Μέσα από κάποιες φρικτές δολοφονίες που συγκλόνισαν την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, όπως αυτήν του Παύλου Φύσσα από μέλη της Χρυσής Αυγής, της Ελένης Τοπαλούδη στη Ρόδο από δύο νεαρούς, οι οποίοι αφού τη βίασαν την έριξαν άγρια κακοποιημένη στη θάλασσα όπου άφησε την τελευταία της πνοή, του Ζακ Κωστόπουλου, ο οποίος αφού μπήκε φοβισμένος σε ένα κατάστημα στη συνέχεια δέχτηκε επίθεση από καταστηματάρχες και περαστικούς, και τώρα του Άλκη Καμπανού στη Θεσσαλονίκη από χούλιγκαν οπαδούς, μια πτυχή που ξεχωρίζει είναι η στάση των γονιών.
Στην αρχή ήταν η Μάγδα Φύσσα. Μια γυναίκα που έκανε τον πόνο της δύναμη, δεν τα έβαλε κάτω και έσυρε μια φασιστική οργάνωση στα δικαστήρια. Κι έπειτα, βρήκε το κουράγιο να συμπαρασταθεί, στη διάρκεια της δίκης, στη μητέρα της Τοπαλούδη. Τώρα είναι οι γονείς του 19χρόνου Άλκη, στα πρόσωπα των οποίων καθρεφτίζεται όλος τους ο πόνος. Στα λόγια τους όμως, αυτό που αποκαλύπτεται είναι το μεγαλείο της ψυχής τους. Από την πρώτη στιγμή η έγνοια τους, στις δημόσιες δηλώσεις τους, ήταν να μην ξεσπάσει εμφύλιος ανάμεσα στις ομάδες. «Το να σπάσεις ένα απόστημα με λερωμένα χέρια ξαναδημιουργεί το απόστημα. Πρέπει να θεραπευθεί και να βρει το φάρμακο η κυβέρνηση, ο πολιτικός κόσμος ενωμένος, μαζί με την Αστυνομία και τη Δικαιοσύνη. Θέλω αυτό το γεγονός να ενώσει την πόλη στην οποία γεννήθηκα και αγαπώ» είπε ανάμεσα σε άλλα ο πατέρας του Άλκη. Το αποκορύφωμα όμως ήταν τα λόγια της μητέρας. Ερωτηθείσα για το τι θα έκανε αν είχε μπροστά της έναν από τους ανθρώπους που συμμετείχαν στη δολοφονία του παιδιού της, απάντησε: «Τίποτα. Δεν κρατάω κακία. Αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν χωρίς αγάπη, πιθανό να δέχτηκαν απόρριψη από την οικογένειά τους. Καταλαβαίνω πως τους έχει λείψει η αγάπη, κάτι που υπήρχε στη δική μας οικογένεια. Ο Άλκης μεγάλωσε με αγάπη».
Κι έπειτα ήρθε η μητέρα του Ζακ Κωστόπουλου. Η οποία απευθύνθηκε στην οικογένεια του Άλκη, γράφοντας: «Ακούω τα λόγια σας όταν μιλάτε για το τέρας της βίας κι είναι σαν να ακούω το δικό μου παιδί: “Εγώ στη βία απαντάω με αγάπη”. Γιατί έτσι μόνο θα σταματήσει, αν σταθούμε απέναντί της αγέρωχοι κι ανυπότακτοι, αρνούμενοι να τη δεχτούμε ακόμα κι όταν ποτίζει τα πεζοδρόμια με το αίμα των παιδιών μας. Κουράγιο και δύναμη. Είμαστε δίπλα σας».
Μέσα λοιπόν από όλη αυτή την αγριότητα, κρατάμε το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής ελπίζοντας να είναι αυτή που θα επικρατήσει.
