Ποιος είδε τον Κωνσταντίνο Πετρίδη και δεν τον φοβήθηκε την περασμένη Τετάρτη, στη διάρκεια της συνεδρίασης του διευρυμένου Πολιτικού Γραφείου του ΔΗΣΥ.
Με το που γνωστοποιήθηκε η διδακτικού ύφους επιστολή του Υπουργού Εξωτερικών, Νίκου Χριστοδουλίδη, ο οποίος ως άλλη Άντζελα Δημητρίου προέβη στη βαρυσήμαντη δήλωση «Θα μιλήσω όταν θέλω να μιλήσω» (σε διπλωματική γλώσσα πάντα), τα νεύρα του Υπουργού Οικονομικών ήταν περισσότερα από εκείνα που είχε κάνει ο Νίκος Αναστασιάδης εκείνο το απόγευμα του Μάρτη που κατέρρεε η Λαϊκή Τράπεζα και ο Κωνσταντίνος Πετρίδης τόλμησε να διακόψει τη μεσημβρινή του σιέστα.
Τα τραπέζια τράνταξαν από τα κτυπήματα των χεριών πάνω σ’ αυτά (χωρίς, βεβαίως, να ακουστούν εκφράσεις όπως «ρε κοπελλούθκια…») με αποτέλεσμα να χυθούν μερικοί καφέδες. Γούρι – γούρι και καλοτυχία, φώναξαν κάποιοι εκ των παρευρισκομένων…
Μια φορά, ο Αβέρωφ Νεοφύτου που έξυπνα και πονηρά τα πουλάκια πιάνει και γελά, σήκωσε το γάντι, ανταπάντησε με τη συνέχεια του γνωστού άσματος της Λαίδης -«Κάνε στην άκρη δε σε ξέρω, φτάνει πια, θα τα καταφέρω, μας αρρωσταίνει αυτή η σχέση, κι άλλο δεν πρέπει να μας δέσει»- και αποφάσισε να βάλει τα δυο πόδια του Νίκου Χριστοδουλίδη (αλλά και του Νίκου Αναστασιάδη) σε ένα παπούτσι, θέτοντας στο παιχνίδι στενά χρονοδιαγράμματα και, μάλιστα, χωρίς επιδιαιτησία.
Κατ’ επέκταση, προκύπτει το εξής κεφαλαιώδες ερώτημα: τι θα κάνει στις 10 Ιανουαρίου ο Νίκος Χριστοδουλίδης; Θα ακολουθήσει τις κομματικές διαδικασίες; Θα τις αφήσει να περάσουν και θα συνεχίσει να κάνει προεκλογική εκστρατεία ενδεδυμένος το κοστούμι του Υπουργού Εξωτερικών της κυβέρνησης Αναστασιάδη; Θα παραιτηθεί και θα τραβήξει το δρόμο του, συνοδευόμενος από το δίκτυο στενών συνεργατών που μεθοδικά δημιούργησε τα τελευταία χρόνια σε πολλαπλούς τομείς εσωτερικής δράσης; Ίδωμεν.
«Σε συνάρτηση», πάντα, «με άλλους, σχετικούς με το θέμα των προεδρικών εκλογών παράγοντες», όπως λέει και ο ίδιος. Δηλαδή; «Ο πρόεδρος του κόμματος έχει την υποχρέωση η επιλογή του υποψηφίου να είναι επιλογή που να μπορεί να εκλεγεί…», είχε πει τις προάλλες ο Ιωνάς Νικολάου. Χμ, μαλλιά κουβάρια…
Για την ώρα, «Ό,τι είχα να πω το είπα, επικεντρώνομαι στη δουλειά μου και στις προκλήσεις που έχω να αντιμετωπίσω», ήταν η τελευταία ατάκα του Υπουργού Εξωτερικών που το τελευταίο διάστημα περιπλανιόταν ανά τας ρύμας, τας οδούς και τας αγυιάς της νήσου. Διότι, ναι μεν πρόωρη η προεκλογική συζήτηση, όχι όμως δα και ο προεκλογικός.
Στη συνεδρία του διευρυμένου Πολιτικού Γραφείου λίγοι ήταν πάντως εκείνοι που μίλησαν έχοντας όντως κάτι να πουν. Οι περισσότεροι αναλώθηκαν σε εκθέσεις ιδεών συναισθηματικού τύπου, κυρίως για να υποβάλουν διαπιστευτήρια κομματικής πίστης απαγγέλλοντας το «Πιστεύω» ενώπιον του Αβέρωφ Νεοφύτου. Εν ολίγοις, αδιάφοροι.
Παρεμπιπτόντως: Είναι σίγουρος ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ πως δεν θα μπουρδουκλωθεί ο ίδιος με τα στενά χρονοδιαγράμματα κι ότι η τακτική του δεν θα αυτοεγκλωβιστεί σε μια πορεία χωρίς ιδιαίτερη ευελιξία;
Πάντως, το επόμενο διάστημα αναμένεται λαγός απ’ το καπέλο, άσος απ’ τα μανίκι. Ποιος θα είναι ο ταχυδακτυλουργός;
Κάποιοι δε, τρίβουν ήδη τα χέρια…
Αλλαγή θέματος. Όντως εμπνευσμένη και ουσιαστική η ομιλία του Ποντίφικα κατά την παρουσία του στο Προεδρικό Μέγαρο το απόγευμα της Πέμπτης. Μίλησε για ένα νησί που, στο πέρασμα των αιώνων, δεν χώρισε τους λαούς αλλά τους ένωσε / για την ομορφιά αυτής της γης που πηγάζει από τους πολιτισμούς που διασταυρώθηκαν και αναμίχθηκαν κατά τη διάρκεια των αιώνων / για το φως του τόπου που έχει πολλές όψεις / για τους πολλούς λαούς και ανθρώπους που, με διαφορετικές αποχρώσεις, συνθέτουν την γκάμα των χρωμάτων στον πληθυσμό / για την ιστορία του που δείχνει πώς η συνάντηση και η υποδοχή των άλλων έχουν αποφέρει ευεργετικούς καρπούς μακροπρόθεσμα / για την ομορφιά που ακτινοβολεί η επικράτειά του, η οποία πρέπει να προστατεύεται και να διαφυλάσσεται με κατάλληλες περιβαλλοντικές πολιτικές / για τη σθεναρή καταπολέμηση της διαφθοράς προς αναγέννηση της κοινωνίας / για τον διάλογο που στην απουσία του η καχυποψία και η πικρία μεγαλώνουν / για την ειρήνη που δεν γεννιέται συχνά από τις πράξεις μεγάλων προσωπικοτήτων, αλλά από την καθημερινή αποφασιστικότητα των απλών ανθρώπων…
Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω!
