Επί πανδημίας είχε αποτελέσει παγκόσμια είδηση: Στην Κίνα, σε λιγότερο από δύο εβδομάδες, έφτιαξαν νοσοκομείο έκτασης 25.000 τετραγωνικών μέτρων, και χωρητικότητας 1.000 ασθενών.

Στην Κύπρο, προσπαθούμε να φτιάξουμε μία  Μονάδα για Νεογνά, με εμβαδό γύρω στα 1500 τετραγωνικά. Ο εργολάβος υπέγραψε συμβόλαιο το Δεκέμβρη του ’23. Οι εργασίες θα άρχιζαν τον Ιούνιο του ’24 με χρονοδιάγραμμα ολοκλήρωσης 18 μήνες. Αντί  αυτού τέθηκε ο θεμέλιος λίθος το Σεπτέμβρη του ΄24, από τον ίδιο τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Έμεινε όμως ο λίθος, αφού η μοναδική εργασία που έγινε ήταν για την τοποθέτηση του. Νέο χρονοδιάγραμμα έναρξης εργασιών ορίστηκε ο Γενάρης του ’25. Και φτάσαμε στο Μάιο, αλλά το εργοτάξιο είναι νεκρό. Και δεν αρκεί που δεν γίνεται η Μονάδα η οποία κρίθηκε αναγκαία για τη καλύτερη διαχείριση κυρίως των πρόωρα γεννημένων παιδιών, αλλά παράλληλα ταλαιπωρούνται και οι επισκέπτες (ασθενείς και οικείοι) του Ογκολογικού Κέντρου της Τράπεζας Κύπρου, αφού ο μισός χώρος στάθμευσης του έχει καταληφθεί από το ανενεργό εργοτάξιο.

Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει. Έχουμε πια δεχτεί πως κανένα έργο δεν μπορεί να αρχίσει και να τελειώσει στην ώρα του. Είτε πρόκειται για δρόμο, είτε για πλατεία, αποχετευτικό σύστημα, σχολείο ή όποιο άλλο έργο. Ο δρόμος Πάφου-Πόλης έμεινε στη μέση, η διαμόρφωση του Ποταμού στο Λιοπέτρι χάσκει σαν μια πληγή στο τοπίο, το ίδιο κι ο Ακάμας, η Τσερίου είναι μόνιμο εργοτάξιο… Κάθε χρόνο, μαθητές αναγκάζονται να κάνουν μάθημα ενώ γύρω τους γίνονται εργασίες που θα έπρεπε να είχαν ολοκληρωθεί πριν την έναρξη του σχολικού έτους, επιχειρήσεις κλείνουν αφού οι πελάτες δεν μπορούν να προσεγγίσουν λόγω έργων που δεν τελειώνουν, πολίτες ταλαιπωρούνται, το κόστος ανεβαίνει, δημόσιο χρήμα χάνεται, ανάγκες που θα έπρεπε να καλυφθούν διαιωνίζονται…

Όταν οι εργολάβοι (ίσως όχι όλοι) αναλάβουν ένα έργο, από εκεί και πέρα, τα χρονοδιαγράμματα παύουν να υφίστανται και σχεδόν κανείς δεν μπορεί να παρέμβει. Κάποιες φορές μάλιστα η ίδια εργοληπτική εταιρεία κρατά εγκλωβισμένα 2 και 3 έργα του δημοσίου ή των τοπικών αρχών. Πως γίνεται αυτό; Σε τέτοια περίπτωση φταίει μόνο ο εργολάβος ή πιο πολύ η αρχή που επιμένει να αναθέτει έργα σε εργολάβους που αποδεδειγμένα δεν είναι σε θέση να τα φέρουν εις πέρας;  Δεν μετράει μόνο η τιμή που δίνει κάποιος, η οποία έτσι κι αλλιώς μέχρι να ολοκληρωθεί το έργο, θα διπλασιαστεί. Πιο πολύ θα έπρεπε να μετρά η αξιοπιστία.

Στην περίπτωση αυτή που απασχόλησε τη Βουλή προχθές, ούτε το έργο γίνεται (Μονάδα Νεογνών) ούτε χώρος στάθμευσης υπάρχει για το Ογκολογικό κι ο ΟΚΥπΥ σφυρίζει αδιάφορα (ούτε στη συζήτηση δεν πήγε).