Μπήκε στο χώρο της δικαστικής εξουσίας κάνοντας φασαρία και φεύγει από αυτόν με εκκωφαντικό θόρυβο. Πρώτα, απέρριψαν την υποψηφιότητά της για διορισμό αδικαιολόγητα. Η Ντόρια Βαρωσιώτου πάλεψε στο Ανώτατο Δικαστήριο και δικαιώθηκε. Ανέλαβε τη θανατική ανάκριση για τον Θανάση Νικολάου. Αντιστάθηκε με περισσή τόλμη στη Νομική Υπηρεσία που ήθελε “ανοικτό” πόρισμα. Για να μην διαλυθεί το αφήγημα που επί 20 χρόνια είχε στηρίξει το σύστημα. Έγραψε ιστορία, βάζοντας τέλος στην εγκληματική πλάνη που συνεχιζόταν από το 2005: «Ο Θανάσης δολοφονήθηκε», είπε, και ήταν σαν να αυτοκτονούσε η ίδια.
Αντί να προαχθεί, μετακινήθηκε. Από το ποινικό στο αστικό. Αντί να επιβραβευτεί, τιμωρήθηκε. Όταν τόλμησε να αρνηθεί να αλλάξει δύο πορίσματα θανατικών ανακρίσεων μετά από πιέσεις ανωτέρου της, υπέγραψε την καρατόμησή της. Χθες, ημέρα που τελείωνε η διετής δοκιμαστική περίοδός της, την αποκεφάλισαν.
Αξιότιμη κυρία Ντόρια Βαρωσιώτου, δεν σε γνωρίζω προσωπικά. Νιώθω, όμως, την ανάγκη να σου μιλήσω όπως αξίζει σε άνθρωπο που στάθηκε όρθιος εκεί που οι άλλοι γονάτισαν. Που τίμησε τον όρκο του όταν όλοι γύρω του επιδίωκαν τη σιωπή του.
Σε καρατόμησαν. Και δεν έπεσε κανείς από τα σύννεφα. Το καταλάβαμε όλοι: Σε απέπεμψαν γιατί τους τρόμαξες. Όχι επειδή δεν ήσουν επαρκής αλλά επειδή ήσουν υπερβολικά επαρκής. Όχι επειδή έκανες λάθη αλλά επειδή έδειξες τα δικά τους. Όχι επειδή δεν ήσουν συνεργάσιμη αλλά επειδή δεν ήσουν διαχειρίσιμη.
Έγινες δικαστής για να απονέμεις δικαιοσύνη. Όχι για να απονέμεις ό,τι θέλει το σύστημα. Όταν όλοι έψαχναν τρόπο να κλείσουν οριστικά το φάκελο του Θανάση Νικολάου, εσύ τον άνοιξες διάπλατα. Όταν όλοι προσπαθούσαν να κρατήσουν τα νερά ήσυχα, εσύ τα ταρακούνησες. Όταν η Νομική Υπηρεσία ήθελε “πόρισμα με όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά”, εσύ βροντοφώναξες την αλήθεια: Ήταν δολοφονία!
Διαβάστε τι έγραφε στο πόρισμά της: «Αισθάνομαι το καθήκον να παρατηρήσω ότι η αναλλοίωτη θέση του Γενικού Εισαγγελέα και της Αστυνομίας ήταν από την αρχή πως το πόρισμα του Θανατικού Ανακριτή θα πρέπει να απέκλειε την εγκληματική πράξη. Και αυτή η στάση συνεχίστηκε και μετά την απόφαση του ΕΔΑΔ. Μετεβλήθη μόνο όπως υπέδειξα πιο πάνω, στην αγόρευση της εκπροσώπου του Γενικού Εισαγγελέα, πως το πόρισμα πρέπει να παραμείνει ανοικτό.” Με απλά λόγια, όχι μόνο διέλυσε το αφήγημά τους αλλά τους ξεμπρόστιασε κιόλας. Πάλευαν να αποκλείσουν το έγκλημα. Πάλευαν να αφήσουν ανοικτό το πόρισμα. Και εκείνη τους εξέθεσε. Πώς να της το συγχωρήσουν;
Στην Κύπρο του 2025, αν αρνηθείς να σκύψεις το κεφάλι, αν δεν “κάνεις τα χατίρια”, αν γράφεις αποφάσεις με βάση τον νόμο και όχι την “παράδοση”, πολύ απλά σε διαγράφουν. Σε αποπέμπουν. Σε τελειώνουν. Κάπως έτσι έληξε και η σύντομη, αλλά ιστορική, παρουσία της δικαστού Ντόριας Βαρωσιώτου στη Δικαστική Υπηρεσία. Με τρόπο που μυρίζει εκδίκηση. Με απόφαση που παραπέμπει σε ντροπή. Αυτή και αν είναι πισώπλατη μαχαιριά στη σπουδαία Ανδριάνα Νικολάου!
Η κ. Βαρωσιώτου δεν ήταν “βολική”. Δεν ήταν “συνεννοήσιμη”. Δεν μπήκε στο δικαστικό σώμα για να συντηρήσει τα προσχήματα. Έτσι ήρθε το Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο, μια μέρα πριν από τη συμπλήρωση της διετούς δοκιμαστικής περιόδου, να την κρίνει ακατάλληλη. Όχι γιατί παραβίασε τον νόμο. Αλλά γιατί παραβίασε την… παράδοση. Της σιωπής, της συναίνεσης, της θεσμικής υποταγής. Είναι ασύλληπτο: Μια δικαστής που έδειξε θάρρος, ανεξαρτησία και ακεραιότητα, αποπέμπεται. Για να μη γίνει… κακό προηγούμενο;
Αξιότιμη κυρία Ντόρια Βαρωσιώτου, το πρόβλημα δεν είσαι εσύ. Το πρόβλημα είμαστε εμείς. Που βλέπουμε την απόλυση μιας έντιμης δικαστού και ακόμη δεν κατεβήκαμε στους δρόμους. Που επιτρέπουμε στους μηχανισμούς να εκδικούνται την αλήθεια. Που συνηθίσαμε τόσο πολύ την αδιάκοπη διολίσθηση των αξιών, ώστε να μας φαίνεται φυσιολογική.
Η ιστορία δεν θα γράψει τα ονόματα αυτών που σε έπαυσαν. Εσύ όμως έγραψες το όνομά σου εκεί που δεν σβήνεται: Στη συνείδηση του κάθε πολίτη σε αυτή τη μικρή αλλά λατρεμένη πατρίδα, που θυμάται τι σημαίνει αξιοπρέπεια. Μπορεί να σε απέπεμψαν από το αξίωμα. Αλλά δεν μπορούν να σε αποπέμψουν από την Ιστορία.
Το δικό της θάρρος ξεμπροστιάζει τη δική μας δειλία. Την απάθεια μας. Γίνεται συνενοχή όσο ανεχόμαστε ένα αόριστο «βαθύ κράτος» (όχι όπως αυτό της Τουρκίας βεβαίως) να λειτουργεί σε αόρατα σκοτεινά γραφεία. Όποιος τολμά να φωνάξει την αλήθεια, γίνεται ενοχλητικός και αποπέμπεται. Το σύστημα τον εκδικείται. Τον εξοντώνει. Επιμένει να κρατάει την Κύπρο και την κοινωνία στο σκοτάδι. Κι εμείς συνεχίζουμε να σιωπούμε!
Συγγνώμη κυρία Βαρωσιώτου!
