Ο πρέσβης του Ισραήλ στην Κύπρο, σε γραπτή δήλωση του κάνει λόγο για «εμφάνιση ασυνήθιστης αντισημιτικής ρητορικής στο δημόσιο λόγο στην Κύπρο» και καλεί τις υπεύθυνες -όπως τις χαρακτηρίζει- φωνές της δημόσιας ζωής να καταδικάσουν «τη γλώσσα του αντισημιτισμού, της διασποράς του φόβου και της συλλογικής δαιμονοποίησης, με σαφήνεια, αποφασιστικότητα και χωρίς αμφιβολία».
Διαχρονικά, για θρησκευτικούς, οικονομικούς και άλλους λόγους, υπήρχε προκατάληψη και μίσος κατά των Εβραίων (όχι στην Κύπρο) με αποκορύφωμα το ολοκαύτωμα. Εξ ου και επικράτησε ο όρος αντισημιτισμός, που σημαίνει εχθρότητα, μίσος, προκατάληψη, διάκριση σε επικίνδυνο βαθμό κατά των Εβραίων.
Αυτή τη στιγμή όμως ο όρος χρησιμοποιείται για να καταστέλλεται η κριτική κατά του Ισραήλ και η έκφραση υποστήριξης στους Παλαιστίνιους. Τόσο στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη, ακαδημαϊκοί έχασαν τη δουλειά τους και φοιτητές εκδιώχθηκαν από πανεπιστήμια με τη ρετσινιά του αντισημιτισμού και της υπόθαλψης τρομοκρατίας. Επειδή καταδίκασαν τη γενοκτονία στη Γάζα. «Υπάρχουν πράγματι πολλοί αντισημίτες και ρατσιστές» είπε κάποτε ο Άγγλος δημοσιογράφος και συγγραφέας Ρόμπερτ Φισκ (1946-2020) «αν όμως συνεχιστεί αυτή η εκστρατεία δυσφήμισης έντιμων ανθρώπων (που ασκούν κριτική στο Ισραήλ) ο όρος αντισημιτισμός θα «καταξιωθεί» στα μάτια των ανθρώπων. Και τότε θα έχουν ενισχύσει αυτούς που θέλουν να καίνε συναγωγές».
Κι είναι αλήθεια. Το βλέπουμε πια στην πράξη. Όσο ισραηλινοί αξιωματούχοι και οργανώσεις, όσο δυτικές κυβερνήσεις προσπαθούν να καταστείλουν την κριτική κατά των βάρβαρων πράξεων της κυβέρνησης Νετανιάχου, τόσο και ο θυμός κατά του Ισραήλ αυξάνεται. Με αποτέλεσμα οι ίδιοι οι Ισραηλινοί να καλλιεργούν αισθήματα που στη συνέχεια εκλαμβάνουν ή τεχνητά χαρακτηρίζουν ως αντισημιτισμό.
Ο Ελλλαδίτης δημοσιογράφος Άρης Χατζηστεφάνου μιλά για κατά φαντασίαν αντισημιτισμό επικαλούμενος τα όσα έγραψε ο Ιταλός ιστορικός Έντσο Τραβέρσο στο βιβλίο του «Η Γάζα μπροστά στην Ιστορία»: «Δεν μιλάμε για τον αλλοτινό αντισημιτισμό, που στρεφόταν ενάντια στους Εβραίους, αλλά για ένα νέο, κατά φαντασίαν αντισημιτισμό, που χρησιμεύει στην ποινικοποίηση της κριτικής προς το Ισραήλ».
Από τη ρετσινιά του αντισημιτισμού δεν γλύτωσε ούτε ο γ.γ. του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες ενώ ο ίδιος ο οργανισμός είναι -κατά το Νετανιάχου- «ένας βόθρος αντισημιτικής χολής που πρέπει να καθαριστεί».
Στα πλαίσια αυτά εντάσσεται και η παρέμβαση του Ισραηλινού πρέσβη ο οποίος μας υπενθυμίζει πως «τούτο που απειλεί τη δημοκρατία δεν είναι η διαφορετικότητα, αλλά η διάδοση μισαλλόδοξων μύθων που στοχεύουν ολόκληρες κοινότητες». Η γενοκτονία των Παλαιστινίων όμως δεν είναι μύθος, αλλά μια τραγική πραγματικότητα. Όπως πραγματικότητα ήταν και το ολοκαύτωμα, μηνύματα για το οποίο έστειλε τόσο πετυχημένα ο Ιταλός ηθοποιός Ρομπέρτο Μπενίνι στην ταινία «Η ζωή είναι ωραία», αλλά τώρα ρωτά: «Γιατί συνεχίζουν να σκοτώνουν παιδιά; Το κλάμα του πόνου είναι ανυπόφορο για τη ψυχή του ανθρώπου, αλλά δεν είναι άνθρωποι αφού δεν νοιώθουν τίποτα».
Δεν είναι και δεν είμαστε αντισημίτες.
