Ζούμε δυστυχώς την εποχή της ανεπάρκειας του πολιτικού μας συστήματος και τη μετριότητα των πρωταγωνιστών της. Ειρήσθω εν παρόδω, η μετριότητα δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο της πολιτικής σκηνής, αλλά είναι κυρίαρχη σε πολλούς τομείς της καθημερινότητας και του δημόσιου βίου. Είναι όμως και αυτό απότοκο ενός σαθρού και διαβρωμένου πολιτικού συστήματος, το οποίο εδώ και χρόνια έχει πτωχεύσει στα μάτια των πολιτών. Ενός συστήματος που γεννήθηκε και ενηλικιώθηκε μέσα από μικροπολιτικές εξυπηρέτησης συμφερόντων, ρουσφετιού και διαφθορά.
Και δυστυχώς, αυτό το σύμπτωμα εξαθλίωσης του πολιτικού σκηνικού, παρότι γνωστό πλέον ακόμα και στους ίδιους τους εκφραστές του, δεν κατέστη δυνατό να αντιμετωπιστεί. Και ο λόγος φυσικά που δεν έγινε κατορθωτή η ανατροπή της διαρκούς κατρακύλας και καταβαράθρωσης του πολιτικού συστήματος, είναι η αδυναμία των ανθρώπων του να αντιδράσουν. Να αναδιπλωθούν και να μπορέσουν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα της κοινωνίας των πολιτών. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να έχουν ενώπιόν τους αφενός τις πραγματικότητες και τα θέλω της κοινωνίας και αφετέρου τους σωστούς ανθρώπους γύρω τους που να μπορούν να τους συνεφέρουν και να τους υποδείξουν την αυτοκαταστροφική τους πορεία. Της οποίας δυστυχώς τον αντίκτυπο τον πληρώνει γενικότερα ο λαός. Ο όπου γης λαός, ο οποίος είναι εγκλωβισμένος στα αδιέξοδα των περιορισμένων πολιτικών επιλογών του. Όχι βέβαια άμοιρος των ευθυνών του.
Παρακολουθώντας ένα πολιτικό σύστημα να καταρρέει μπροστά στα μάτια των πολιτών και να εξευτελίζεται απογυμνωμένο από την ανικανότητα να ορθώσει ουσιαστικό και πειστικό λόγο έναντι των πολιτών. Διαβιούμε μάλιστα και περίοδο προεκλογική όπου δυστυχώς η έκθεση των πολιτικών είναι μεγαλύτερη στα μάτια της κοινωνίας και αυτή η έκθεση επιφέρει μεγαλύτερο βαθμό απαξίωσης από τους πολίτες.
Είναι πολλά τα θλιβερά της όλης ιστορίας, τα οποία αποτυπώνονται δυστυχώς μέσα από την καθημερινότητα του δημόσιου βίου από τους πρωταγωνιστές του. Ο κόσμος πλέον διαπιστώνει τα αδιέξοδα του πολιτικού συστήματος αλλά και τις αδυναμίες άρθρωσης μίας ουσιαστική πολιτικής πρότασης που να μπορεί να δώσει ελπίδα. Να ρίξει φως στα σκοτάδια της απελπισίας του. Υπάρχει άραγε αυτή η πρόταση;
Εδώ ασφαλώς ανοίγει μια μεγάλη συζήτηση για τον ρόλο των πολιτικών κομμάτων αλλά φυσικά και τις ευθύνες των ίδιων των πολιτών. Πόσο ενεργοί πολίτες μπορούμε να γίνουμε; Πόσο ενημερωμένοι και ψαγμένοι μπορούμε να είμαστε και πόσο είμαστε διατεθειμένοι να συγκρουστούμε πραγματικά με κατεστημένα, παραμένοντας όμως ακλώνητοι στα κελεύσματα του λαϊκισμού που οδηγούν σε άλλα επικίνδυνα μονοπάτια.
Διότι πλέον όλοι μας, πολιτικοί και πολίτες, είμαστε εγκλωβισμένοι στον λαϊκισμό της εικόνας και της ατάκας χωρίς την παραγωγή ουσιαστικού πολιτικού λόγου από τους πρώτους, χωρίς ουσιαστική δράση και ισχυρά αντανακλαστικά οι δεύτεροι.
Οι πολιτικοί όμως και τα κόμματα είναι οι πρώτοι που θα πρέπει να αντιληφθούν ότι ζούμε πλέον σε νέα δεδομένα. Το ίδιο το πολιτικό σύστημα κλωνίζεται και αμφισβητείται ποικιλοτρώπως, αδυνατώντας να δώσει λύσεις. Ανίκανο πολλές φορές να συγκρουστεί με συμφέροντα και νοοτροπίες που οδηγούν σε φαινόμενα διαφθοράς, διαπλοκής και ανισοτήτων.
Οι προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις έστειλαν πολλά μηνύματα. Φαίνεται ότι κανένας δεν τα εισέπραξε. Και αυτό αποτυπώνεται μέσα από τον τρόπο λειτουργίας των κομμάτων. Από τις τοποθετήσεις τους από τα μικρά και μεγάλα της καθημερινότητας μέχρι τις διαδικασίες για τις προεδρικές εκλογές. Μέχρι το άνοιγμα των καλπών έχουν ακόμα αρκετό χρόνο. Ας δείξουν τουλάχιστον από εδώ και πέρα ότι έχουν λάβει τα μηνύματα. Με πράξεις όμως, όχι μόνο με συνθήματα.
