Η υπόθεση των πολλαπλών συντάξεων είναι από αυτές τις μεγάλες πολιτικές φάρσες που μας κάνουν να αναρωτιόμαστε ποιος θα κερδίσει το χρυσό μετάλλιο στην τέχνη της πολιτικής απάτης. Κάποιοι «έξυπνοι» μπορούν να απολαμβάνουν μισθούς και συντάξεις την ώρα που ο λαουτζίκος πασχίζει να κλείσει τις τρύπες του προϋπολογισμού του. Μια πολιτική φάρσα, τα επεισόδια της οποίας συνεχίζουν να διαδέχονται το ένα το άλλο. Χθες, προβλήθηκε στη Βουλή το νέο επεισόδιο της αγαπημένης πολιτικής σαπουνόπερας: “Η συνταξιολαγνεία των καρεκλοκένταυρων – Το σίκουελ της άθλιας πρόκλησης”.

Η τελευταία πράξη του δράματος εκτυλίχθηκε χθες στην Επιτροπή Οικονομικών. Και ναι, καλά μαντέψατε: Πάλι δεν συμφώνησαν. Ούτε επί της αρχής, ούτε επί της μέσης, ούτε επί του τέλους. Αλλά πέρασαν καλά… Και αυτό μετρά (για εκείνους).

Όπως πάντα, όλοι ήταν ευαισθητοποιημένοι. Όλοι αναγνώρισαν το πρόβλημα. Όλοι συμμερίστηκαν την αγανάκτηση του κόσμου. Και όλοι, φυσικά, φρόντισαν να μην καταλήξουν οπουδήποτε.

Προειδοποίηση της στήλης: Αν ενοχλείστε από σκηνές πολιτικού εμπαιγμού, κλείστε τα μάτια. Το νομοσχέδιο του Κεραυνού, αφότου επανήλθε από το χρονοντούλαπο, βρίσκεται στο επίκεντρο της κοροϊδίας. Αυτό, που κάποια στιγμή αποσύρθηκε με τις δέουσες φανφάρες, γιατί κρίθηκε ανεπαρκές, άδικο, εξοργιστικό. Ε, επανήλθε στο προσκήνιο. Ίσως επειδή πέρασε λίγος καιρός και είπαν να το ξαναδοκιμάσουν, μπας και το χωνέψουμε με τη δεύτερη.

Σημείωση που αποτελεί όλη την ουσία: Το νομοσχέδιο δεν αφορά τους υφιστάμενους πολυσυνταξιούχους. Δηλαδή, δεν αγγίζει ούτε τον Πρόεδρο που εισπράττει σύνταξη από τα 45 του, ούτε τον υπουργό Οικονομικών που έχει το full package (μισθός και ποικιλία συντάξεων). Μόνο τους επόμενους…

Θέλετε να μάθετε τι έγινε σήμερα στην Επιτροπή; Χαμός. Έπεσαν από μερικούς, κεραυνοί κατά του Μάκη Κεραυνού. Από τη συμπολίτευση, την αντιπολίτευση και ανεξάρτητοι -πιθανώς και ο μπαρμπα-Μήτσος από το καφενείο της Βουλής– τάχθηκαν εναντίον του νομοσχεδίου. «Άδικο», «κακό», «διαιωνίζει τις ανισότητες». Παίχτηκε ένα μικρό Μπρόντγουεϊ μέσα στο Κοινοβούλιο.

Αλλά προσέξτε: Δεν υπήρξε κατάληξη. Κανείς δεν ψηφίζει τίποτα. Και κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη να προχωρήσει μια ρύθμιση που, όπως λένε, τους βρίσκει αντίθετους. Δεν συμφωνούν, όμως, και με κάποια άλλη ρύθμιση ώστε να τελειώνει ο εμπαιγμός.

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ο κόσμος εξερράγη (με το δίκιο του) για το πανηγύρι των πολλαπλών συντάξεων. Θυμάστε; Συγκινήθηκαν οι πάντες. Βγήκαν στα κανάλια με οργισμένο πρόσωπο. Μας υποσχέθηκαν τέλος στην πρόκληση. Τότε, όμως, άρχισαν τα ροκανίσματα. Ροκάνισμα χρόνου, ροκάνισμα προτάσεων, ροκάνισμα αξιοπιστίας.

Δώδεκα προτάσεις νόμου λέει κατατέθηκαν. Όχι μία. Όχι δύο. Δώδεκα. Λες και είναι Pokémon cards. Μάζεψέ τες όλες και κερδίζεις δωράκι. Αν υπήρχε παγκόσμιο ρεκόρ στο «πώς να φαίνεται ότι κάνουμε κάτι χωρίς να κάνουμε απολύτως τίποτα», θα το είχαμε σπάσει. Θα μας έβαζαν στο Γκίνες.

Και να μην ξεχνιόμαστε. Υπάρχει και εκείνο το κερασάκι στην τούρτα, εκείνο το άλλο το ωραίο: Η συνταξιοδότηση βουλευτών και υπουργών στα 60, αντί στα 65 που ισχύει για τους απλούς κοινούς θνητούς. Δεν χρειάζεται κάποιο πάνσοφο νομοσχέδιο. Μια απλή πρόταση νόμου και μια απλή ψηφοφορία στην Ολομέλεια αρκούν. Πέντε λεπτά. Αλλά ούτε που το διανοούνται.

Τρελοί είναι; Να αγγίξουν το ιερό δισκοπότηρο της σύνταξης στα 60; Κι αυτοί που θα επανεκλεγούν σε ένα χρόνο; Να χάσουν το πλεονέκτημα; Διότι, αν ψηφιστεί τώρα, θα ισχύει για όσους εκλεγούν σε ένα χρόνο. Αν το ψηφίσουν μετά τις βουλευτικές εκλογές θα ισχύει για τους μεθεπόμενους! Πφφφ…

Κι εσύ πολίτη, ετοιμάσου να δουλέψεις μέχρι τα 67, διότι αυτή είναι η προοπτική που σου ετοιμάζουν… Με 40 χρόνια ένσημα. Χωρίς φιλοδώρημα, χωρίς τρεις συντάξεις, χωρίς πολυτελή συνταξιοδότηση. Επειδή εσύ δεν υπηρέτησες την πατρίδα από θέση εξουσίας. Εσύ απλώς πλήρωνες.

Οπότε, για να συνοψίσουμε το χθεσινό επεισόδιο: Οι βουλευτές διαφωνούν με το νομοσχέδιο που κατατέθηκε, αλλά δεν συμφωνούν να το αποσύρουν. Οι ίδιοι κατέθεσαν 12 προτάσεις νόμου αλλά δεν κάθονται να συνοψίσουν τις εισηγήσεις σε μια πρόταση νόμου. Ο κόσμος εξοργίζεται, αλλά βαριέται να ελπίζει. Και η κοροϊδία συνεχίζεται.

Κάπως έτσι, η αδικία γίνεται θεσμός, η πρόκληση βαφτίζεται «συνταξιοδοτικό κεκτημένο» και οι θυσίες του απλού πολίτη προσφέρονται –όπως πάντα– για προσάναμμα στη λαμπρατζιά της προνομιακής τους ανεμελιάς.

Ας το πούμε όλοι μαζί, με το χέρι στην καρδιά και το βλέμμα στραμμένο προς τη Βουλή των πολλών λέξεων και μηδενικών πράξεων: «Μια σύνταξη δεν φέρνει την ευτυχία. Τρεις όμως, φέρνουν σίγουρα κι ένα εξοχικό στον Πρωταρά».

Καλή συνέχεια μέχρι το επόμενο επεισόδιο. Να θυμάστε, όμως, αγαπητοί αναγνώστες: Όσο εκείνοι παίζουν καθυστερήσεις, εμείς χάνουμε το παιχνίδι.