Όλα φαίνεται να πλειοδοτούν και πάλι σ’ επίπεδο εντυπώσεων και επικοινωνίας
Την ίδια ώρα που η ακρίβεια στα αγαθά καλπάζει ασυγκράτητα και στριμώχνει άγρια τα μικρομεσαία νοικοκυριά, δεν παίρνουμε σχεδόν καθόλου χαμπάρι – είναι και η αχαμπαροσύνη κόσμημα των ημερών – ότι από μια άλλη όψη όλα γύρω και τριγύρω μας φθηναίνουν και κατρακυλούν στα όρια του ευτελισμού…
Τρανταχτό παράδειγμα παραμένει ο δημόσιος λόγος που εκφέρεται από πολλούς που παρελαύνουν ως υποψήφιοι, τόσο για την Τοπική Αυτοδιοίκηση όσο και για την Ευρωβουλή, με κυρίαρχο στοιχείο τον συνθηματικό λόγο και τις ανέξοδες υποσχέσεις, οι οποίες κατά τα άλλα εμφανίζονται ως «οράματα» για εξυγίανση και εκσυγχρονισμό σε τοπικό αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Όλα φαίνεται να πλειοδοτούν και πάλι σ’ επίπεδο εντυπώσεων και επικοινωνίας, με μονίμως άφαντη την αξιοπιστία και το σοβαρό παρεμβατικό λόγο.
Για την παρουσία μας στην Ευρώπη δεν μπορεί να γίνεται ιδιαίτερα σοβαρός λόγος ως προς τη δυνατότητα να μπορούμε να επηρεάσουμε καταστάσεις, να χειραγωγήσουμε πολιτικές και πολύ περισσότερο να διαμορφώσουμε σκηνικά. Απλά και μόνο γιατί παραμένουμε σταθερά αδύναμος κρίκος, ανάμεσα στα μεγαθήρια που επιμένουν να στήνουν σκηνικά εξυπηρετώντας απλά και μόνο δικές τους σκοπιμότητες. Η αίγλη που προσφέρει μια τέτοια θέση στο Ευρωκοινοβούλιο είναι όντως τόσο δελεαστική για να προσελκύει τόσους ενδιαφερόμενους. Ωστόσο, το ερώτημα παραμένει φοβερά βασανιστικό. Πόσοι και ποιοι θα έπρεπε να το τολμούν; Και κυρίως με ποια εχέγγυα και προϋποθέσεις; Βομβαρδίζεται και πάλι ο απλός πολίτης για την σημαντικότητα της ψήφου του, παραμένοντας ωστόσο αμήχανος να το συνειδητοποιήσει και να το εμπεδώσει. Έτσι απλά γιατί η καθημερινότητα τον βυθίζει ολοένα και πιο πολύ στον βούρκο της αναξιοπιστίας, η οποία πλειοδοτεί όχι μόνο ως προς το περιεχόμενο του λόγου αλλά κυρίως των έργων.
Η φθήνια αφθονεί ακόμα πιο πολύ σε δρώμενα και τεκταινόμενα σ’ επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης. Εκτός από φωτεινές εξαιρέσεις – αλίμονο αν έλειπαν κι αυτές – η διαπίστωση είναι ότι ο χρόνος μάς προλαβαίνει σε ό,τι αφορά σε ορθολογικές αναπτύξεις και αναπλάσεις και κυρίως αναμορφώσεις χώρων και τόπων, σε σημείο που το ζητούμενο της ποιότητας ζωής να καθίσταται μονίμως όνειρο θερινής νυκτός. Ιδιαίτερα με την αποτολμούμενη μεταρρύθμιση, το μόνο που δεν φαίνεται να είναι σίγουρο είναι η πραγματική αλλαγή. Η αίσθηση ότι οι ευαισθησίες εξαντλούνται και πάλι σε θέσεις και σκοπιμότητες, δεν είναι καθόλου εκλιπούσα. Αντίθετα.
Ζητούμενο και στις δύο περιπτώσεις, να υπάρξει απόδραση απ’ όλο αυτό το τοπίο της φθήνειας και ν’ αρχίσει να στήνεται επιτέλους ένα αλλιώτικο σκηνικό, που ν’ αποπνέει αξιοπιστία και αξιοπρέπεια!
