Καταρχάς να μας συγχωρεί ο Ρώσος Πρέσβης που τολμούμε να αναφερθούμε στην «ειρηνευτική επιχείρηση» της χώρας του στην Ουκρανία – είμεθα σίγουροι πως όλο και κάποια θέση αρχής θα την υποκίνησε- και να διαβεβαιώσουμε ότι ποσώς δεν ξεχνούμε όσα τράβηξε ο συνάδελφος Μάριος Δημητρίου το 2014, όταν τόλμησε να γράψει την άποψή του για την κρίση στην Ουκρανία.
Η προσωπική και άγαρμπη επίθεση που δέχθηκε από τον ανθύπατο της Ρωσίας στην Κύπρο, ήταν πρωτοφανής, παρόλο που, όλως περιέργως, η πλειοψηφία των συναδέλφων, την είχαν κάνει γαργάρα. Έφτασε στο σημείο – αφού πρώτα του έσουρε διάφορα για την οξυδέρκειά του, την ικανότητα να κρίνει λογικά, τη δημοκρατικότητα (!), ακόμα και την… τιμιότητά του (!) – να τον κατηγορήσει, πρώτον, ότι… «Με το γράψιμό του δεν βοηθά την εξομάλυνση της κατάστασης στην Ουκρανία, αλλά την επιδείνωσή της» (!) και δεύτερον, πως «Έθεσε στόχο να χαλάσει τις σχέσεις μεταξύ της Ρωσίας και της Κύπρου»!
Ναι, όλα αυτά ένας δημοσιογράφος στην Κύπρο, με δύο άρθρα στη «Σημερνή»! Εμείς, λοιπόν, ξεκάθαρα πράγματα, καμία διασάλευση δεν επιθυμούμε. Άλλωστε, η ρωσολαγνεία στην Κύπρο εκτίνεται σ’ όλο το εύρος της κοινωνίας, από την ακροαριστερά μέχρι την ακροδεξιά, η (ποικιλόμορφη) δε διείσδυση της χώρας του στο νησί μας σε πολιτικό, εκκλησιαστικό και επιχειρηματικό επίπεδο είναι τέτοια, που καθιστούν άρρηκτο το δεσμό. Είναι σχέση εξάρτησης, πώς να το κάνουμε.
Πέραν τούτου, το θέμα μας δεν είναι η Ρωσία και η εισβολή της – να μια λέξη που η χώρα του, παρόλο που στο Κυπριακό τηρεί στάση αρχών, τέτοια που τη διαφοροποιεί από αυτή των «φονιάδων των λαών», δεν κατάφερε ποτέ να ψελλίσει για την «ειρηνευτική επιχείρηση» του 1974 – αλλά η αλλοπρόσαλλη στάση των Κυπρίων απέναντι στο γεγονός. Στάση που ποικίλει αναλόγως των αγκυλώσεων που κουβαλά ο καθένας, ωστόσο η υπερπροσπάθεια να δοθεί άλλοθι είναι εντυπωσιακή, ο δε θαυμασμός ορισμένων για τον δημοκτάτορα, έκδηλος. Χωρίς καν μια προσπάθεια (αντικειμενικής και απαραίτητης) ισορροπίας. Μόνο οι γνωστές εμμονές: «κακιά» Δύση, αντιαμερικανισμός, «άπληστο» ΝΑΤΟ… Και οι… υπαρξιακές φοβίες του Πούτιν! Που, αν καταβροχθίσει την Ουκρανία, υποθέτω πάλι θα συνορεύει με το ΝΑΤΟ. Εκτός κι αν θα πρέπει να καταβροχθίσει κι άλλες χώρες στη συνέχεια.
Στη μακαρία νήσο, λοιπόν, που άλλους σέρνει η οικονομική πρόσδεση και άλλους το ομόθρησκο, ακούμε και διαβάζουμε παράδοξα και αντιφατικά πράγματα. Πως η Ουκρανία δεν είχε δικαίωμα να αποφασίσει για το μέλλον της, γιατί θα απειλούσε το «μαλακό υπογάστριο» της Ρωσίας / ο Πούτιν διορθώνει το «λάθος» του Λένιν και ορθώς θέλει να επαναδιαπραγματευθεί το τέλος του Ψυχρού Πολέμου / κακώς η Ουκρανία δεν σεβάστηκε τη συμφωνία του Μινσκ / η έγνοια του Πούτιν είναι οι ρωσόφωνοι / ο Πούτιν είναι ηγέτης και σωστά αναγνώρισε τις αυτόνομες περιοχές ως ανεξάρτητα κράτη / η Ρωσία δεν χαρακτηρίζεται από μεγαλοϊδεατισμό – μόνο βρυχάται περικυκλωμένη από το κακό. Κάντε τώρα την… αντιστοιχία με τον μπελά μας και μετά ξαναμιλάμε.
Ελεύθερα, 27.2.2022.
