Το κομματικό σύστημα διέρχεται κρίση, όπως γενικότερα και το πολιτικό σύστημα διέπεται από μία έντονη αμφισβήτηση από μέρους των πολιτών. Η κρίση όμως αυτή τροφοδοτείται αμφίδρομα και συνεπώς και οι πολίτες δεν μπορούν να βγάζουν εαυτούς έξω από το κάδρο της εξίσωσης. Διότι η πολιτική αδιαφορία και η αποστασιοποίηση από τα κοινά δημιουργεί ελεύθερο πεδίο δράσης και ασυδοσίας από πλευράς πολιτικών, το οποίο αντί να λειτουργεί με τρόπο ερεθιστικό για τους πολίτες, ως μία υγιής δημοκρατική αντίδραση, τους απομακρύνει ακόμα περισσότερο. Η πολιτική αποστασιοποίηση όμως διογκώνει αυτή την κρίση και το ρήγμα πολιτών με τη δημόσια ζωή έχει τον αντίκτυπό της στην ίδια τη Δημοκρατία μέσω των διάφορων παθογενειών που παρουσιάζονται με την ενίσχυση και απενεχοποίηση ακραίων κινημάτων.
Τα κόμματα ενδεχομένως να μην έχουν αντιληφθεί ότι η αποξένωση των πολιτών από την πολιτική και η διεύρυνση του χάσματος έχει σοβαρό αντίκτυπο στην ίδια τη λειτουργία και ύπαρξή τους. Διότι, όπως άλλωστε η ιστορία αποδεικνύει, τα κόμματα έχουν εγκλωβιστεί μέσα σε αυτή την κατάσταση πραγμάτων περιοριζόμενα πλέον σε μία «ελίτ» ατόμων που απευθύνεται σε έναν κομματικά πατριωτικό κοινό που μειώνεται για τους ίδιους δραματικά. Διότι όταν για παράδειγμα το φαινόμενο της αποχής για κάποια χρόνια το έβλεπαν απλά ως ένα φαινόμενο που δεν είχε κανένα αντίκτυπο πάνω τους, ή ενίοτε μπορεί να βόλευε ορισμένους, δείχνει την εγωπάθεια και την κοντόφθαλμη αντίληψη πραγμάτων που είχαν και έχουν. Ακόμα και σήμερα, ασχολούνται με το φαινόμενο της αποχής την παραμονή, τη νύκτα και την επομένη των εκλογών. Και αυτό ακόμα περνά σε δεύτερη μοίρα για κάποιους εάν ανήκουν στην πλευρά των νικητών των εκλογών. Αλλά σε ένα σύστημα που διαρκώς φθίνει και αμφισβητείται, πόσο μπορεί να θεωρήσει εαυτόν νικητή κάποιος;
Φτάνουμε λοιπόν και στο σήμερα και την όλη συζήτηση για τις προεδρικές εκλογές. Κοινή διαπίστωση πολλών είναι ότι έχουμε ενώπιόν μας την πιο αμφίρροπη εκλογική αναμέτρηση, «τις πιο περίεργες εκλογές», όπως λένε. Γιατί όμως είναι περίεργες; Διότι σήμερα τα κόμματα είναι εγκλωβισμένα μέσα στις ίδιες τις αποφάσεις τους και τον τρόπο με τον οποίο έχουν πολιτευθεί, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Η αντίληψη περί «συμμορίας» δεν αφορά μόνο τους σημερινούς κυβερνώντες και τον προεδρικό περίγυρο. Αφορά ευρύτερα όλο το πολιτικό-οικονομικό κατεστημένο που σε μία σχέση διαπλοκής ελέγχει και καθοδηγεί τα πάντα. Από αυτή την εξίσωση όμως διαπιστώνεται η παντελής απουσία της κοινωνίας των πολιτών, η οποία να ζητά και να θέλει να διαδραματίσει ρόλο μέσα από τη διεκδίκηση λόγου, αλλά με πράξεις πολιτικής. Όχι με λογικές καφενέ και απατημένου/ης συζύγου που κινείται παρορμητικά, εκδικητικά. Εδώ είναι το ερώτημα λοιπόν. Είναι πράξη επαναστατική η αποχή; Είναι πολιτική επιλογή η ψήφος σε ακραία κινήματα; Είναι κριτήριο πολιτικής η ψήφος με λογικές ριάλιτι για το ποιον ή ποιαν γουστάρω γιατί είναι ωραία γκόμενα ή γιατί είναι καλό παιδί;
Αλλά όταν τα ίδια τα κόμματα λειτουργούν με την πολιτική της ατάκας και όχι των πολιτικών επιχειρημάτων και της παραγωγής πολιτικών για να χαϊδεύουν αυτιά και να συνεχίζουν να αποκοιμίζουν τις μάζες, ε, κάποια στιγμή θα τα βρουν μπροστά τους. Δεν είναι τυχαίο που κυριαρχούν οι μετριότητες σε όλους τους τομείς του δημόσιου βίου. Δεν είναι τυχαίο που πολλά λαμπρά μυαλά του τόπου ξενιτεύονται αναζητώντας αλλού ένα καλύτερο μέλλον για τους ίδιους. Κάπου που θα μπορούν να παίζουν ένα παιχνίδι με καθαρούς όρους και χωρίς σημαδεμένες τράπουλες.
Αυτή δυστυχώς είναι η πραγματικότητα και από αυτή την μετριότητα είναι που θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε φως στο τούνελ και να αρπαχτούμε από κάπου για ένα καλύτερο αύριο.
Ο αυτοεγκλωβισμός των κομμάτων στις επιλογές και τις αποφάσεις τους διαχρονικά είναι ίσως και η απάντηση στα πολλά σημερινά τους αδιέξοδα για τις προεδρικές εκλογές αλλά και στο σύνδρομο εσωστρέφειας που αγγίζει και την κυβερνώσα παράταξη και την αντιπολίτευση. Όσο δεν αντιλαμβάνονται ότι θα πρέπει να ανοίξουν ουσιαστικά την πόρτα προς την κοινωνία των πολιτών, να συγκρουστούν με κατεστημένα και νοοτροπίες και ας κακοκαρδίσουν και ορισμένους, θα βουλιάζουν όλο και περισσότερο στην εσωστρέφειά τους. Και από την άλλη, όσο οι πολίτες απομακρύνονται και εξαντλούν την πολιτική δράση-αντίδρασή τους σε αποχές και επιλογές εκδίκησης ή βιτρίνας, τόσο θα διευρύνονται τα αδιέξοδα της κοινωνίας…
