Ανερμάτιστος υπήρξε ο βιός και η πολιτεία του πρώτου Προέδρου της ΚΔ Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, καθώς οδήγησε στην τραγωδία του 1974, με πολλές μικρές τραγωδίες να έχουν προηγηθεί ένεκα της καταστροφικής πρόσμιξης του δικού του θρησκευτικού «αλάθητου», με τους πολιτικούς του βυζαντινισμούς που κάθε άλλο από συγκροτημένη πολιτική για ένα νεόδμητο ανεξάρτητο κράτος μπορούσαν να δημιουργήσουν. Ήταν μια σχιζοφρενική πολιτική άξονας της οποίας ήταν ο αυτοθαυμασμός ενός παπά που θεωρούσε τον εαυτό του επαναστάτη-πολιτικό. Μια πρόσμιξη δηλαδή του Φιντέλ Κάστρο και του Τζον Κέννεντι.
Ένας βετεράνος επιχειρηματίας, μας έλεγε κάποτε στο φουαγιέ της Βουλής ότι «ο Μακάριος όταν σχημάτισε το πρώτο του Υπουργικό Συμβούλιο, αντί να επιλέξει ανθρώπους του παζαριού, που είχαν τις δυνατότητες να συνθέσουν και να δημιουργήσουν, προτίμησε να επιλέξει τσιράκια του από την ΕΟΚΑ, που θα έκαναν ότι τους έλεγε». Έτσι αντί να προσπαθήσει αυθεντικά να οικοδομήσει ένα νέο κράτος μέλος των ΗΕ, προχώρησε στα 13 Σημεία, στο Σχέδιο Ακρίτας, που όπως πολλές φορές έγραψε ο Σενέρ Λεβέντ -χωρίς ουδείς να τον διαψέυσει- «ήταν ένα σχέδιο μαζικού αφανισμού των Τουρκοκυπρίων», πυροδότησε τις δικοινοτικές ταραχές – που οι επίγονοι του ακόμα και σήμερα χαρακτηρίζουν «τουρκανταρσία», προσάρτησε την Κύπρο στους Αδέσμευτους υπό την επίδραση της Ρωσίας και μας έφτασε μέχρι την τραγωδία του ’74, με το προδοτικό πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή.
Όλα αυτά μέσα σε 14 χρόνια. Αν και η τραγωδία συνεχίστηκε και μετά την εισβολή, ένεκα και της ανερμάτιστης πολιτικής Μακαρίου αφού αυτοανακηρύχθηκε σε υπέρτατο Νόμο και παραβιάζοντας κάθε έννοια δικαίου αμνήστευσε «με κλάδον ελαίας» όλους τους αυτουργούς του διπλού εγκλήματος, περιλαμβανομένου και του εαυτού του φυσικά, η αυλαία των βασάνων της Κύπρου δεν έπεσε. Υπήρξε σειρά κρίσιμων οροσήμων. Το 1978 το αγγλοαμερικανοκαναδικό σχέδιο, το 2004 το Σχέδιο Ανάν ήταν δύο σημαντικές ευκαιρίες για λύση οι οποίες οδηγήθηκαν στις καλένδες. Ωστόσο μετά το 1974, άνοιξε μια τεράστια πύλη για την Κύπρο, η ένταξη στην Ε.Ε., η οποία στόχευε στην ταυτόχρονη λύση του Κυπριακού. Οι επίγονοι Μακαρίου (βλ. Τάσσος Παπαδόπουλος) , την κουτσούρεψαν ξεγελώντας τη διεθνή αμφικτιονία. Έτσι τη 1η Μαΐου 2004 η Κύπρος έγινε πλήρες κράτος μέλος της ΕΕ, με το κεκτημένο να μη λειτουργεί στις κατεχόμενες περιοχές, ωστόσο να δίνεται στην Κύπρο η δυνατότητα να λειτουργεί ισότιμα στο πλαίσιο μιας ισχυρής σύμπραξης κρατών που της προσφέρει ανυπολόγιστες δυνατότητες. Ταυτόχρονα η Λευκωσία, ακουσίως απεγκλωβίστηκε από το ρωσικό κλοιό τόσο του Κρεμλίνου όσο και των ολιγαρχών που έφεραν απίστευτο πλούτο στο νησί αλλά και εξάρτηση από τον ένοχο κόσμο του ξεπλύματος χρήματος.
Αυτό κρέμασε την Κύπρο στα μανταλάκια της διεθνούς απαξίωσης σε σημείο που η Λευκωσία αναγκάστηκε στην πραγματικότητα να δώσει τα κλειδιά του υπουργείου Οικονομικών στις ΗΠΑ που έστειλαν τους ειδικούς τους εδώ και μας ελέγχουν.
Τώρα μια δεύτερη πύλη ανοίγει για την Κύπρο με τη θεσμοθέτηση του Στρατηγικού Διαλόγου μεταξύ ΗΠΑ και ΚΔ, η οποία και καθιστά τη Λευκωσία αξιόπιστο εταίρο για την Ουάσιγκτον. Αυτό ανακοινώθηκε στο πλαίσιο της συνάντησης του Αμερικανού ΥΠΕΞ Άντονι Μπλίνκεν με τον Κύπριο ομόλογο του Κωνσταντίνο Κόμπο την Ουάσιγκτον την περασμένη βδομάδα. Οι ΗΠΑ διατηρούν θεσμοθετημένο διάλογο με 30 χώρες, από τις οποίες οι 13 είναι κράτη μέλη της ΕΕ. Εκ των βασικών πυλώνων του Διαλόγου είναι: οικονομία, ενέργεια, άμυνα & ασφάλεια, έρευνα, τεχνολογία, κυβερνοασφάλεια, διαχείριση κρίσεων και αντιμετώπιση της τρομοκρατίας. Ενδεικτικές ήταν οι σχετικές δηλώσεις Μπλίνκεν: «Αν δείτε τη συνεργασία μας σε εμπόριο, επιστήμη, τεχνολογία, ασφάλεια, εκπαίδευση αλλά και στις σχέσεις των δύο λαών, θα δείτε μία συμμαχία, μία σχέση που δυναμώνει συνεχώς και γίνεται βαθύτερη. Είναι ενδεικτικό του γεγονότος πως η Κύπρος είναι ένας σημαντικός παίκτης στην περιοχή, και ένας σύμμαχος των ΗΠΑ που εκτιμούμε βαθιά». Ο κ. Κόμπος απάντησε λέγοντας πως «στην πολύ περίπλοκη περιοχή μας, το μήνυμά μας είναι ότι η Κύπρος είναι μέρος της λύσης».
Θα ανέμενε κανείς ότι με τη θεσμοθέτηση αυτού του Στρατηγικού Διαλόγου , η Τουρκία θα αντιδρούσε σφοδρά. Ωστόσο όπως διαμορφώνονται οι εξελίξεις στην περιοχή, η Άγκυρα είναι φανερό ότι δεν θέλει να κοντράρει την Ουάσιγκτον. Έτσι μας προέκυψε ο ηγέτης της Χεζμπολάχ, Χασαν Νασράλα -μακρύ χέρι Τουρκίας αλλά και Ρωσίας, να απειλεί την ΚΔ: «Η κυπριακή κυβέρνηση πρέπει να προειδοποιηθεί ότι το άνοιγμα κυπριακών αεροδρομίων και βάσεων στον ισραηλινό στρατό για να στραφεί εναντίον του Λιβάνου, σημαίνει ότι η κυπριακή κυβέρνηση έχει εμπλακεί στον πόλεμο και η Χεζμπολάχ θα την αντιμετωπίσει ως εμπλεκόμενη στον πόλεμο».
Η Τουρκία βλέπει ότι ο Διάλογος πλήττει τα ενεργειακά της σχέδια ιδιαίτερα, διότι στον Interconnector εμπλέκονται μόνο Ισραήλ, Ελλάδα, Κύπρος και με τις ΗΠΑ τώρα στο πλάνο, ενώ η Ρωσία χάνει την Κύπρο που ήταν η μόνιμη πληγή στο μαλακό υπογάστριο του ΝΑΤΟ από το 1960. Μάλιστα οι εκάστοτε πρόεδροι της ΚΔ διατηρούσαν σχέσεις υποταγής αλλά και μεγάλων συμφερόντων: Σημειώνεται ότι επί προεδρίας Χριστόφια είχαμε τα ιρανικά κοντέινερ που ανατίναξαν το Μαρί στο δρόμο προς τη Συρία στον Άσαντ. Όταν «συνελήφθησαν» τους δόθηκε από τον Χριστόφια καταφύγιο στην Κύπρο. Τώρα το ΑΚΕΛ -αν και γνωρίζει την απάντηση, διερωτάται «πότε θα απαντήσει επιτέλους η κυβέρνηση Χριστοδουλίδη στα ερωτήματα του ΑΚΕΛ για την χρήση των βρετανικών βάσεων από τις ΗΠΑ προς υποστήριξη του Ισραήλ στον βάρβαρο πόλεμο που διεξάγει στη Γάζα;». Η απάντηση είναι η ίδια όπως επί προεδρίας Χριστόφια, όταν το Ακρωτήρι χρησιμοποιήθηκε από τους νατοϊκούς ως ορμητήριο εναντίον του Ιράκ στη δεύτερη φάση του πολέμου. Σημειώνεται ακόμα ότι το 2013 υποστήκαμε το φοβερό εκείνο κούρεμα και τη σφαγή της Λαϊκής για να διασώσει ο Νίκος Αναστασιάδης τους ολιγάρχες πελάτες του στην Τράπεζα Κύπρου.
Την ώρα λοιπόν που η Κύπρος βρίσκεται εντός της Ε.Ε. και τώρα υπό την ουσιαστική προστασία των ΗΠΑ, (λόγω Ισραήλ και Εβραϊκού Λόμπι) που κυριαρχούν στις εξελίξεις στην περιοχή, οι απειλές της Χεζμπολάχ έχουν τόση σημασία όση και η τρομοκρατικής της φύση, αφού εκτός των άλλων δεν είναι κράτος. Προβληματίζουν; Φυσικά ωστόσο εκείνο που πραγματικά είναι το ζητούμενο σήμερα είναι οι κινήσεις της Ρωσίας και της Κίνας και των δορυφόρων τους ενόψει ενός νέου μεγάλου πολέμου, όπως και οι σχεδιασμοί του απέναντι στρατοπέδου για το μέλλον του πλανήτη.
paraschos.andreas@gmail.com
