Είναι καλλιτεχνική δημιουργία, λένε. Είναι ελευθερία της έκφρασης, λένε. Και είναι λογοκρισία να αποσυρθεί το βιβλίο, που παρουσιάζεται στο πλαίσιο της διεθνούς έκθεσης αρχιτεκτονικής στη Βενετία.

«Η πράξη αυτή συνιστά λογοκρισία και θεσμικό αυταρχισμό», λένε και οι νεοφώτιστοι κομματάρχες του Volt, και «δεν υπάρχει καμία θεσμική, νομική ή ηθική βάση για να αποσυρθεί ένα καλλιτεχνικό έργο με μοναδικό κριτήριο τις προσωπικές απόψεις ενός πολιτικού που ενοχλήθηκε». Τον Παύλο Μυλωνά, εννοούν, που ως πρόεδρος της Επιτροπής Παιδείας της Βουλής το έθεσε προς συζήτηση και ζητά εξηγήσεις.

Αυτό είναι το πρόβλημα όσων παριστάνουν τώρα τους πολιτισμένους έναντι των «εθνικιστών», των «ακροδεξιών» που διαμαρτυρήθηκαν για το αίσχος, που πληρώσαμε να μας εκπροσωπήσει διεθνώς. Το «μοναδικό κριτήριο» είναι ότι ενοχλήθηκε ένας πολιτικός! Δεν είδαν άλλες αντιδράσεις. Όπως και το ακελικό Παγκύπριο Συμβούλιο Ειρήνης, που καλεί το υφυπουργείο Πολιτισμού «να αγνοήσει τις ακροδεξιές και εθνικιστικές παρεμβάσεις και να αναιρέσει την απόφασή του για απόσυρση του λευκώματος» επειδή «κάθε κυβερνητική ή άλλη πολιτική παρέμβαση (…) παραβιάζει την ελευθερία έκφρασης»

 Όλοι είναι εθνικιστές και ακροδεξιοί, όλοι είναι λογοκριτές και βλάπτουν τη δημοκρατία. Είναι εύκολο, όμως, να μιλάς για ελευθερία έκφρασης και για καλλιτεχνικό έργο με γενικολογίες. Ας δώσουν και μια εξήγηση στους απολίτιστους, που αντιδρούν, για να μάθουν με ποια κριτήρια θα αντιληφθούν ότι είναι καλλιτεχνικό έργο και όχι πολιτική παρέμβαση, ένα βιβλίο, την έκδοση του οποίου πληρώνει το κράτος, γράφει για «δύο κρατικούς μηχανισμούς» στην Κύπρο.

Αν ένας πολίτης, ένας καλλιτέχνης, ένας συγγραφέας γράψει κάτι τέτοιο σε δικό του βιβλίο και το κυκλοφορήσει, μπορεί να υπάρξουν διαφωνίες, αλλά το δικαίωμά του δεν θα του το στερήσει κανένας. Ούτε θα αποσύρει κανένας το βιβλίο του. Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι έκδοση της κυπριακής κυβέρνησης. Το γράφει κιόλας στην τελευταία του σελίδα: Εκδότης: Υφυπουργείο Πολιτισμού – Τμήμα Σύγχρονου Πολιτισμού. Ο εκδότης, λοιπόν, έχει την ευθύνη της έκδοσης και όχι διάφοροι άλλοι, που συμμετείχαν στην ετοιμασία του υλικού, για να αναπτύξουν την όποια προσωπική τους έμπνευση.

Γι΄ αυτό, άλλωστε, εμείς που γράψαμε ήδη σε αυτή τη στήλη για την έκδοση δεν κρίναμε κανέναν από τους συγγραφείς, τους επιμελητές ή τους μεταφραστές. Κρίναμε τον εκδότη, που έχει την ευθύνη. Και τον κρίναμε επειδή είναι τα δικά μας χρήματα που ξοδεύει για τις εκδόσεις του. Δεν κρίναμε ούτε το περιεχόμενο της κυπριακής παρουσίας στη Βενετία, ούτε την έμπνευση για «την δόμηση με πέτρα χωρίς συνδετικόν υλικόν», παρότι έχουμε μαρτυρίες από αρχιτέκτονες που επισκέφθηκαν την έκθεση και λένε διάφορα αρνητικά. Κρίναμε τον εκδότη διότι μας ενοχλεί όταν με τα δικά μας χρήματα, του φορολογούμενου, του πρόσφυγα, του θύματος της εισβολής και της κατοχής, διαστρεβλώνεται και η ιστορία και η πραγματικότητα στην πατρίδα μας.

Είναι διαστρέβλωση και όχι καλλιτεχνικό έργο να λες ότι στην Κύπρο δεν υπάρχει κατοχή αλλά «θκυο πλευρές της πολιτικής σύρραξης», που ακολουθούν «την δική τους ξεχωριστήν διχοτομικήν, στενόμυαλην, πολιτικά ναρκισσιστικήν πολιτικήν», ότι υπάρχουν «θκυο κρατικοι μηχανισμοί», ότι δεν υπήρξε εισβολή αλλά μια «πολεμική σύγκρουση που ξέσπασεν πριν μισόν αιώνα, το 1974», ότι δεν υπήρξε βίαιος εκτοπισμός και προσφυγιά και λεηλασία σε βάρος των Ελληνοκυπρίων, αλλά «υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών».

Όλα αυτά, και πολλά άλλα παρόμοια, στην Κύπρο της παραφροσύνης, τα λένε και τα γράφουν πολλοί. Υπάρχει πια ένας συρφετός ποθκιάντραπων, όπως λέει κι ο ΠΙΝ, έχουν και ιστοσελίδες να εκφράζουν τη διανοητική τους διαστροφή, αλλά δεν πήγε κανένας να τους δικάσει για εσχάτη προδοσία. Ελεύθερα εκφράζονται και άλλοι ελεύθερα τους βρίζουν. Απέχει πολύ, όμως, αυτό από το να τα γράφουν σε έκδοση του κράτους και να τα βαφτίζουν πολιτισμό. Απάτη είναι και το επαναλαμβάνω. Απάτη. Δόλια εκμετάλλευση του πολιτισμού για ανάδειξη της πολιτικής του εθνομηδενισμού. Και ακόμα πιο δόλια η εκμετάλλευση οικονομικών πόρων του πολιτισμού για προώθηση αυτής της πολιτικής.