«Για να πετύχεις, δούλευε σκληρά, μην τα παρατάς ποτέ και, πάνω απ’ όλα, να έχεις μια υπέροχη εμμονή». Όταν έλεγε αυτά ο Γουώλτ Ντίσνεϋ (1901-1966), ο δημιουργός του διάσημου Μίκι Μάους και ιδρυτής του σημερινού κολοσσού των μέσων διασκέδασης Disney, είμαι σίγουρος ότι δεν αναφερόταν στους πολιτικούς και δη στους πολιτικούς μας εδώ σ’ αυτή την άκρη της Μεσογείου.
Κι εξηγούμαι: Ο απλός κόσμος εδώ (αλλά και πολλά μέρη του κόσμου) θεωρεί πως οι πολιτικοί (οι πλείστοι) δουλεύουν «σκληρά» για την πάρτι τους κι όχι για το γενικό καλό (που υποτίθεται ως πολιτικοί επιβάλλεται να πράττουν), δεν τα παρατούν ποτέ γιατί η καρέκλα είναι γλυκιά κι έχουν εμμονή με την εξουσία γιατί τους δίνει δύναμη. Στα μάτια του λαού, οι πολιτικοί κάνουν, δυστυχώς, τα πάντα για να κρατηθούν όσο το δυνατόν περισσότερο γαντζωμένοι στην καρέκλα του δημοσίου αξιώματος που τους έλαχε να κατέχουν.
Ακόμα κι όταν το όνομά τους εμπλέκεται, έστω κι έμμεσα, σε κάποια παρασπονδία. Ακόμα κι αν η λαϊκή κατακραυγή ζητά την αποπομπή τους. Ακόμα κι αν διεξάγεται εναντίον τους οποιαδήποτε έρευνα. Δεν ιδρώνει τ’ αφτί τους και μένουν προσκολλημένοι στην καρέκλα, γιατί απλά ξέρουν ότι θα χάσουν τα χρυσά αβγά (προνόμια, θέση, δύναμη, πρεστίζ) που αυτή τους προσφέρει.
Δυστυχώς, δείχνουν έτοιμοι να φτάσουν μέχρι εσχάτων προκειμένου να κρατήσουν τη θέση τους, που με τόσο κόπο, μόχθο αλλά ίσως και με εκδουλεύσεις κατέχουν. Γι’ αυτούς υπάρχουν τρεις λέξεις που τους είναι (επιμελώς στο μυαλό τους) άγνωστες: Η ευθιξία, η ευθύνη και η παραίτηση. Η ύπαρξη ευθιξίας και η ανάληψη ευθύνης φέρνουν την παραίτηση. Όταν λοιπόν δεν υπάρχει η ευθιξία, δεν μπορεί να βρεθεί η ευθύνη, άρα δεν θα έρθει η παραίτηση. Τόσο απλά.
Αυτές τις μέρες παρακολουθούμε αποσβολωμένοι, αλλά και αηδιασμένοι, τα όσα αποκαλύφθηκαν σε βίντεο του Al Jazeera με τον Πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων (τον δεύτερο τη τάξη στην ιεραρχία της πολιτείας) κρατώντας ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στο ένα χέρι, να μιλά ουσιαστικά για το πώς μπορεί να παρακαμφθούν οι νόμοι της Πολιτείας και να δοθεί κυπριακό διαβατήριο σε κάποιον ξένο. Και να κλείνει και το μάτι στην κάμερα (που δεν ήξερε ότι τον κατέγραφε).
Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που μας είπε μετά την αποκάλυψη; Ότι τον παγίδευσαν, ζητώντας μάλιστα από τον Γενικό Εισαγγελέα τη διεξαγωγή έρευνας. Ούτε λόγος για ευθιξία, ή ευθύνη. Για παραίτηση μην το σκέφτεστε.
Για να μην πάμε μακριά στο παρελθόν, θα ανατρέξουμε στο σχετικά κοντινό 2012 και την Γερμανία. Στις 17 Φεβρουαρίου εκείνης της χρονιάς, ο τότε πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, Κρίστιαν Βουλφ, παραιτήθηκε, δυόμισι χρόνια μετά την ανάληψη των καθηκόντων του. Ο λόγος; Είχε κατηγορηθεί για παθητική δωροδοκία, όταν ακόμη διατελούσε πρωθυπουργός του κρατιδίου της Κάτω Σαξονίας, πριν αναλάβει τα καθήκοντα του Ομοσπονδιακού Προέδρου.
Σύμφωνα με την κατηγορία, βάσει της οποίας κινήθηκε και ποινική διαδικασία εναντίον του (που τελικά τον αθώωσε), ο Κρίστιαν Βουλφ αποδέχθηκε χρηματικό ποσό ύψους περίπου 720 ευρώ από επιχειρηματία-σκηνοθέτη, το οποίο προοριζόταν για έξοδα διαμονής στο Μόναχο το 2008, την περίοδο του Οκτόμπερφεστ. Ως αντάλλαγμα, ο πρόεδρος Βουλφ φερόταν να είχε διευκολύνει την παροχή οικονομικής βοήθειας από τη Siemens σε ταινία που ετοίμαζε ο επιχειρηματίας.
Παραιτήθηκε για 720 ευρώ! Εδώ, ο Δημήτρης Συλλούρης έδειξε σε όλο τον κόσμο πώς μπορούν να καταπατηθούν οι νόμοι για να λάβει κάποιος ξένος κυπριακό διαβατήριο και το μόνο που ανακοίνωσε ήταν η αποχή από τα καθήκοντά του. Αλλά είπαμε, η λέξη «παραίτηση» είναι άγνωστη.
