Για κάποιο περίεργο λόγο, μοιάζει -στις μέρες μας- να είναι σχεδόν υποχρέωση του καθενός μας όπως για κάθε θέμα που αναδύεται, να πρέπει να επιλέξουμε στρατόπεδο. Ακόμα και να μην το επιβάλλει κάποιος, νοιώθουμε οι ίδιοι την υποχρέωση. Λες κι αναμένουν τα πλήθη των κοινωνικών δικτύων να καταθέσουμε την άποψη μας και να δώσουμε το στίγμα μας. Δεν είμαστε όμως με κανενός το μέρος, όσο ανάρμοστο, όσο απολίτικο κι αν ακούγεται. Ούτε με το Ισραήλ, ούτε με το Ιράν. Ούτε με το Νετανιάχου, ούτε με τον Χαμενεΐ. Με την ειρήνη είμαστε. Με τον ίδιο τρόμο που κοιτάμε τον ένα κοιτάμε και τον άλλο. Τα ίδια συναισθήματα με τον Πούτιν μας προκαλεί πλέον κι ο Ζελένσκι, έστω κι αν είναι το θύμα της επίθεσης. Κοιτάμε προς Αμερική και μας πιάνει τρέμουλο στην σκέψη πως η σωτηρία του πλανήτη εξαρτάται κατά πολύ από τον Μπάιντεν κι η εναλλακτική είναι ο Τραμπ.

Έτσι ήτανε πάντα ο κόσμος άραγε ή υπήρχαν ηγέτες που στην κρίσιμη ώρα θα επιδείκνυαν μια κάποια σωφροσύνη; Που θα έβλεπαν, ίσως, από προηγουμένως το κακό να έρχεται και θα αποσυμπίεζαν την κατάσταση πριν φτάσει στο σημείο όπου όλα να κρέμονται από μια κλωστή. Πόσο μακρινά γεγονότα είναι οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, πόσο έχουν ξεθωριάσει οι εικόνες από τον όλεθρο που προκάλεσαν;

Στις 7 του Οκτώβρη όταν το Ισραήλ δέχτηκε την επίθεση της Χαμάς, δεν μπορούσε κανένας μη φανατικός να μην καταδικάσει την επίθεση. Δεν μπορεί όμως η επίθεση να αποτελεί συγχωροχάρτι στην ανθρώπινη συνείδηση για την εξόντωση ενός λαού. Αλλά ούτε κι όταν το Ιράν τρίζει τα δόντια στο Ισραήλ μπορεί κανείς να χαίρεται. Κι όταν το Ιράν δηλώνει «πατσίσαμε τώρα, δεν πρόκειται να κτυπήσω άλλο αν δεν αντεπιτεθείς» ευχόμαστε να υπερισχύσει η σωφροσύνη. Δεν βλέπουμε καμία ευκαιρία ξεκαθαρίσματος θρησκειών πολιτισμών και λοιπών δικαιολογιών. Πίσω από όλα αυτά βλέπουμε απλά ανθρώπους που θα πληρώσουν το τίμημα. Ούτε με το Ιράν είμαστε, ούτε με το Ισραήλ. Κανενός το γόητρο δεν είναι δυνατόν να συμμεριστούμε. Ούτε χωρίζουμε τη ζωή σε Δύση και Ανατολή. Κανέναν δεν θα χειροκροτήσουμε, κανενός δεν θα αποτελέσουμε την κερκίδα. Δεν είναι ντέρμπι, ούτε παιχνίδι. Πόλεμος είναι. Με απρόβλεπτες διαστάσεις. Κι όσο κι αν οι αναλυτές τείνουν να ερμηνεύουν τα γεγονότα ως αναμέτρηση στο στάδιο αυτό, κανένας δεν αποκλείει να ξεφύγει το πράγμα. Κι εμείς εδώ, κοιτάζοντας τον χάρτη, δεν μπορεί να μην τρομάζουμε.