Ημέρα μνήμης και η χθεσινή, που δεν μπορεί να προσπερνιέται και να καταχωνιάζεται σ’ όλη αυτή την χοάνη της λήθης, που κυκλώνει από παντού. Ήταν 10 Μαΐου, σαν χθες, του 1956, όταν δύο νέα δικά μας παλληκάρια, ο Μιχαλάκης Καραολής και ο Αντρέας Δημητρίου, εκτελέστηκαν δι’ απαγχονισμού στις Κεντρικές Φυλακές. Όχι, βέβαια, για το τίποτε και το έτσι έτυχε, αλλά συνειδητοποιημένοι κι αυτοί και τόσοι άλλοι ως προς το τι σήμαινε πραγματικά η θυσία τους. Στη βάση μάλιστα μιας αυθεντικής αξιολόγησης του τι είναι η ζωή και τι ο θάνατος. Καμιά σχέση, βέβαια, με τα αξιολογικά κριτήρια του σήμερα… Εκείνα που τόσο άφθονα πλειοδοτούν στην καθημερινότητα και την κανονικότητά μας.
Το θέμα στο σήμερα, δεν είναι ότι τα προσπερνούμε τα γεγονότα ως θύμησες, αλλά πώς τα θυμούμαστε; Και αυτά και συλλήβδην όλες οι επέτειοι, εξέπεσαν σε μια κανονική ρουτίνα… Μια αλλαγή στη στάση μας, στην όλη παιδεία μας, στην κουλτούρα μας, θα μπορούσε ίσως να δομήσει κάτι γονιμότερο από φτηνά ρητορεύματα και υποκριτικές της βιτρίνας. Να μπορούν να λειτουργούν κάποιες θύμησες σαν ευκαιρίες συλλογικής περισυλλογής, παύσης από συνήθεις περισπάσεις, απαλλαγής από φλύαρους και ανέξοδους λόγους και κυρίως του μονότονου αναμηρυκασμού μιας τραγικής ανημποριάς.
Εν ολίγοις, το τι ακριβώς συνέβη στο ιστορικό παρελθόν να μπορούσε να γινόταν η αφορμή, η πρόκληση για το σχεδιασμό του μέλλοντος μας. Ένας έστω στοιχειώδης προβληματισμός που θα συνδέει τις μνήμες με μελλοντικές στοχεύσεις. Θέλει κι αυτό την ικανότητά του. Έχει αυτή να κάνει με την αναχαίτιση της γάγγραινας του ατομοκεντρισμού, της εφιαλτικής μοναξιάς ενός άκρατου δικαιωματισμού, του σκοταδισμού ενός αβάστακτου μηδενισμού, του με κάθε θυσία ενός ψευδοεκσυγχρονισμού… Της αναστροφής ακόμα κάθε μορφής δημόσιου λόγου σε κομματική και ιδεολογική προπαγάνδα…
Επέτειοι και μνήμες που έρχονται και παρέρχονται, βγαλμένες από κόκκαλα ιερά. Και σπαταλημένες, δυστυχώς, τόσο ανίερα…
>>> Απρόσμενα, ο άσπρος καπνός βγήκε τόσο νωρίς, μόλις μετά από την τέταρτη συνεδρία του Κονκλαβίου και ο νέος Πάπας, ο Ρόμπερτ Φράνσις Πρέβοστ, γεννημένος στο Σικάγο το 1995 και με διπλή υπηκοότητα (ΗΠΑ και Περού), ως Λέων ΙΔ’, πρώτος Αμερικανός Ποντίφηκας, θα αφήσει την δική του σφραγίδα στα δρώμενα όχι μόνο τα εκκλησιαστικά, αλλά και πολιτικά και κοινωνικά. Η επιρροή του Βατικανού και οι παρεμβάσεις του σε καίριας σημασίας παγκόσμια ζητήματα, είναι αδιαμφισβήτητη.
Ήδη από την πρώτη του ομιλία τόνισε την ανάγκη για διάλογο, για ενότητα και κυρίως ανέδειξε τη σημασία της ειρήνης σ’ όλο τον πλανήτη. Είναι γεγονός ότι επωμίζεται μια μεγάλη ευθύνη, μεγαλύτερη από ποτέ, γιατί καλείται να δράσει άμεσα σε σωρεία ζητημάτων και κυρίως εκείνων που απαιτούν ισορρόπηση μεταξύ συντήρησης και προόδου, έννοιες κι αυτές καταταλαιπωρημένες στη χοάνη της σύγχρονης πραγματικότητας.
Λίγη υπομονή και η πράξη είναι εκείνη που όλα τα ξεσκεπάζει.
>>> Η απόφαση για επαναλειτουργία, οσονούπω, της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, δικαιολογημένα χαροποιεί τον Οικουμενικό Πατριάρχη και όχι μόνο, γιατί πρόκειται ακριβώς για ιστορικής σημασίας γεγονός.
