Τις παραμονές των εκλογών του 2003, ο Τάσσος Παπαδόπουλος επισκέφτηκε στο γραφείο του τον εκδότη και καναλάρχη Κωστή Χατζηκωστή. Όπως ο ίδιος ο εκδότης γράφει στο βιβλίο του «Έξι Προεδρικά Πορτραίτα» που κυκλοφόρησε το 2015, του ζήτησε τη στήριξή του. «Ο Παπαδόπουλος μού δήλωσε ότι η πολιτική του στο Κυπριακό βρισκόταν σε πλήρη συμφωνία με τις θέσεις της “Σημερινής” και ότι μια σχετική συνεργασία μας θα βοηθούσε να απεγκλωβιστεί η Κύπρος από το Σχέδιο Ανάν. Προφανώς για να με “καλοπιάσει”, πρόσθεσε ότι ένα από τα πρώτα μελήματά του θα ήταν η μετατροπή του ΡΙΚ σε μικρό BBC, που δεν θα δεχόταν εμπορικές διαφημίσεις…». Ο Χατζηκωστής είχε πει εκείνη τη μέρα στον Τάσσο Παπαδόπουλο πως δεν είχε σοβαρό λόγο να μην στηρίξει «μια νέα προσπάθεια διόρθωσης της πορείας του Κυπριακού» και, όπως σημειώνει στο βιβλίο του, «η απόφαση να στηρίξουμε τον Παπαδόπουλο ήταν προϊόν της σφοδρής μας αντίθεσης στο Σχέδιο Ανάν. Κρίναμε ότι, παρά τα βαρίδια της προεκλογικής σύμπραξης του με το ΑΚΕΛ, θα πρυτάνευε ο γνωστός από χρόνια “απορριπτισμός” του…».

Ο Tάσσος Παπαδόπουλος, αμέσως μετά την εκλογή του, στις 16 Φεβρουαρίου 2003, επιδόθηκε σε έναν αγώνα δρόμου να πείσει τη διεθνή κοινότητα για τις καλές του προθέσεις. Εμφανιζόταν θετικός στο Σχέδιο, ζητούσε να «συμπληρωθούν κάποια κενά στις νομοθεσίες» και συμφωνούσε σε «μικρές αλλαγές, πάντα στη φιλοσοφία του Σχεδίου», κατάγγελλε την Τουρκία ότι δεν το αποδεχόταν ως βάση για συνομιλίες, κατηγορούσε τον Ντενκτάς ότι επιδίωκε «να σβήσει στο Σχέδιο Ανάν», εξέφραζε με επανειλημμένες επιστολές του προς τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ  την αγωνία του για τη μη επανέναρξη των συνομιλιών και, αργότερα, καυχιόταν για τους χειρισμούς της πλευράς μας που «οδήγησαν την τουρκοκυπριακή πλευρά πίσω στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με βάση το Σχέδιο Ανάν που μέχρι χθες το αποκαλούσε “νεκρό και θαμμένο”…». Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Για να κλείσω, όμως, αυτή την παρένθεση παρελθοντολογίας με τους «ακροβατισμούς» της πλευράς μας που βασίζονταν εν πολλοίς στην «τουρκική αδιαλλαξία», να θυμηθούμε ότι μετά την απόρριψη του Σχεδίου Ανάν 5 στο δημοψήφισμα toy 2004, κι αυτός ακόμα ο Δημήτρης Συλλούρης -«ο πρώτος αντιδιζωνικός», όπως καυχιόταν αργότερα- προκειμένου να δείξει ότι η πλευρά μας παρέμενε θετική σε τροχιά λύσης,  δήλωνε ότι το Σχέδιο με μερικές αλλαγές θα μπορούσε να επανέλθει, το ονόμαζε μάλιστα «Ανάν 5μισι»…

Παρά την ισχνή παρουσία του στη διάρκεια της μακράς προεκλογικής περιόδου να, λοιπόν, που το Κυπριακό επανήλθε ξαφνικά στην ημερήσια διάταξη αμέσως μετά την εκλογή του Νίκου Χριστοδουλίδη, έστω με κάποιες, σιασιούρικες θα τις λέγαμε στα κυπριακά, κινήσεις που κάπως μας θύμισαν τις αγωνιώδεις προσπάθειες του 2003. Αν και, οφείλουμε να το πούμε, διακηρυγμένη ήταν η θέση του πως, από την πρώτη κιόλας μέρα ανάληψης των καθηκόντων του, θα έριχνε το βάρος της προσπάθειάς του στο να βάλει τέλος στην εδώ και πεντέμισι χρόνια αποτελμάτωση. Ο εκλελεγμένος πρόεδρος είχε, επίσης, φροντίσει κατά την προεκλογική περίοδο να δηλώσει ξεκάθαρα, ότι η παρούσα κατάσταση είναι αδιανόητο να αποτελέσει τη λύση του προβλήματος, πως η συνέχιση του απαράδεκτου status quo επιδεινώνει τα τετελεσμένα και προκαλεί νέα και πως η επιδιωκόμενη λύση είναι εντός των παραμέτρων του ΟΗΕ, δηλαδή ένα Δικοινοτικό, Διζωνικό, Ομοσπονδιακό κράτος. Δύσκολο, πολύ δύσκολο ομολογουμένως το έργο του νέου προέδρου. Όχι τόσο στο να πείσει για τις ειλικρινείς προθέσεις μας και την προσήλωσή μας στο συμφωνημένο πλαίσιο, δεδομένων των βαριδιών που κουβαλά -και δεν εννοούμε μόνο τις πολύ καλά γνωστές θέσεις των κομμάτων που τον υποστήριξαν, αλλά και ορισμένους ισχυρούς εθνικιστικούς κύκλους που τον περιέλαβαν με στοργή- αλλά κυρίως επειδή το Κυπριακό γύρισε ήδη σελίδα. Έφτασε εκεί που οι παρακαταθήκες πρόσταζαν -«Να αφεθεί να εκφυλιστεί, ώστε να καταλήξουμε σε χρονίζουσα διχοτόμηση»-, γύρισε σελίδα και πλέον μας έμειναν οι εναλλακτικές. Η «δεύτερη καλύτερη λύση», όπως την είχε ονομάσει ο Τάσσος στη Φινλανδία  -το απαράδεκτο status quo που επιδεινώνει τα τετελεσμένα και προκαλεί νέα, σύμφωνα με τον νέο πρόεδρο- η τριχοτόμηση του Κοτζιά, σε «δύο συνιστώντα κράτη, τα οποία θα υποδιαιρούνται σε οκτώ με εννέα περιοχές, συν η Λευκωσία, ένα άλλο κράτος, η οποία θα υποδιαιρείται σε δύο υποσυστήματα», το «βελούδινο διαζύγιο» του Λυγερού, όπου  «η Κυπριακή Δημοκρατία μετεξελίσσεται σε δύο κυπριακά κράτη…», καθώς και η «δημιουργία δύο ευρωπαϊκών κρατών στο έδαφος της Κύπρου», του Άγγελου Συρίγου, που προσφάτως προλόγισε την επανέκδοση του βιβλίου του νέου προέδρου.  Δύσκολο, πολύ δύσκολο ομολογουμένως, το έργο του Νίκου Χριστοδουλίδη.