«Θα παραδώσει ο αδερφός τον αδερφό στο θάνατο, κι ο πατέρας το παιδί, και θα ξεσηκωθούν τα παιδιά να θανατώσουν τους γονείς». Αυτό το εσχατολογικό από την Αγία Γραφή μού έρχεται στο μυαλό τον τελευταίο καιρό, με λαό και Κολωνάκι να βρίσκονται εν βρασμώ με αφορμή τον πόλεμο. Τραβηγμένο απ’ τα μαλλιά το παράδειγμα, αλλά ομοϊδεάτες, συγγενείς και κολλητοί ξαφνικά βρέθηκαν σε αντίπαλα στρατόπεδα, ρωσικά ή ουκρανικά, λες και παίζεται το τελευταίο χαρτί της κρίσης στη βραχονησίδα μας. Οι περισσότεροι έψαχναν αφορμή για να βροντοφωνάξουν κάτι που ήδη ασπάζονταν.
Μέσα στο χαμό, πρώτο θύμα στο πεδίο της μάχης, ως συνήθως, ήταν και είναι η αλήθεια, λες κι έχει σημασία, στη μεγάλη εικόνα των πραγμάτων, αν ο πύραυλος έγραφε «από τα παιδιά μας» ή «για τα παιδιά σας». Είτε έτσι, είτε αλλιώς, το γεγονός είναι ένα: Ο ψυχρός πόλεμος επέστρεψε με συνοπτικές διαδικασίες και κάποιοι το γλεντάνε χορεύοντας πάνω σε καρβουνιασμένα πτώματα.
Είχα σκοπό να γράψω για άλλο θέμα σήμερα, αλλά είναι κάτι μικρά και κουφά που δεν σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς τα βράδια. Βρισκόμουν σε μια γειτονιά, λοιπόν, όπου έπαιζαν παιδιά (αυτό είναι είδηση από μόνο του), ανάμεσά τους και τα δικά μου, όταν τα πιτσιρίκια μου ζήτησαν να φωνάζω δυνατά «έρκουνται οι Ρώσοι!», το παρασύνθημα για να αρχίσουν να τρέχουν και να κρύβονται. Wtf, σκέφτηκα. Και έτσι ξαφνικά οι Ρώσοι έγιναν οι νέοι… Τούρκοι και στα σχολεία, προφανώς, τα νέα θύματα μπούλινγκ θα είναι τα ρωσάκια. Ακόμα μια ανωμαλία των ενηλίκων που μετακυλά στα παιδιά. Και το χειρότερο, ένας ολόκληρος λαός με τεράστιο πολιτισμό ακυρώνεται εν μία νυκτί επειδή ο Πούτιν, σαν άλλος Ρασκόλνικοβ από το «Έγκλημα και Τιμωρία» του θεόρατου Ντοστογιέφκι, επέλεξε τη βία και τον θάνατο γιατί θεωρεί πως ως «ιδιαίτερο ον» δεν χρειάζεται να ακολουθεί τους ηθικούς κανόνες, ιδιαίτερα απέναντι στον «κοινό άνθρωπο» και την τιποτένια ζωή του.
Είτε στηρίζουν τον δικτάτορά τους είτε όχι (δεν θα μάθουμε πότε τα ποσοστά), ας μην καταδικάσουμε ένα ολόκληρο λαό, απόγονο των Πούσκιν, Τολστόι, Τσέχωφ, Γκόρκι, Πάστερνακ, Σολζενίτσιν, Προκόβιεφ, Ραχμάνινοφ, Στραβίνσκι και Τσαικόφκσι, για να αναφέρω μερικά μεγάλα πνεύματα. Ή μήπως να σκίσουμε κι αυτές τις σχολικές σελίδες, να τους αφανίσουμε μαζί με τον υπόλοιπο ρωσικό λαό. Πάντως η κόρη μου το έσωσε στο τέλος. «Παπά, με φωνάζεις μόνο για τους Ρώσους.» Οκ. «Έρκουνται οι Αμερικάνοι!», φώναξα. Το έσωσα;
Ελεύθερα, 17.4.2022.
