Υπάρχουν τουλάχιστον δύο τρισεκατομμύρια γαλαξίες στο παρατηρήσιμο σύμπαν, σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες και συμπεράσματα. Σε ένα από αυτούς τους γαλαξίες, γυρίζει γύρω από τον εαυτό του και από τον Ήλιο του και ο δικός μας πλανήτης, η Γη. Αυτός ο πλανήτης ταλαιπωρείται σήμερα από πολεμικά γεγονότα που τον συγκλονίζουν αφού καθημερινά καταστρέφονται πόλεις και χωριά και κυρίως ανθρώπινες υπάρξεις. Ταλαιπωρείται από την ανθρώπινη αδηφαγία για την απόκτηση πλούτου. Ταλαιπωρείται από την καταστροφή του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ο άνθρωπος πρέπει να ζήσει μεγαλώνοντας τα παιδιά του. Ταλαιπωρείται πρώτα και κύρια εξαιτίας της αμετροέπειας, η οποία δεν τον αφήνει να οικοδομήσει ποιότητα ζωής στη βάση του μέτρου και της ισορροπίας που μας παρέχεται ως υπόδειγμα από την απροσμέτρητη σοφία της Φύσης.
Ευρισκόμενοι στον λιλιπούτειο μας πλανήτη και καθήμενοι στη βεράντα μας, στο μικρό μας νησί στην Ανατολική Μεσόγειο, τα βράδια τούτα του Ιούνη του 2025, έχουμε την δυνατότητα να βλέπουμε φωτεινά σημάδια να πηγαινοέρχονται πάνω από τα κεφάλια μας. Δεν είναι δυστυχώς αγνώστου ταυτότητας ιπτάμενα αντικείμενα. Είναι δολοφονικά ιπτάμενα όπλα μεγάλης εμβέλειας. Είναι πύραυλοι. Γνωρίζουμε ότι κάποιοι θα καταστραφούν πριν πέσουν στη γη και άλλοι θα καταστρέψουν ανθρώπους και περιουσίες. Την άλλη μέρα από τηλεοράσεως ίσως δούμε σωρούς θυμάτων και ερειπίων. Όσο όμως δεν μας αγγίζουν, παραμένουν απλά στατιστικά. Ακόμα και για μας στην Κύπρο, που κάποτε βιώσαμε πολεμική καταστροφή. Εμείς που γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δυόμισι χιλιάδες νεκροί και αγνοούμενοι δεν είναι απλά στατιστικά. Είναι δυόμισι χιλιάδες άνθρωποι διαλυμένοι στο Σκάμανδρο κατά τον ποιητή και δυόμισι χιλιάδες οικογένειες να βιώνουν την τραγωδία μέχρι τον δικό τους θάνατο. Σκεφτείτε τώρα πόσες χιλιάδες χάνονται στην Παλαιστίνη, στο Ισραήλ, στο Ιράν, στην Ουκρανία και τη Ρωσία, στο Πακιστάν και στην Ινδία, στη Μυανμάρ και τη Ρουάντα και σε πολλές άλλες χώρες όπου μαίνονται μεγάλοι και μικροί πόλεμοι, με μεγάλες όμως απώλειες για τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος που πριν 80 χρόνια βίωσε απώλειες 80 εκατομμυρίων ψυχών κι όμως σήμερα ετοιμάζεται αντί να σταματήσει τους εν εξελίξει πολέμους να ενισχύσει τα θανατηφόρα υλικά με μια σούπερ διατρητική βόμβα, τη GBU-57. Μια βόμβα που παράγγειλε στην Μπόιγκ η αμερικανική κυβέρνηση, βάρους 13,000 κιλών. Ένα τεχνολογικό τέρας με εκρηκτική ύλη 2000 κιλών που διαπερνά έδαφος και οχυρώσεις σε βάθος μέχρι 60 μέτρα. Η Ουάσιγκτον διαθέτει 20 τέτοιες σούπερ βόμβες τις οποίες θα χρησιμοποιήσουν λέει για να ανατινάξουν τις υπόγειες πυρηνικές εγκαταστάσεις της Τεχεράνης. Κι αυτό αν και δεν είναι σίγουροι αν τελικά το Ιράν έχει τη δυνατότητα να κατασκευάσει πυρηνική βόμβα. Από την άλλη το Ισραήλ που αρνείται να δεχθεί τον οποιοδήποτε έλεγχο για πυρηνικά, ούτε και αποκαλύπτει πόσα τέτοια όπλα έχει, διαθέτει σύμφωνα με το διεθνές ινστιτούτο έρευνας για την ειρήνη με έδρα τη Στοκχόλμη, το SIPRI, περίπου 90 πυρηνικές κεφαλές. Είναι κανείς που εγγυάται ότι ο Νετανιάχου με τις 50 και πλέον χιλιάδες νεκρούς στη Γάζα, όταν νοιώσει ότι απειλείται κρίσιμα, δεν θα πατήσει ένα από τα πυρηνικά κουμπιά που έχει στη διάθεση του; Προφανέστατα και κανείς. Κι αυτό προκύπτει από τις αντιδράσεις των ηγετών των μεγάλων δυνάμεων, με πρώτο τον αλλοπρόσαλλο Τραμπ ο οποίος διακηρύττει ότι σε διάστημα δύο βδομάδων θα αποφασίσει τι θα πράξει με τον Αγιατολλά Αλί Χαμενεΐ, αν δηλαδή θα τον δολοφονήσει ή όχι, αλλά και με το Ιράν ολόκληρο, αν δηλαδή θα μπει στον πόλεμο με την Τεχεράνη, η Ουάσιγκτον, με πιθανότατα συντριπτικά αποτελέσματα! Κι αν φύγουν οι Αγιατολλάδες ποιοι θα τους διαδεχθούν και πως θα είναι η Μέση Ανατολή μετά από μια τέτοια σύγκρουση, αν σκεφτεί κανείς πόσες χώρες διατηρούν δυνάμεις και συμφέροντα τριγύρω.
Σε αυτό τον κυκεώνα πρέπει να δούμε που βρίσκεται η πατρίδα μας και πως αντιδρούμε. Θεωρούσαμε ότι είμαστε η χώρα που έχουμε πολύ καλές σχέσεις με όλους τους Άραβες γείτονες μας και πως παίζουμε ένα ουσιαστικό διπλωματικό ρόλο, μέχρι που προέκυψε η δημόσια τοποθέτηση του Προέδρου της Δημοκρατίας Νίκου Χριστοδουλίδη περί «αιτήματος του Ιράν να μεταφέρει μηνύματα στο Ισραήλ», που άφησε εκτεθειμένο σφόδρα τον ίδιο και την Κύπρο. Κι αυτό γιατί εκτός των ευτράπελων της υπόθεσης, λόγω κυρίως της προεδρικής τάσης για αυτοπροβολή και επικοινωνιακή επίδειξη, όλοι γνωρίζουν ότι η Λευκωσία πάει καιρός που εκχώρησε το Τρόοδος ως κατασκοπευτικό στρατόπεδο στο Ισραήλ και πως από τις κορυφές της Κύπρου, το Τελ Αβίβ κατεύθυνε τις πρόσφατες επιθέσεις του στο Ιράν που προκάλεσαν τεράστια πλήγματα. Γι’ αυτό και είναι γελοίο να μιλά τώρα η Λευκωσία για υβριδικό -εναντίον της- πόλεμο, για να καλύψει το προεδρικό επικοινωνιακό ολίσθημα αλλά κυρίως επειδή δεν είναι σίγουρη ότι δεν θα μας «στραβοκοιτάξει» κανένας ιρανικός πύραυλος. Ευτυχώς, δεν θα μας στραβοκοιτάξει κανείς διότι στο Ακρωτήρι της Λεμεσού, βρίσκεται η πιο ισχυρή βάση του ΝΑΤΟ από την οποία διευθύνονται όλα στα στρατιωτικά πρότζεκ του δυτικού συνασπισμού και αποτελεί ένα από τους πιο ισχυρούς στρατιωτικούς κόμβους στο πλανήτη, με τα δικά του πυρηνικά όπλα!
Ενώ όλα αυτά συμβαίνουν στη γειτονιά μας και από πάνω μας περνούν πύραυλοι μεγάλου βεληνεκούς, η Λευκωσία παρακολουθεί τις εξελίξεις ανήσυχη μήπως η Άγκυρα μπορέσει το αμέσως επόμενο διάστημα να διασφαλίσει ανταλλάγματα, όπως η απελευθέρωση βίζας και η τελωνειακή αναβάθμιση καθώς επίσης και το SAFE στο πλαίσιο της ειδικής σχέσης Τουρκίας-Ε.Ε. Εξάλλου όλα τα αιτήματα που είχε η Κύπρος για τη Συρία προσέκρουσαν στο τείχος κοινών συμφερόντων ΗΠΑ-Τουρκίας. Έτσι ούτε άρση του τουρκικού εμπάργκο στα κυπριακά πλοία μας προέκυψε αλλά ούτε και η προσέγγιση του «more for more» μας έκατσε όπως επιδιώκαμε. Θα περιοριστούμε σε θέματα low politics, όπως ο διαθρησκευτικός διάλογος… και στο PR μέσω lobbying στο Κογκρέσο και θα προσευχόμαστε μην ανοίξει το στόμα του ο Τραμπ και εντάξει την Κύπρο σε μια δήλωση υπέρ της Τουρκίας και το Κυπριακό καταλήξει στα υπέρ της Άγκυρας, που όπως είπε ένας δυτικός διπλωμάτης τις προάλλες στη Λευκωσία, «και το 2004 ήταν παρούσα στο Μπούρκενστοκ μέχρι τέλους και το 2017 ήταν επίσης μέχρι τέλους στο Κραν Μοντάνα. Θυμάστε ποιοι έφυγαν; Ακόμα μπορείτε να μου πείτε πότε ήταν η τελευταία φορά που ακούσατε τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη να μιλήσει για λύση ΔΔΟ;». Και είναι αλήθεια ότι τη μόνη συμφωνημένη λύση, στο πλαίσιο των Η.Ε. όχι μόνο δεν την αναφέρουμε αλλά πολύ συχνά την αναθεματίζουμε, ως να έχουμε μια λύση έτοιμη για να προωθήσουμε εκτός από τη διατήρηση του προσοδοφόρου στάτους κβο που γέμισε τις τσέπες κομμάτων, πολιτικών, νομικών, λογιστών και ντιβέλοπερς με εκατομμύρια και μετασχημάτισε την κοινωνία μας σε γιάφκα νεόπλουτων που ούτε με πιστόλι στο κρόταφο θα δέχονταν την όποια άλλη λύση.
Τώρα η συζήτηση περιστρέφεται μόνο γύρω από τις εκλογές. Βουλευτικές το 2026 και προεδρικές του 2028. Έτσι γύρω από τον κομματικό μας βάλτο βλέπουμε να αναφύονται και νέα κόμματα με αποτέλεσμα, προχθές που μέτρησα τα κόμματα να προκύπτει ένας αριθμός πέραν της μιας ντουζίνας. Έχουμε και λέμε: ΔΗΣΥ, ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΔΗΠΑ, ΕΛΑΜ, VOLT, Οικολόγοι, ΑΛΜΑ, Σήκου πάνω, Κυνηγοί, «Απελευθέρωση 2025». Ακόμα εμφανίστηκαν στο προσκήνιο η Κομμουνιστική Πρωτοβουλία Κύπρου και ο λεγόμενος «Πάχνας» (Α. Θεμιστοκλέους) με πρόθεση να διεκδικήσουν τις εκλογές.
Σε αυτό το σχιζοφρενικό τοπίο του πλανήτη που κανείς δεν ξέρει αύριο τι μας ξημερώνει η αντανάκλαση της τρέλας στην κυπριακή επικράτεια κάνει τις μέρες μου ολοένα και δυσκολότερες διότι, όπως είπε ο Νίτσε, «στην τρέλα δεν με οδηγεί η αμφιβολία αλλά η βεβαιότητα». Η βεβαιότητα ότι εδώ οι άνθρωποι βολεύτηκαν σε μια ανεξήγητη νιρβάνα που φέρνει λίγο στον τυχοδιωκτισμό και λίγο στην ηλιθιότητα. Από την άλλη οι άρχοντες ξανάπιασαν τον παλιό δόλο των θεών. Σαν τους αλχημιστές, έχουν κάνει τόσες προσμίξεις στο ψέμα που και οι συμφορές, τούς έγιναν προσοδοφόρες…
