«Η αγγλική μετάφραση (1980), του Μυθιστορήματος «Το Βιβλίο του Γέλιου και της Λήθης» του Μίλαν Κούντερα, που κυκλοφόρησε στην Γαλλία έναν χρόνο νωρίτερα, περιέχει ένα υστερόγραφο από μια συζήτηση του συγγραφέα με τον Αμερικανό μυθιστοριογράφο Φίλιπ Ροθ.
Οι δύο αυτοί γίγαντες της δυτικής λογοτεχνίας του 20ου αιώνα αντάλλαξαν απόψεις για την διάσπαση της Ευρώπης από τον Ψυχρό Πόλεμο – διάσπαση που ήταν γεγονός και δυνατή τότε – και για την σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία το 1968.
Ο γεννημένος στην Τσεχία Μίλαν Κούντερα λέει: “Ο άνθρωπος γνωρίζει ότι είναι θνητός, αλλά θεωρεί δεδομένο ότι το έθνος του κατέχει ένα είδος αιώνιας ζωής. Όμως, μετά την ρωσική εισβολή του 1968, κάθε Τσέχος βρέθηκε αντιμέτωπος με την σκέψη ότι η χώρα του, το έθνος του μπορούν αθόρυβα να διαγραφούν από τον χάρτη της Ευρώπης. Όπως ακριβώς τις τελευταίες πέντε δεκαετίες 40 εκατομμύρια Ουκρανοί εξαφανίζονται αθόρυβα από τον κόσμο χωρίς ο κόσμος να δώσει καμία σημασία”.
Ο Μίλαν Κούντερα, που πέθανε την περασμένη Τρίτη 11 Ιουλίου στο Παρίσι σε ηλικία 94 ετών, είχε ευαισθησία όχι μόνο για τον αγώνα των μικρών εθνών κάτω από απολυταρχικά καθεστώτα, αλλά και για το πώς ο Σοβιετικός κομμουνισμός συνέτριψε την ενότητα της ευρωπαϊκής κουλτούρας»
(Απόσπασμα από την Νεκρολογία στους Financial Times, του Τόνι Μπάρμπερ, που είναι Αρχισυντάκτης Άρθων Γνώμης για Ευρωπαϊκά Θέματα στην εφημερίδα. Πρώην ανταποκριτής της FT σε Αυστρία, Βέλγιο, Γερμανία, Ιταλία, Πολωνία, πρώην Σοβιετική Ένωση και πρώην Γιουγκοσλαβία. Βλέπετε τι και πόσα διαπιστευτήρια έχουν οι δημοσιογράφοι που πραγματικά ξεχωρίζουν!)
Αξίζει να διαβαστεί όλη, εδώ: https://www.ft.com/content/a04837ec-1d74-468a-8c82-ee4593b71880.
Την Ειρήνη Αγαπιδάκη, ψυχολόγος, Αναπληρώτρια Υπουργό Υγείας στην νέα κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, γνωρίζω περίπου 7 χρόνια τώρα. Λίγα από αυτά, στην Κύπρο, όπου ήταν λέκτορας Δημόσιας Υγείας στην Ιατρική Σχολή του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου. Με το παρακάτω, μικρό σημείωμά της στο facebook, «καταργεί» κάθε προσπάθειά μου να πω κι εγώ κάτι για αυτόν τον γίγαντα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Τα λέει όλα στις λίγες αυτές γραμμές:
«Όταν κάποιος σου μαθαίνει να αναγνωρίζεις τις ακραίες σου αντιφάσεις, το φως και το σκοτάδι σου, όταν σου μαθαίνει τρόπους να γελάς με τον εαυτό σου, να σαρκάζεις τις αδυναμίες σου, να γνωρίζεις τα σκοτεινά σου σημεία, να μπορείς να τα ονοματίζεις, να σχετίζεσαι μαζί τους, όταν κάποιος σου μαθαίνει να υπάρχεις ολόκληρος, όπως πράγματι είσαι και όχι να εγκλωβίζεσαι σε μια φαντασίωση δήθεν τελειότητας, τότε γίνεται ένας δικός σου άνθρωπος.
Θα μου λείψει ο Κούντερα. Κάποτε έγινε δικός μου άνθρωπος, γιατί μου δάνεισε τις λέξεις του».
Κι ένα αποκαρδιωτικό υστερόγραφο….
Στον τοίχο του δημοσιογράφου Αριστείδη Βικέτου στο facebook, έπεσα επάνω σε αυτό, με τον «πιασάρικο» τίτλο «Περίεργη Θέση της Ιεράς Συνόδου» της Κύπρου.
” Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ἀσχολήθηκε μὲ τὴν τάση μερικῶν ὅπως ἐκφέρουν γνώμην ἀπὸ τὰ ΜΜΕ γιὰ οἱοδήποτε ἐκκλησιαστικὸ ἢ θεολογικὸ ζήτημα χωρὶς νὰ ἔχουν τὶς ἀπαιτούμενες γνώσεις καὶ τὴ δέουσα πληροφόρηση καὶ νὰ ἐπιζητοῦν νὰ ποδηγετοῦν σὲ κάθε περίπτωση τὴν Ἱερὰ Σύνοδο. Καλεῖ ὁποιονδήπτε ἔχει κάτι πρὸς ἐξέταση νὰ τὸ καταθέτει ἐνώπιον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Διαφορετικά, πρὸς ἀποφυγὴν σκανδαλισμοῦ τῶν πιστῶν, θὰ κληθοῦν οἱ ἴδιοι ἐνώπιον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου πρὸς ἀπολογία καὶ διευκρίνηση τῶν θέσεων καὶ ἀπόψεών τους”.
Κατά την άποψή μου πρόκειται για ακραία θέση, που δεν συνάδει με το ήθος της Ορθόδοξης Εκκλησίας, σχολιάζει ο Αριστείδης. Εγώ θα την χαρακτηρίσω παραπάνω από ακραία. Και αναλαμβάνοντας τις συνέπειες του «νόμου», δηλώνω κατηγορηματικά και συνειδητά ασεβώς ότι σε περίπτωση που κληθώ ενώπιον της Ι.Σ. «προς απολογία και διευκρίνιση», δεν θα προσέλθω! Έλεος! Άγιοι Πατέρες…
