Το μαύρο των καμένων δέντρων συνυπάρχει με το πράσινο των φετινών φυτειών από κηπευτικά στις πυρόπληκτες περιοχές της ορεινής Λάρνακας. Αυτό μαρτυρούν οι φωτογραφίες που συλλέξαμε για σκοπούς ρεπορτάζ του «Φιλελεύθερου». «Φέτος ελάχιστα πρασίνισαν με αγριόχορτα τα βουνά μας, η καταστροφή από τη φωτιά πρέπει να ήταν βαθιά στο χώμα», μας ανέφερε χαρακτηριστικά ένας κάτοικος της Οδούς στο καφενείο, ενώ ένας μελισσοκόμος που τον επισκεφτήκαμε στο μελισσοκομείο του στους Αγίους Βαβατσινιάς, δήλωσε ότι θα περάσουν χρόνια για να επανέλθει στα παλιά επίπεδα η πολύτιμη για τις μέλισσές του ανθοφορία. Οι μελισσοκόμοι της περιοχής υποχρεώθηκαν να μεταφέρουν τις περισσότερες κυψέλες τους στις ανθοφορίες άλλων περιοχών της Κύπρου, νιώθοντας αναπόφευκτα βαθιά τη μαχαιριά από την τρέχουσα αύξηση στις τιμές των καυσίμων.
Νωπές ακόμα οι αναμνήσεις όλων από τα συμβάντα της πυρκαγιάς. Στο καφενείο της Οδούς μιλάνε για τους τέσσερις αιγύπτιους εργάτες που χάθηκαν στις φλόγες. Τον περασμένο Μάρτιο με μια μικρή τελετή στήθηκε στην πλατεία μία πλάκα για να θυμίζει για πάντα τον άδικο χαμό τους: «Αγαπημένοι μας, εσείς ποτίσατε με τον ιδρώτα σας τη γη μας για να ανθίσει. Εμείς ποτίζουμε με το δάκρυ μας τις ψυχές σας. Οι καρδιές μας, πάντα κοντά σε σας και στις οικογένειές σας…». Ένα χρόνο μετά, οι κάτοικοι μοιράζονται μαζί μας τις θύμησες από τις μάταιες προσπάθειές τους να σώσουν τις περιουσίες τους. Ένας οδηγός τρακτέρ, ο οποίος την πρώτη μέρα του κακού, το Σάββατο 3 Ιουλίου 2021, άνοιγε αντιπυρικές λωρίδες έξω από την Οδού, μας διηγήθηκε, με συντηρημένη ακόμα την έκπληξη στο μυαλό του, ότι τόσο μεγάλη ήταν η δύναμη της λάβρας, σε βαθμό που άνοιγε λωρίδες και μετά διαπίστωνε ότι κόπιαζε μάταια, αφού οι φλόγες προχωρούσαν από πάνω τους, συνεχίζοντας το καταστροφικό τους έργο. «Η Πυροσβεστική και οι κάτοικοι δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα, η φωτιά μπορούσε να αντιμετωπιστεί μόνο όταν ξεκίνησε στον Αρακαπά, προτού δυναμώσει», λένε σήμερα οι κάτοικοι της Οδούς. Είναι απόλυτα πεπεισμένοι ότι το χωριό τους σώθηκε επειδή άλλαξε η κατεύθυνση των ανέμων. Αυτή η εξέλιξη είναι που έσωσε και το Δάσος του Μαχαιρά, μερικά χιλιόμετρα πιο πάνω, τονίζουν.
Κι όμως. Με χαρά διαπιστώνει κανείς ότι οι άνθρωποι της Ορεινής Λάρνακας, μεταξύ των οποίων πολλοί νέοι σε ηλικία γεωργοί, έχουν γυρίσει σελίδα και έχουν πεισμώσει για μία νέα αρχή. Ούτε που τους πέρασε από το μυαλό να αφήσουν τις επαγγελματικές δραστηριότητες στα χωριά και να αναζητήσουν την τύχη τους αλλού. Τονίζουν ότι το κράτος τούς έχει αποζημιώσει οικονομικά σε αρκετά μεγάλο βαθμό (όχι βέβαια πλήρως, κάτι που θεωρούν και οι ίδιοι αδύνατο) και προχωράνε ακάθεκτοι, όχι μόνο για να επαναφέρουν τον χαμένο παράδεισο στην αλλοτινή του μορφή, αλλά και για νέες επιχειρηματικές ιδέες, που πολύ σύντομα θα αρχίσουν να εφαρμόζονται στην πράξη.
«Κάποτε θ’ ανταμώσουμε στους λόφους του ήλιου. Μην ξεχνάς. Περπάτα» – Γιάννης Ρίτσος, «Θα πρασινίσουμε τη γη μας, ακόμα κι αν κάψουμε τις παλάμες μας στη στάχτη» – Ελένη Σωφρονίου Στρατή, «Μπορούμε. Έτσι κι αλλιώς πάντα ενωμένοι είμαστε, και στα όμορφα και στα δύσκολα». Είναι κάποιοι από τους στίχους ενθάρρυνσης σε πινακίδες, που μετά τις περσινές πυρκαγιές το Κοινοτικό Συμβούλιο Οδούς μερίμνησε να τοποθετηθούν σε σημεία της κοινότητας. Σχεδόν ένα χρόνο μετά, όλα δείχνουν ότι οι άνθρωποι που έζησαν άδικα μια κόλαση, μπορούν.
