Ξαναδιαβάζω ένα μικρό σημείωμα που μού έστειλε η συμβουλευτική ψυχολόγος Ειρήνη Παύλου για την έλευση της Τεχνητής Νοημοσύνης (ΑΙ) και την επιδραστική της δύναμη στις ζωές πολλών ανθρώπων…και σκέφτομαι ότι συνδέεται άμεσα με το θέμα του εκπαιδευτικού συνεδρίου «Γονιός δεν γεννιέσαι, γίνεσαι» για την ανάγκη ενδυνάμωσης της σχέσης γονιών – παιδιών, που συνδιοργάνωσαν στις 17 Μαϊου 2025 στον Καλοπαναγιώτη, το Δίκτυο Κοινωνικής Στήριξης Ορεινών Περιοχών και η Παγκύπρια Σχολή Γονέων.
Η κυρία Παύλου αναφέρεται στα αγόρια και τα κορίτσια εφηβικής ηλικίας, που «πλάθονται» σήμερα, μέσα σε ένα ψηφιακό κόσμο και φαίνεται να έχουν μαγνητιστεί από την τεχνολογία». Και προσθέτει: «Συχνά αισθάνονται «πεφωτισμένοι» – όχι τόσο από τη γνώση, όσο από το μπλε φως της ψηφιακής οθόνης. Ναι, η Τεχνητή Νοημοσύνη, μπορεί να σου προσφέρει γνώση, ερωτήματα, ακόμα και να σε οδηγήσει σε πιο βαθιές ψυχοδυναμικές σκέψεις. Όμως προς το παρόν, δεν μπορεί να σου «επιστρέψει» το συναίσθημα, με τρόπο που να το δεις υπό νέο φως, να το νιώσεις αλλιώς, ή να αποκτήσεις επίγνωση. Δεν έχει βιωματική συνείδηση, ενσυναίσθηση ή αυθεντική παρουσία.
Πολλοί έφηβοι και έφηβες, έχουν πια ως «κολλητό», ένα ρομπότ. Μοιράζονται μαζί του, τα πιο βαθιά τους μυστικά, που αφορούν βέβαια και σεξουαλικά θέματα, αναζητούν συμβουλές, αλλά αρνούνται, ή δεν διανοούνται καν, να επισκεφθούν ψυχολόγο και να μοιραστούν τις σκέψεις και τις ανησυχίες τους: «Τα λέω όλα στο ρομπότ και είναι και δωρεάν», σκέφτονται. Αυτή είναι, πιστεύω, μια ανησυχητική πραγματικότητα. Γιατί όπως δείχνουν και πρόσφατες έρευνες, εκείνο που μετρά περισσότερο γι’ αυτούς και καθορίζει τις επιλογές τους, είναι η έγνοια τους για απόλυτη εμπιστευτικότητα…και το ρομπότ δεν πρόκειται να…διαρρεύσει τα μυστικά τους, ούτε στη σχολική κοινότητα, ούτε στους γονείς. Ας προβληματιστούμε, λοιπόν, για τους νέους, έμπιστους «φίλους» των παιδιών μας. Ας σκεφτούμε και τη δική μας ευθύνη ως ενήλικες, ως εκπαιδευτικοί και βέβαια ως γονείς, γιατί οι έφηβοι μας, δυσκολεύονται να εμπιστευθούν πραγματικούς ανθρώπους – εμάς»…
