Ένα μάλλον αλλόκοτο αν και εκ πρώτης όψεως βαθιά… φιλοσοφικό ερώτημα βασανίζει τη Δύση αυτές τις μέρες. Αλλόκοτο, όχι λόγω της ουσίας του που είναι απλή στη θεωρία αλλά κυρίως, λόγω της δυνατότητας πρακτικής της εφαρμογής.
Το ερώτημα είναι το εξής και είμαι βέβαιος ότι το ακούσατε πολλές φορές: ήταν όντως τόσο κοντά στην πυρηνική βόμβα το Ισραήλ όσο το ίδιο εκτιμά ή υποστηρίζει; Μήπως δεν ήταν τόσο κοντά τελικά;
Πρόκειται για τον γνωστό, ράθυμο δυτικό τρόπο σκέψης ο οποίος αναλώνεται σε προσεγγίσεις αναλύσεων επί αναλύσεων μέχρι που μια μέρα να έρθει η τρομακτική αφύπνιση και η συνειδητοποίηση ότι ο χρόνος έχει τελειώσει ή τελειώνει. Επί παραδείγματι όταν η Ευρώπη κατάλαβε ότι η ρωσική απειλή δεν ήταν σχήμα λόγου και δεν θα έπρεπε να είχε αντιμετωπιστεί τόσο χαλαρά, το ίδιο βέβαια και το Μεταναστευτικό το οποίο έχει οδηγήσει την ακροδεξιά σε δυσθεώρητα ύψη, με τον κόσμο να είναι απογοητευμένος με την εξέλιξη της ΕΕ και την ακροαριστερά να παλεύει επίσης να τη διαλύσει με το λαϊκισμό και τον νοσηρό αντιδυτικισμό της.
Πόσο κοντά ήταν λοιπόν το Ιράν στη βόμβα; Ας πούμε ότι δεν ήταν τόσο κοντά. Ήταν λίγο παρακάτω. Αρκετά παρακάτω; ΟΚ. Είναι βέβαιο ότι είχε αναπτύξει δραματικά την ταχύτητα του εμπλουτισμού προς στο μάξιμουμ του δυνατού αλλά θεωρητικά ας πούμε ότι δεν ήταν ακόμαεκεί. Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι πολλά και έχουν ενδιαφέρον.
Δεν θα έφτανε εκεί αν όχι σε εβδομάδες σε κάτι μήνες; Τι θα άλλαζε μέχρι τότε; Ποιος θα το σταματούσε; Όταν η Τεχεράνη συζητούσε με τη Διεθνή Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας την κορόιδευε όπως η ίδια η ΙΑΕΑ είπε και όταν την ανακάλυπταν σταματούσε να συζητά.
Με αυτό ως σίγουρο και δεδομένο ποια θα ήταν η λύση;
Αλήθεια πόσο εγκληματικά ανόητος πρέπει να είναι κάποιος για να ζει ήρεμα με τη σκέψη ότι ένα καθεστώς φρενοβλαβών φανατικών οι οποίοι ακούνε το «φίλο τους» στον ουρανό να τους λέει ότι πρέπει να σκοτώνουν τις γυναίκες εάν βγάλουν τη μαντήλα θα βρισκόταν σύντομα – και αυτό δεδομένο – με μια πυρηνική βόμβα;
Και ειδικά εμείς εδώ δεν θα έπρεπε να ανησυχούμε που οι οπαδοί αυτής της άποψης περιφέρονται έξω ανεπιτήρητοι και θεωρητικολογούν για το – επίσης σίγουρο – ότι τη βόμβα, αυτό το καθεστώς των διαταραγμένων μουλάδων την προόριζε για εξαφανίσει ένα διπλανό μας κράτος στο οποίο, όταν οι ίδιοι παρανοϊκοί ρίχνουν πυραύλους τους βλέπουμε από εδώ δια γυμνού οφθαλμού;
Ως πότε η βλακεία σε επίπεδο κλινικό πια, θα γίνεται αποδεκτή ως «άποψη» η οποία πρέπει να τυγχάνει σεβασμού τάχα ακόμα και όταν απειλεί τους υπόλοιπους όλους; Να λέγεται σίγουρα. Γιατί όμως να τη σεβαστεί κανείς;
Το Ισραήλ αντιμετωπίζει υπαρξιακό κίνδυνο από το Ιράν. Μόνο ανόητοι και κακοπροαίρετοι, εμμονικοί αντισημίτες και άλλοι, δεν το αναγνωρίζουν. Το Ιράν όπως πολύ σωστά σχολίαζε κάποιος αναγνώστης τις προάλλες δεν είναι Γάζα. Το Ιράν προκάλεσε τα όσα έγιναν στη Γάζα, οργανώνοντας το μακελειό της 7ης Οκτωβρίου. Αλλά η σημερινή κατάσταση ακόμα και για όσους μισούν το Ισραήλ – εγώ κάθε άλλο διότι μπήκα στον κόπο να το μελετώ εδώ και πολλά χρόνια – δεν έχει σχέση με τη Γάζα. Το Ισραήλ ελέγχεται και θα ελεγχθεί για το τι έγινε εκεί. Έτσι πρέπει.
Αυτό όμως το θέμα του Ιράν είναι θέμα περιφερειακό και παγκόσμιο.
Είναι δε εκπληκτικό ότι όλοι αυτοί οι οποίοι παρανοϊκό ανεβάζουν και παρανοϊκό κατεβάζουν τον Τραμπ, παρότι κάθε άλλο παρά τέτοιος είναι όταν κανείς παρατηρήσει πώς λειτουργεί (η ανησυχία δεν μειώνεται, ναι…), αυτοί λοιπόν είναι οι ίδιοι που παρακολουθούν τον Χαμενέι και όλους τους άλλους αρρωστημένους στην Τεχεράνη και… δεν ανησυχούν;
Και όταν βλέπουν ότι δεν ανησυχούν, δεν… προβληματίζονται για τον εαυτό αν μη τι άλλο; Μπορεί ο Πούτιν, το αντικείμενο του κρυφού πόθου κάθε βαθειά ελλειματικού και στα δύο άκρα να είναι αυτός που τους τα φτιάχνει τα πυρηνικά ναι. Μπορεί να τους αρέσει. Περί ορέξεως… Αυτό γιατί κάνει τους πελάτες του λιγότερο τρελούς, φανατικούς και επικίνδυνους;
Το Ισραήλ δεν κάνει τη «βρομοδουλειά» όπως την αποκάλεσε τις προάλλες ο Γερμανός Καγκελάριος. Το Ισραήλ κάνει, με μεγάλες απώλειες αυτό που ο υπόλοιπος «πολιτισμένος κόσμος» στη Δύση θα έπρεπε να είχε κάνει αντί, ειδικά κάποιες ευρωπαϊκές χώρες, να παίζουν παρασκηνιακά οικονομικά παιγνίδια με το καθεστώς της Τεχεράνης κάνοντας τα στραβά μάτια εν αναμονή του θαύματος της… εκλογίκευσης μιας κλίκας ανισόρροπων οι οποίοι τόσο σίγουροι είναι πως ο φίλος τους στον ουρανό (υπάρχει και εκτός του μυαλού τους και) θα τους κάνει να νικήσουν, που διανοήθηκαν να περιπαίξουν ακόμα και τον Τραμπ. Πέρα από την υπόλοιπη τυραννία τους.
Μιλάμε για μια Ευρώπη η οποία ακόμα και τώρα θα κάνει, λέει, συνομιλίες για να εκλογικεύσει την Τεχεράνη! Γιατί; Μα διότι εάν περισωθεί αν μη τι άλλο το παραμύθι των «πυρηνικών για ειρηνικούς σκοπούς» των μουλάδων, τα συμφέροντα θα είναι τεράστια, όπως θα είναι και οι μπίζνες οι οποίες θα συνεχιστούν και θα αυξηθούν με μια μερική άρση έστω των κυρώσεων. Διατηρώντας στην εξουσία το πλέον σκοτεινό και επικίνδυνο καθεστώς στον πλανήτη και τα πυρηνικά του όνειρα, έξω από την πόρτα όχι της Κομισιόν και της κυρίας Κάλας αλλά τριακόσια μόλις χιλιόμετρα δίπλα μας.
Όσο για εμάς τους δημοσιογράφους είναι καιρός να σταματήσουμε με το παραμικρό που γίνεται να γινόμαστε από «Μανούλες του Ίντερνετ» μέχρι Κασσάνδρες με τα όλα τους. Να σταματήσουμε να προβλέπουμε το τέλος του κόσμου, τους γενικευμένους πολέμους, τους παγκόσμιους, είτε μιλάμε για το Ιράκ του Σαντάμ, είτε για τη Γάζα, είτε για οποιοδήποτε άλλο θέμα. Και για κάθε θέμα.
Θέλουμε να πουλήσουμε ναι. Δεν πουλάμε όμως. Δεν μας προβληματίζει; Μήπως γιατί πρέπει να είμαστε πιο ψύχραιμοι, πιο επί της ουσίας και λιγότερο υπερβολικοί;
Όσο για το Ισραήλ, καμία βρομοδουλειά δεν κάνει, για να μην το ξεχάσω. Χάρη μας κάνει.
