Έφυγε ο μήνας αλλά δεν πήρε μαζί του τις παλιές και τις νέες πληγές. Υπήρχαν πρόσθετοι λόγοι για να υπογραμμιστεί η σημασία της φετινής Μέρας των Ηνωμένων Εθνών.
Στις 24 του Οκτώβρη ο Γενικός Γραμματέας του διεθνούς οργανισμού έστειλε σαφές το μήνυμά του: «Τα Ηνωμένα Έθνη είναι μια αντανάκλαση του κόσμου μας… Είναι ευθύνη μας να συμβάλουμε στην οικοδόμηση αυτού του κόσμου ειρήνης, βιώσιμης ανάπτυξης και ανθρωπίνων δικαιωμάτων για όλους… Ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών δείχνει τον δρόμο… Είμαστε ένας διαιρεμένος κόσμος. Μπορούμε και πρέπει να είμαστε τα Ηνωμένα Έθνη…». Μπορεί να μην έπεισε πολλούς για την προοπτική, υπογράμμισε όμως την υποχρέωση. Σίγουρα αυτό δεν είναι αρκετό…
Το νέο αιματοκύλισμα στη Μέση Ανατολή βρισκόταν ήδη στην τρίτη βδομάδα. Η αυλαία άνοιξε στις 7 του μήνα με την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς εκείνο το συγκεκριμένο «Σάββατο των Εβραίων». Από τότε οι αριθμοί παίρνουν δραματική έκταση, τόσοι οι τρομοκράτες, τόσοι οι άμαχοι, τόσες οι μανάδες, τόσα τα παιδιά. Μόνο που δεν είναι αριθμοί, είναι άνθρωποι… Οι αριθμοί στις μαζικές δολοφονίες είναι αβέβαιοι – εκείνο το «περίπου τόσοι» είναι τραγικό κι απάνθρωπο, εκμηδενίζοντας τη δολοφονημένη ανθρώπινη ύπαρξη. Ούτε αποτελούν απάντηση για τους διακόσιους τόσους αγνοούμενους ομήρους…
Στο μεταξύ, μπήκαμε στο Νιόβρη, στην πέμπτη βδομάδα του συνεχιζόμενου μακελειού στη γειτονιά μας. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός υπόσχεται πως δεν έχουν ακόμα κουραστεί να εκδικούνται τη Χαμάς -το είπε καθαρά πως «τώρα είναι μέρες πολέμου κι όχι μέρες ειρήνης – το λέει και η Βίβλος». Άμα το λέει και η Βίβλος… Θυμήθηκα τον Ιρανό φίλο μου Χουσέϊν, που βιάστηκε να φύγει πολύ νωρίς, που όταν συναντηθήκαμε στην Τεχεράνη το 2009 μού εξηγούσε πως το Κοράνι δεν γράφει αυτά που επικαλούνται οι «δικοί τους» θρησκευτικοί ηγέτες και πως είναι εκείνοι που το «διαβάζουν» όπως τους βολεύει. «Θα εξολοθρεύσουμε τη Χαμάς» μάς είπε πάλι ο Νετανιάχου. Το ΄πε και το ΄κανε! Όμως οι ειδήσεις την ίδια μέρα είπαν πως ο στρατός του Ισραήλ σκότωσε δεκάδες μέλη της Χαμάς αλλά ο συνολικός απολογισμός άλλα λέει: «Περισσότεροι (σημ.: παραλλαγή του “περίπου”) από 8000 Παλαιστίνιοι, οι μισοί από αυτούς παιδιά…». Τελικά δεν είναι τα παιδιά οι παράπλευρες απώλειες όταν είναι πολλαπλάσιες του δηλούμενου στόχου. Μοιάζει ο στόχος να είναι στην πράξη τα ίδια τα παιδιά και παράπλευρες απώλειες να είναι οι τρομοκράτες!
Αρρωστημένο φαίνεται αλλά κι αυτό πιθανό. Μήπως είναι περισσότερο πειστικό και ειλικρινές το «φύγετε γιατί εδώ θα βομβαρδίσουμε» – και πού να πάνε; Κι αν πάνε σε ένα ασφαλή (κατά το διεθνές δίκαιο) χώρο όπως ένα νοσοκομείο; Όταν αυτό βομβαρδιστεί επειδή εκεί μπορεί και να συγκατοικούν με τρομοκράτες, πώς να τους ξεχωρίσουν οι έξυπνες βόμβες στα χέρια ηλίθιων στρατοκρατών; Τώρα που «αποδεχτήκαμε» πως ακόμα και στο πλαίσιο του «διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου» θα γίνεται προσπάθεια να μειωθούν οι παράπλευρες απώλειες, τουλάχιστον να ξέρουμε πού αναφερόμαστε…
Τις ίδιες μέρες ακούσαμε μια ενδιαφέρουσα αναφορά του κ. Colin Stewart, Ειδικού Αντιπροσώπου του ΟΗΕ στην Κύπρο: «win-win-win», προέκταση του γνωστού win-win που παραπέμπει σε δυο μέρη. Δεν θα σχολιάσουμε τώρα τα δυο μέρη αλλά να πούμε πως εμείς δεν αποδεχόμαστε πως η Τουρκία πρέπει να κερδίσει οτιδήποτε. Είναι οι δυο κοινότητες που δικαιούνται να κερδίσουν και θα το κερδίσουν με την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων (αλλά και των βάσεων) και την κατάργηση των εγγυήσεων. Στη συνέχεια θα μπορέσουν μαζί να κερδίσουν την προοπτική μέσα από μια λύση που δεν θα παραβιάζει ούτε θα αποκλίνει από το ευρωπαϊκό κεκτημένο και τον Καταστατικό Xάρτη και τις αρχές τού τιμηθέντος αυτές τις μέρες ΟΗΕ.
Πάντως, ο κ. Stewart εξήγησε πως το τρίτο win είναι για τον ίδιο τον ΟΗΕ. To δικαιούται γιατί είναι υποχρεωμένος να ενισχύσει το κύρος του και την αξιοπιστία του. Αυτό αποτελεί ευθύνη και του ίδιου του Οργανισμού, ακόμα κι αν αποτελεί «μια αντανάκλαση του κόσμου» όπως επετειακά μάς θύμισε ο Γενικός Γραμματέας του.
Το προσπάθησε στην περίπτωση της Παλαιστίνης με την αναφορά του (που εξόργισε το Ισραήλ) για «τα πενηνταέξι χρόνια ασφυκτικής κατοχής», δεν έδειξε όμως συνέπεια για την κατοχή της μισής Κύπρου. Η επίκληση οποιωνδήποτε επιμέρους διαφορών ανάμεσα στις πολλές περιπτώσεις ξένης εισβολής και κατοχής, δεν αθωώνει οποιοδήποτε από τους θύτες. Για να μην πάμε στην εποχή του ψυχρού πολέμου (τώρα πια «ζέστανε»), ας θυμηθούμε μερικές από τις πιο πρόσφατες περιπτώσεις: Iράκ στο Κουβέϊτ, ΗΠΑ στο Ιράκ, Ινδονησία στο Ανατολικό Τιμόρ, Τουρκία στην Κύπρο, τη Συρία, το Ιράκ, Ρωσία στην Ουκρανία. Είναι όλες καταδικαστέες γιατί είναι αυτό που είναι: Εισβολή και κατοχή.
Στο μεταξύ σχεδόν ξεχάσαμε, ίσως γιατί συνηθίσαμε, την Ουκρανία. Ο χειμώνας θα έχει φτάσει κιόλας εκεί. Πολύ εγωιστικά, πολλοί θα θυμηθούν ξανά, εκείνη την εισβολή και τον συνεχιζόμενο πόλεμο, όταν ο χειμώνας φτάσει και στις δικές τους χώρες…
