Η ζωή στην Αίγυπτο από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα ζωντανεύει κατά μήκος του Νείλου και του εύφορου δέλτα του. Η υπόλοιπη χώρα εκτείνεται μέσα στην απέραντη χρυσή έρημο της Σαχάρας. Αν δούμε το Νείλο από ψηλά με το δέλτα του, αυτός σχηματίζει ένα πράσινο σχήμα σαν σταυρό με ένα κύκλο ή κεφάλι στην πάνω πλευρά, που μοιάζει με το γνωστό μας σταυρόσχημο ειδώλιο ή με ένα κλειδί. Το Ankh (Ανκ) όπως ονομάζεται αντιπροσωπεύει το «κλειδί της ζωής» ενώ στα ιερογλυφικά αποτελεί το αντίστοιχο σύμβολο για τη λέξη ζωή.
Το σχήμα του Ankh συμβολίζει την ένωση της Ίσιδας και του Όσιρι, της γης και του ουρανού, του θηλυκού και του αρσενικού που μαζί δημιουργούν τη ζωή. Το κλειδί λέγεται και κόμβος της Ίσιδας, εφόσον έχει τη δύναμη να ενώνει και να δένει, όπως το έπραξε η θεά όταν μάζεψε τα διάσπαρτα κομμάτια του συζύγου της για να τον αναστήσει. Μέσω αυτού ξεκλειδώνονται τα μυστικά της μετά θάνατον ζωής και της αιώνιας ύπαρξης.
Αυτά είναι λίγα από τα πολλά που ακούσαμε και μάθαμε από τον Αιγύπτιο αρχαιολόγο ξεναγό μας τον Michel Ayoub, ο οποίος σε άπταιστα ελληνικά, μας μύησε στον σπουδαίο πολιτισμό της χώρας του. Οι ξεναγήσεις γίνονταν με πάθος μέσα από την καρδιά του, αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά πως η καρδιά ενός ανθρώπου αξίζει όλο το χρυσάφι μιας χώρας και ενώ μέσα του πενθούσε τη μητέρα του που είχε φύγει από τη ζωή τον προηγούμενο μήνα, δεν σταμάτησε στιγμή να μας χαμογελά και να μας φροντίζει.
Ο πατέρας του Michel, ο Edwar έμπορος στο επάγγελμα έκαναν με τη γυναίκα του, την Aziza-που σημαίνει Ίσιδα- έντεκα παιδιά, δίνοντάς τους ονόματα που αρχίζουν από το γράμμα -Μ. Στα ιερογλυφικά αντιστοιχεί με το σχήμα της κουκουβάγιας, αντιπροσωπεύοντας τη σοφία. Ο Edwar και η Aziza ευσεβείς κόπτες χριστιανοί, ονόμαζαν τα παιδιά τους κατόπι διάφορων Αγίων:
Matias, Monir, Milad, Michel τα ονόματα των αγοριών και Monira, Mimy, Masara, Mariam, Martha, Mona και Mina των κοριτσιών. Σήμερα, σε ηλικία από τριάντα μέχρι εξήντα χρόνων μαζεύτηκαν από όλες τις γωνιές της Αιγύπτου και του κόσμου στο Asyut) Saraqna, για το 40άμερο μνημόσυνο της μητέρας τους μαζί με τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Το χωριό πλημμύρισε από τα μέλη της πολυπληθούς οικογένειας Ayoub και οι γονείς ζωντάνεψαν μέσα από τις κουβέντες και τις αναμνήσεις των παιδιών τους. Οι μεγαλύτεροι θυμήθηκαν τότε που το χωριό τους ηλεκτροδοτήθηκε και ο παππούς τους φώναζε «Κλείστε την πόρτα, να μην φύγει το φως».
Τα παιδιά είναι δώρα του Νείλου και το κάθε αγόρι ή κορίτσι υπήρξε σαν δεύτερος γονιός για τα μικρότερα, φροντίζοντας και προσέχοντάς τα. Η σχέση μεταξύ αδελφών παρέμεινε μέχρι σήμερα μια σχέση αγάπης και αλληλεγγύης. Μπορεί η κυρά Ίσιδα να μην είχε μάθει γράμματα και να μην είχε βγει ποτέ από τη χώρα της μα η καρδιά, της έδειχνε πάντα τον σωστό δρόμο και τρόπο. Μόνο ανιδιοτελή αγάπη, είχε μέσα της, μόνη της έγνοια η φροντίδα των παιδιών της που μεγάλωσαν με λιγοστά υλικά αγαθά μεν, αλλά με πολλή σοφία και πίστη, μαθαίνοντας τα να εκτιμούν πως «το λίγο είναι το τεράστιο» όπως συνήθιζε να τους λέει, νιώθοντας ευγνωμοσύνη για την κάθε μέρα που ξημέρωνε. «Να μην σκέπτεστε μόνο με το νου αλλά κυρίως με την καρδιά» τους συμβούλευε.
Ο Michel μας έδειχνε συχνά σε ναούς και τάφους τις τοιχογραφίες που απεικόνιζαν το «ζύγισμα της καρδιάς», βασική προϋπόθεση για την μετά θάνατο ζωή στην οποία επένδυαν τόσο οι πρόγονοί τους. Στη μία πλευρά της ζυγαριάς απεικονίζονταν η καρδιά κάθετη και στην άλλη ένα φτερό. Αν η καρδιά ήταν ελαφρότερη από το φτερό της Ma’at αυτό σήμαινε πως ο νεκρός είχε έντιμη και ενάρετη ζωή οπόταν και θα μετέβαινε στον παράδεισο (Aaru). Αν η καρδιά ήταν βαρύτερη από το φτερό, τότε την καταβρόχθιζε η θεότητα-τέρας Ammit και ο νεκρός αποκλειόταν από τη μακάρια ζωή των «Πεδίων των Καλαμώνων».
Γι΄ αυτό και κατείχε μεγάλη σημασία στην αιγυπτιακή φιλοσοφία και θρησκεία, η καρδιά του ανθρώπου. Ο νους παράγει τις σκέψεις, τη γνώση και τη λογική αλλά μόνο μέσω της καρδιά μπορούν να ενωθούν οι γνώσεις και η αγάπη ώστε να μετατραπούν σε σοφία. Μόνο μέσω της μπορεί να βιώσει κάποιος τη ζωή και όχι απλά με το να τη σκέπτεται, να τη συλλογίζεται. «Πρώτα ζήσε και έπειτα φιλοσόφησε», έλεγαν και οι αρχαίοι Ρωμαίοι.
Η κυρά Aziza ή Ίσιδα, η κυρά του Νείλου έζησε πλημμυρισμένη από αγάπη και την καρδιά ελαφρότερη από ένα φτερό. Εύφορη όπως και η γη στην οποία γεννήθηκε και τόσο αγάπησε. Μια αγάπη τόσο απέραντη όση και το μακρύ ποτάμι που πλημμύριζε φέρνοντας ζωή στους κατοίκους της παραμυθένιας αυτής χώρας, όπου οι μύθοι αλλά και «το θαύμα λειτουργεί ακόμη».
