναρξη του κοινωνικού κράτος, της υποχρεωτικής παιδείας, των δικαιωμάτων του παιδιού, της αποιδρυματοποίησης».

Η λέξη «κλειδί» είναι το κοινωνικό κράτος. Σε χώρες όπως στην Ελλάδα και την Κύπρο, το κοινωνικό κράτος δεν υπάρχει. Οπόταν η φιλανθρωπία και η ιδιωτική πρωτοβουλία δεν μπορούν να δαιμονοποιούνται. Θα ήταν ευχής έργο αν δεν είχαμε ανάγκη τη φιλανθρωπία. Αν το κράτος φρόντιζε για τις ανάγκες των πολιτών του. Δυστυχώς όμως, απέχουμε πολύ από κάτι τέτοιο. Κάθε χρόνο με αφορμή τη διοργάνωση του Ραδιομαραθωνίου συζητάμε την ευθύνη του κράτους απέναντι στα παιδιά με ειδικά προβλήματα. Φταίει η συγκεκριμένη διοργάνωση που απάλλαξε το κράτος από τις υποχρεώσεις ή τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα χωρίς τέτοιου είδους διοργανώσεις; Αν σταματήσουμε τις φιλανθρωπίες θα αναγκαστεί το κράτος να αναλάβει τις ευθύνες του; 

Κάτω από κάθε αγγελία κηδείας αναγράφεται που να γίνουν εισφορές: ΠΑΣΥΚΑΦ, Αντικαρκινικό, Αλκυονίδες, Κοινωνικά Παντοπωλεία, Αντιλευχαιμικό… Οργανώσεις που επιτελούν ένα πολύ σημαντικό έργο, ελλείψει δομών του κράτους, που θα συντρέξουν τον πολίτη στη δύσκολη του την ώρα. Η φιλανθρωπία κι η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι απαραίτητες. Απαραίτητο όμως είναι κι ένα κράτος προνοίας. Οι οργανώσεις θα έπρεπε να λειτουργούν ενισχυτικά κι όχι να επωμίζονται το μεγαλύτερο βάρος.