«Το καλύτερο εργαλείο της τουρκικής προπαγάνδας είναι τα ελληνικά ΜΜΕ, που μετατρέπουν σε “είδηση” τις αρλούμπες ενός απόστρατου Τούρκου που θέλει τα Κουφονήσια τουρκικά, δημοσιευμένες στην εθνικιστική Sozcu» – Το tweet της ημέρας από τον Νίκο Μελέτη, Έλληνα δημοσιογράφο, από τους πιο έμπειρους και καταξιωμένους διπλωματικούς συντάκτες στη χώρα. 
Υστερόγραφο: Παρακαλώ θερμά τους φίλους μου, όταν συστήνομαι κάπου ως «Έλληνας», να μη με διορθώνουν με το «Ελλαδίτης». Το πρώτο περικλείει και το δεύτερο, με την έννοια ότι νιώθεις Έλληνας και έρχεσαι και από την Ελλάδα. Το δεύτερο δεν περικλείει αναγκαστικά και το πρώτο. Όπως και να ‘χει, ο καθένας έχει δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζεται. Και εμένα το «Ελλαδίτης» δεν μου κάνει.
Στίβεν Σλόμαν και Φίλιπ Φέρνμπαχ. Δύο επιστήμονες, οι οποίοι συνέγραψαν ένα από τα πιο συναρπαστικά βιβλία που διάβασα τελευταία, και το συστήνω με ενθουσιασμό. Φέρει τον τίτλο «Η Ψευδαίσθηση της Γνώσης» και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ψυχογιός. Το βιβλίο βασίζεται σ’ ένα απλό και συνάμα αγωνιώδες ερώτημα: Πώς έχουμε καταφέρει ως άνθρωποι και ως κοινωνίες τόσο πολλά, γνωρίζοντας τόσο λίγα; Ένα ερώτημα που πατά επάνω σε βασικές υποθέσεις, όπως για παράδειγμα ότι «έχουμε χτίσει προηγμένες κοινωνίες και έχουμε αναπτύξει σύνθετες τεχνολογίες, κι όμως οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε ιδέα πώς δουλεύει ένα στυλό ή μια τουαλέτα».
Το κλειδί της ευφυΐας μας, απαντούν οι δύο συγγραφείς, βρίσκεται στους ανθρώπους και στα πράγματα που μας περιβάλλουν. Συνεχώς αντλούμε από πληροφορίες και γνώσεις αποθηκευμένες εκτός του εγκεφάλου μας: στο σώμα μας, στο περιβάλλον μας, στα υπάρχοντά μας και στην κοινωνία με την οποία αλληλεπιδρούμε – συχνά χωρίς να συνειδητοποιούμε καν ότι το κάνουμε.
Και υπογραμμίζουν:
Το ανθρώπινο μυαλό είναι ταυτόχρονα λαμπρό και αξιολύπητο. Ανακαλύψαμε τη φωτιά, δημιουργήσαμε δημοκρατικούς θεσμούς, περπατήσαμε στο φεγγάρι και αποκωδικοποιήσαμε το ανθρώπινο γονιδίωμα. Κι όμως, καθένας από εμάς είναι επιρρεπής στο λάθος, καμιά φορά παραλογίζεται και συχνά έχει απόλυτη άγνοια. Η κατά βάση κοινόχρηστη φύση της ευφυΐας και της γνώσης εξηγεί γιατί συχνά νομίζουμε ότι γνωρίζουμε περισσότερα απ’ όσα πραγματικά γνωρίζουμε, για ποιο λόγο είναι τόσο δύσκολο να αλλάξουμε πολιτικές πεποιθήσεις ή εσφαλμένες αντιλήψεις, αλλά και γιατί εξατομικευμένες προσεγγίσεις στην εκπαίδευση και στο μάνατζμεντ πολλές φορές αποτυγχάνουν. Η συλλογική μας σκέψη, ωστόσο, μας επιτρέπει να κάνουμε φοβερά πράγματα.
«Το βιβλίο αυτό υποστηρίζει ότι η πραγματική ιδιοφυΐα μπορεί να εντοπιστεί στους τρόπους με τους οποίους γεννάμε γνώση χρησιμοποιώντας τον κόσμο γύρω μας.»
Ο Στίβεν Σλόμαν είναι καθηγητής Γνωσιακής Επιστήμης, Γλωσσολογίας και Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Brown. Είναι, επίσης, αρχισυντάκτης του επιστημονικού περιοδικού Cognition. 
Και ο Φίλιπ Φέρνμπαχ είναι γνωσιακός επιστήμονας και καθηγητής Μάρκετινγκ στο Leeds School of Business του Πανεπιστήμιου του Κολοράντο.
 
Με ενθουσιάζουν. Οι ευγενικοί άνθρωποι. Παλιότερα, η αρετή αυτή ήταν δεδομένη, δεν χρειαζόταν να την ψάξεις. Πάντα ξεχώριζα, ιδιαίτερα την ευγένεια των ανθρώπων στην Κύπρο. Στην Ελλάδα, ε … είχαμε πιο πολλές εκρήξεις αγένειας. Η «καλημέρα» –το πιο απλό πράγμα στον κόσμο– εάν δεν λέγεται πια τυπικά και κάπως απότομα, μπορεί και να μην την ακούσεις καν. Το «ευχαριστώ», που σε κάνει να νιώθεις τόσο ωραία, είτε το εισπράττεις είτε το προσφέρεις, μοιάζει και αυτό σβηστό και μαγκωμένο. Αγαπώ, λοιπόν, τους ανθρώπους που παραχωρούν προτεραιότητα, που προσφέρουν τη θέση τους, που έχουν αγωγή και τρόπους, όχι μούτρα κατεβασμένα. Αγαπώ αυτούς που σου μεταδίδουν θετική ενέργεια, όχι μούχλα και μιζέρια. Αυτούς που, όταν χαμογελούν, βλέπεις όλο το πρόσωπό τους να λάμπει.
 
Μου προκαλούν αποτροπιασμό. Οι αγενείς. Ιδιαίτερα δε όταν η αγένειά τους ξεσπά επάνω σε ανθρώπους αδύναμους. Τις προάλλες σε ένα εστιατόριο στη Λεμεσό, μια παρέα επιτέθηκε ομαδικά εναντίον ενός σερβιτόρου που μπέρδεψε κάτι στην παραγγελία, και τους έφερε σαλάτα διαφορετική από εκείνη που ζήτησαν. Ο άνθρωπος, νεαρής ηλικίας, τον «έκοψα» για φοιτητή που μπορεί να δούλευε Σαββατοκύριακο για να συμπληρώσει ένα εισόδημα, του απάντησε ευγενικά «ζητώ συγγνώμη, δικό μου το λάθος». Και, τότε, πετάχτηκε ένας εξυπνάκια της παρέας και πέταξε «και πάνω σε μας, κύριε, βρήκες να κάμεις τούτο το λάθος;», και ξέσπασαν οι περισσότεροι στα γέλια. Δεν ξέρω αν ήθελε να κάνει χιούμορ ο άξεστος εξυπνάκιας, αλλά τον νεαρό τον πρόσβαλαν βαθύτατα. Πραγματικά μου κάνει εντύπωση πόσες ανάλογες περιπτώσεις αγένειας καταγράφουμε κάθε μέρα πια σ’ αυτήν την κοινωνία που κάποτε ξεχείλιζε από ευγένεια και καλοσύνη, και τώρα μοιάζει να ξεφεύγει εντελώς.