Όπως μεταδίδει το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΠΕ) το Ιράν, μέσω του Ισμαήλ Μπαγκέϊ, εκπροσώπου του εκεί Υπουργείου Εξωτερικών, διαψεύδει ότι η χώρα του έστειλε οποιοδήποτε μήνυμα σε άλλη τρίτη χώρα.
Τούτο, αυτονόητα παραπέμπει στη δήλωση του Νίκου Χριστοδουλίδη, ότι το Ιράν είχε ζητήσει από την Λευκωσία να μεταφέρει «κάποια μηνύματα» στο Ισραήλ.
Μέσα σε μία, γενικώς, αλλόφρονα κατάσταση, στην οποία κάποιος ή κάποιοι μπορεί να έχουν χάσει την ψυχραιμία τους, καλύτερα είναι να αποφεύγουμε τις δηλώσεις.
Ακόμα και εάν ήρθε ένα τέτοιο μήνυμα από την Τεχεράνη προς την Λευκωσία, ποιος ο λόγος κοινοποιήσεώς της; Μερικά πράγματα, ιδίως σε εμπόλεμες καταστάσεις, πρέπει να «κρατούνται» κάτω από τα ραντάρ. Elementary!
Η διπλωματία εν καιρώ πολέμου, είναι δύσκολη και πολύ ευαίσθητη άσκηση. Σίγουρα δεν είναι messenger.
Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή η όποια διαμεσολάβηση. Ιδίως σε λεπτό, πολιτικό ζήτημα. Ιδίως όταν σου το ζητάει, υποτίθεται, μια χώρα που απέχει πολύ από αυτό που ονομάζουμε «Δημοκρατία». Για ανθρωπιστικό, δεν το συζητάμε.
Από που κι ως που’ να γίνουμε αγγελιοφόροι των Μουλάδων;
Ο Ντόναλντ Τραμπ δήλωσε χθες ότι ναι, «είναι πιθανή η εμπλοκή των ΗΠΑ στη σύγκρουση Ισραήλ-Ιράν». Αυτό είναι άλλο πράγμα.
Από την άλλη όμως, ο Αμερικανός πρόεδρος φέρεται πρόθυμος να εξετάσει το ενδεχόμενο μήπως προτείνει ως διαμεσολαβητή στον πόλεμο που μαίνεται τώρα στην Μέση Ανατολή, τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν. Είπε μάλιστα ότι ο ίδιος ο Πούτιν επικοινώνησε μαζί του και … έριξε την ιδέα.
Για πολλούς έγκυρους δυτικούς ανταποκριτές και αναλυτές, «δεν έριξε απλώς μια ιδέα, αλλά βόμβα».
«Είναι έτοιμος. Μου τηλεφώνησε σχετικά. Είχαμε μια μακρά συζήτηση γι’ αυτό», είπε ο πρόεδρος.
Σκεφτείτε τώρα να μπλέξει κι ο δικός μας Πρόεδρος, έστω και καλοπροαίρετα, ως διαμεσολαβητής σε αυτόν τον πόλεμο. Δεν είναι εύκολος ένας τέτοιος ρόλος. Απαιτεί πολλά πράγματα, που ίσως δεν τα έχουμε…
Η Ανάρτηση της Ημέρας, στο facebook, με τα γεγονότα στην Μέση Ανατολή, είναι αυτή του Κώστα Υφαντή, καθηγητή Διεθνών Σχέσεων του Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών. Την βρίσκω ενδιαφέρουσα:
«Η θέση μου είναι γνωστή. Δεν έχω κρυφτεί ποτέ. Στην Μέση Ανατολή όλοι έχουν τις ευθύνες τους. Δεν υπάρχουν αθώοι του αίματος. Αλλά υπάρχει και κάτι που αγνοούν όσοι και όσες δεν έχουν διαβάσει ούτε σελίδα Ιστορίας ή «αγνοούν» όσες και όσοι διαβάζουν την Ιστορία ψάχνοντας πάνω από όλα να δικαιώσουν τις από τα πριν διαμορφωμένες ιδεολογικές τους βεβαιότητες.
Το Ισραήλ έχει κάνει λάθη. Μεγάλα λάθη. Αλλά τα έχει κάνει προσπαθώντας να επιβιώσει, να συνεχίσει να υπάρχει. Δεν απειλεί καμία χώρα στην περιοχή, ενώ απειλείται από πολλούς με εξαφάνιση.
Ακόμη και αυτοί οι κρατικοί παράγοντες που το έχουν αποδεχθεί, αφού επιχείρησαν τον αφανισμό του πολλές φορές, δεν έχουν κουνήσει το δαχτυλάκι τους όλα αυτά τα χρόνια που τρομοκράτες σκοτώνουν Ισραηλινούς χωρίς διάκριση με κάθε ευκαιρία. Και βεβαίως δεν διαπράττει καμία γενοκτονία – το μόνο επί της ουσίας πολυεθνικό (πάνω από 2.500.000 ισραηλινοί πολίτες αραβικής καταγωγής) κράτος στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Το Ιράν εκπροσωπεί υπαρξιακή απειλή για τους Ισραηλινούς. Το καθεστώς των μουλάδων υπάρχει μέσα από το αντισημιτικό μίσος τους για μια κοινότητα που αντιστέκεται με όρους δημοκρατίας και δυτικής φιλελεύθερης νεωτερικότητας.
Δεν αντιστάθηκαν στους ναζί και οδηγήθηκαν στους θαλάμους αερίων και στα κρεματόρια. Ξέρουν καλύτερα από τον κάθε αντιδυτικό αντισημίτη ότι δεν έχουν περιθώριο να ξανακάνουν το ίδιο λάθος.
Σε ό,τι με αφορά, είμαι πάντοτε με όσους από θέση αρχής υπερασπίζονται το φως απέναντι στο σκοτάδι, όχι χωρίς κριτική διάθεσή. Και όσο και αν αποδοκιμάζω και απεχθάνομαι τον Νετανιάχου και τον συγκεκριμένο κυβερνητικό συνασπισμό, δεν έχω κανένα δίλημμα όταν απέναντι στο Ισραήλ είναι η Χαμάς, η Χεζμπολάχ, το Ισλαμικό Κράτος, η Ισλαμική Τζιχαντ, οι Ιρανοί μουλάδες και οι πραιτωριανοί τους.»
