Πρόλογος με κάτι που μοιάζει σαν ανέκδοτο, αλλά, δυστυχώς, δεν είναι: Ένας άντρας εναντίον του οποίου εκκρεμεί ένταλμα σύλληψης από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για Εγκλήματα Πολέμου, μόλις πρότεινε έναν καταδικασμένο για σειρά κακουργημάτων, για το Νόμπελ Ειρήνης. Δείτε τη φωτογραφία και πείτε μου αν σας κάνει νόημα αυτό;
Πλάκωσαν και οι ζέστες…
Καλοκαίρι! Κόντρα σε όλα τα κακά φαινόμενα, εδώ και παντού, είναι ακόμα αυτή η γλυκιά εποχή που κρατάς από τα παιδικά σου χρόνια. Που χαλαρώνεις. Που δραπετεύεις απ’ όλα. Ιδίως από εκείνα που σας φορτώνουμε εμείς, οι μεσίτες των κακών πραγμάτων, ως ενημέρωση.
Πόσο αμφισβητώ, έντονα πια, αυτήν την έννοια. Της ολοκληρωτικής και άτακτης ενημέρωσης. Κάποτε, την είχα ως δώρο. Παράθυρο σε όλον τον κόσμο μου. Κοντινό και μακρινό.
Οι δηλώσεις των δημοσίων προσώπων, είναι φλύαρες και συχνά δίχως ουσία. Τις παραλαμβάνουμε και εμείς μετά και, πομπωδώς, χανόμαστε μέσα σε σχολιασμό και αέναη ανάλυση.
Καίγεται φερ’ ειπείν ένα δάσος και παίρνεις απείρως περισσότερη πληροφορία απ’ ό,τι χρειάζεσαι. Σου φέρνουν τις φλόγες μες στο σπίτι σου… Σου κτυπούν την πόρτα καθώς φεύγεις έντρομος και σου χώνουν κι ένα μικρόφωνο στο στόμα: «Πώς νοιώθετε;».
Κάποτε, στα άγουρά μου δημοσιογραφικά χρόνια που έκανα αθλητικό ρεπορτάζ, σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα όπου η γηπεδούχος ομάδα κέρδισε με 6-0, ένας συντάκτης πλησίασε τον προπονητή της χαμένης ομάδας και τον ρώτησε «πώς νοιώθετε;».
Εκείνος, απάντησε με μια γροθιά στο πρόσωπο, που του μύρισε το μάτι του συναδέλφου και του είπε «έτσι νοιώθω»!
Δεν επικροτώ, ασφαλώς, την αντίδραση του προπονητή. Αλλά και εμείς, πρέπει κάποτε να μαλακώσουμε το …τουπέ μας!
Όταν το χιούμορ συναντά τη φαντασία, ακόμα και θαύματα γίνονται. Ή μάλλον, ντολμάδες!
Υπήρχε κάποτε μια ομάδα νέων ανθρώπων, γνωστή ως «Ερχόμαστε!», που διοργάνωνε στην Αθήνα διάφορα δημιουργικά, χρήσιμα και ενδιαφέροντα διατροφικά σεμινάρια. Ως λάτρης του καλού φαγητού –και λαίμαργος συνάμα– πήγα και παρακολούθησα ένα από αυτά.
Οι ειδικοί στη μαγειρική και προπαντός στην καλή και παραδοσιακή διατροφή, μας προετοίμασαν για μια πραγματικά δύσκολη άσκηση, αφού την προηγούμενη μέρα, είχαν βεβαιωθεί ότι είχαμε κάποια κλίση στη μαγειρική κι μας επέλεξαν!
«Έχετε», μας είπαν «μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να εξασκήσετε τη δεξιότητά σας στη μαγειρική και να πιστοποιηθείτε σε ένα εξαιρετικά δύσκολο και μπελαλίδικο φαγητό όπως είναι τα ντολμαδάκια (γιαλαντζί ή με κιμά, κουπέπια όπως τα λέμε στην Κύπρο)».
«Καλά και τα tutorials στο YouTube παιδιά, αλλά σαν το βιωματικό εργαστήριο δεν υπάρχει! Κατά τη διάρκεια του σεμιναρίου θα τρέξει και διαγωνισμός! Οι υποψήφιοι που θα τυλίξουν καλύτερα τον ντολμά και αφού ανεβάσουν τη φωτό στη σελίδα τους στο Facebook δημόσια με hashtag #παμε_Λονδινο_αν_ντολμας, θα μπούνε στην κλήρωση για ένα ταξίδι στο Λονδίνο, με όλα τα έξοδα πληρωμένα, όπου εκεί θα έχουν την ευκαιρία να διδάξουν τους Έλληνες φοιτητές πώς να τυλίγουν ντολμαδάκια μόνοι τους και να μην αγοράζουν κονσέρβες!! Ντολμείστε και γίνετε οι επόμενοι που θα ταξιδέψουν μαζί μας! Η συμμετοχή φυσικά είναι ΔΩΡΕΑΝ!!»
Δυστυχώς, δεν επελέγην! Δεν το ’χω, με τα αμπελόφυλλα. Έχασα το ωραίο ταξίδι στο Λονδίνο. Αλλά κέρδισα τη χαρά της συμμετοχής και μερικούς καλούς φίλους τότε, που σήμερα είναι από τους καλύτερους σεφ της Αθήνας. Τους ξέρετε.
Εγώ, κατάντησα δημοσιογράφος!
