Η αρχική μας πρόθεση ήταν να περιγράψουμε το σκληρό «γονάτισμα» που υφίσταται αυτή την περίοδο το νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό στα δημόσια νοσηλευτήρια, όπου οι διπλές βάρδιες, σχεδόν σε καθημερινή βάση, είναι ο κανόνας, λόγω υποστελέχωσης, αλλά και αύξησης των αδειών ασθενείας από Covid.
Ενδεικτικά, για το Γενικό Νοσοκομείο Πάφου, όπου συνομιλήσαμε με εξουθενωμένους λειτουργούς, διαπιστώσαμε ότι ούτε που άγγιξαν τη βελτίωση στις συνθήκες εργασίας αυτών των αφανών ηρώων της καθημερινότητας οι 300 περίπου προσλήψεις, που έγιναν παγκύπρια στο διάστημα των τελευταίων δύο χρόνων. Με άλλα λόγια, μετά από περίπου δύο χρόνια πανδημίας παραμένουν κενά λόγια οι υποσχέσεις που έδωσε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης στη σύσκεψη που είχε στις 24 Απριλίου 2020 με τον ΟΚΥπΥ και τις συντεχνίες των ιατρών και των νοσηλευτών, όταν μετά το πρώτο κύμα της πανδημίας και υπό τον φόβο μίας ολέθριας συνέχειας, διαβεβαίωσε, σύμφωνα με το ανακοινωθέν του Προεδρικού, «την αποφασιστικότητα της Κυβέρνησης σε σχέση με την περιφρούρηση και την ενίσχυση του συστήματος υγείας», και έδωσε οδηγίες για την υλοποίηση «συγκεκριμένων ενεργειών». Σχεδόν δύο χρόνια από τότε, η εικόνα παραμένει επικίνδυνα απελπιστική, τόσο για τους ίδιους τους εργαζομένους, αλλά και για τους ασθενείς, οι οποίοι υφίστανται οδυνηρές συνέπειες από αυτό το νοσηρό κλίμα στο σύστημα υγείας. Κι εδώ δεν μιλάμε μόνο για την Πάφο αλλά και για τις υπόλοιπες επαρχίες. Πρόσφατα, η Παγκύπρια Συντεχνία Κυβερνητικών Ιατρών (ΠΑ.ΣΥ.Κ.Ι) κατήγγειλε «συνεχιζόμενη σοβαρότατη υποστελέχωση στο Τμήμα Ατυχημάτων και Επειγόντων Περιστατικών του Γ. Ν. Λάρνακας, γεγονός που αυξάνει τις πιθανότητες αρνητικών επιπτώσεων στους ασθενείς».
Για το Γενικό Νοσοκομείο Λεμεσού —κι εδώ είναι που άλλαξε η αρχική μας πρόθεση στη στήλη— μπορούμε να μοιραστούμε μαζί σας μία προσωπική εμπειρία αυτών των ημερών, όταν λόγω στραμπουλήγματος στο πόδι αντικρίσαμε την ταπείνωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας σε όλο της το μεγαλείο. Εκείνο το βράδυ στο ΤΑΕΠ του νοσοκομείου επικρατούσε μία ηλεκτρισμένη ένταση, που την προκαλούσαν τόσο οι επισκέπτες – ασθενείς και συγγενείς τους, όσο και μέλη του προσωπικού. Αιτία η έλλειψη κλινών, που δημιουργούσε ουρές ασθενών, σε φορεία ασθενοφόρων και καροτσάκια, κυρίως άρρωστων ηλικιωμένων και τραυματισμένων από τροχαία. «Κάντε κάτι, βοηθήστε μας!», φώναξε απελπισμένα ένα μέλος της Υπηρεσίας Ασθενοφόρων, όταν πληροφορήθηκε την επαγγελματική μας ιδιότητα. «Οι ασθενείς περιμένουν πάνω από μία ώρα στα φορεία των ασθενοφόρων, στην άκρη του διαδρόμου, μέχρι να απελευθερωθεί κάποιο κρεβάτι. Γίνεται να έχω κλήση για σοβαρό τροχαίο και να μην μπορώ να φύγω;», ούρλιαξε. Εκείνη τη στιγμή, έξω από την πόρτα του ΤΑΕΠ συνέχιζε να φωνάζει ο γιος μίας ηλικιωμένης, η οποία για πάνω από μία ώρα ήταν σκυφτή και αποχαυνωμένη σε ένα καροτσάκι, περιμένοντας κλίνη και εξέταση. Προηγουμένως, ο γιος της αναθεμάτιζε το ΓεΣΥ, με τη σύζυγό του να τον οδηγεί κάθε τόσο έξω από το κτήριο για να μην προκαλεί ταραχή.
Από το νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό μάς αναφέρθηκε ότι το πρόβλημα οξύνθηκε τον τελευταίο καιρό, ειδικά την τελευταία εβδομάδα, λόγω υπερπληρότητας των κλινών στους θαλάμους του νοσοκομείου, με αποτέλεσμα να καθυστερεί αλυσιδωτά και η απελευθέρωση κρεβατιών στο ΤΑΕΠ αλλά και λόγω υποστελέχωσης των Πρώτων Βοηθειών. Ρωτήσαμε ένα μέλος της Υπηρεσίας Ασθενοφόρων από ποια ώρα περίμενε με το ασθενοφόρο για να παραδώσει τον ασθενή, για να απαντήσει ότι είχε φτάσει στο νοσοκομείο στις 20.05, η ώρα πήγε 21.10, και ακόμα περίμενε…
Κι εσύ με τη σειρά σου, αγαπητέ αναγνώστη, μην αναζητήσεις ευθύνες σε πρόσωπα και πρακτικές για αυτή την κατάντια στην Κύπρο του 2022. Μην αποταθείς σε αυτή την Κυβέρνηση, στο υπουργείο Υγείας, στον ΟΚΥπΥ. Αλίμονο! Όλοι αυτοί θα σου απαντήσουν αστραπιαία και αβασάνιστα ότι… «φταίει ο κορωνοϊός».
