Η διαδικασία στη Μέση Ανατολή προχωρά πέραν των διαπραγματεύσεων για τον τερματισμό του Πολέμου και την επιστροφή των είκοσι, σύμφωνα με τη Χαμάς, ζώντων ομήρων. Για την ακρίβεια, όσο κι αν παραμένει κομβικής σημασίας η κατάληξη αυτή για τα πρώτα, όχι άμεσα μάλιστα, βήματα ειρήνευσης ή έστω ηρεμίας στην ευρύτερη περιοχή, η Γάζα έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα.

Για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον, διότι παρά τις αισιόδοξες προβλέψεις των Αμερικανών για συμφωνία τις επόμενες μέρες τα πάντα μοιάζουν τουλάχιστον στον αέρα προς το παρόν και όλοι αναμένουν το αποτέλεσμα του ταξιδιού Νετανιάχου στις ΗΠΑ.

Δεύτερον, επειδή υπάρχουν ενδείξεις για ιστορικές εξελίξεις στην περιοχή. Η Γάζα είναι ζητούμενο, άμεσα όμως δεν μπορεί αλλάξει κάτι δραματικά επί του εδάφους.

Ποιές είναι λοιπόν αυτές οι εξελίξεις; Η πρώτη είναι η ζύμωση που σίγουρα υπάρχει μέσα στο Ιράν, ως συνέπεια του Πολέμου των Δώδεκα Ημερών. Όπως είχαμε γράψει και τότε, το καθεστώς – οι πολιτικοί αλλά και οι Φρουροί της Επανάστασης – βλέπουν ότι το «μοναρχικό» σύστημα του Ανώτατου Θρησκευτικού Ηγέτη, γνωστό ως Γουιλαγιάτ αλ-Φακίχ, δηλαδή η Κηδεμονία του Ισλαμικού Δικαστή, μια αρκούντως αυθαίρετη ερμηνεία του σιιτικού Ισλάμ, δεν μπορεί να εγγυηθεί τη συνέχεια του καθεστώτος. Η κοινωνία βουλιάζει στη φτώχεια, οι καταστροφές από τα πλήγματα στο πυραυλικό αλλά και το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης είναι τεράστιες και η απειλή επανάληψής τους ακόμα μεγαλύτερη.

Οι μουλάδες το γνωρίζουν καλά, όπως επίσης γνωρίζουν και το πρόβλημα με το παράδειγμα του γειτονικού Ιράκ, επίσης πλειοψηφικά σιιτικού, όπου ο αντίστοιχος κλήρος δεν συμμερίζεται την ερμηνεία της Κηδεμονίας και δεν θεωρεί ότι ο Αγιατολάχ, ο θρησκευτικός ηγέτης μπορεί να διοικεί το κράτος. 

Ο θάνατος του πρώην Προέδρου του Ιράν Εμπραχίμ Ραΐσι πριν από ένα χρόνο σε πτώση ελικοπτέρου λειτούργησε επίσης καταλυτικά για να γίνουν δεύτερες σκέψεις στο μη κληρικό κατεστημένο του Ιράν. Ο θάνατος Ρεΐσι παρά την απουσία στοιχείων και παρά τη θέση της Τεχεράνης, για λόγους γοήτρου του καθεστώτος, αποδίδεται όλο και περισσότερο στο Ισραήλ το οποίο εξουδετέρωσε το διάδοχο του Χαμενέι αφήνοντας ένα σοβαρό κενό διαδοχής στο κλήρο και στην Κηδεμονία.

Η προσπάθεια δε του Χαμενέι να προωθήσει το γιό του για τη διαδοχή φαίνεται να προκαλεί σοβαρές αντιδράσεις και από πλευράς του κλήρου ο οποίος, όπως και στο Ιράκ, σκανδαλίζεται ακόμη περισσότερο με την μοναρχικού τύπου διαδοχή της ανώτατης θρησκευτικής θέσης. Κανείς δεν ξέρει βέβαια που θα βγάλει αυτή η ζύμωση και εάν θα οδηγήσει σε κάτι καλύτερο ή χειρότερο για την περιοχή. Κάτι που μάλλον θα το μάθουμε όχι τόσο σύντομα όσο στην περίπτωση της Συρίας.

Εκεί, οι εξελίξεις πραγματικά τρέχουν και όλα δείχνουν πως, παρά την μεγάλη απόσταση την οποία το Ισραήλ κρατά ακόμα από το καθεστώς αλ Σάρα, η ίδια η Ιερουσαλήμ παραδέχεται ότι συνομιλεί εκ του σύνεγγυς μάλιστα με τη Δαμασκό και αυτό έχει οδηγήσει σε σημαντικές εξελίξεις στο ίδιο το Ισραήλ. 

Σήμερα αποκαλύφθηκε ότι υπάρχει εντός της Κνέσετ ένα λόμπι βουλευτών το οποίο πιέζει για μια περιφερειακή συμφωνία ειδικά υπό το φως – μη επιβεβαιωμένων επίσημα ακόμη αλλά ούτε διαψευσμένων πληροφοριών ότι ο ίδιος ο αλ Σάρα διαμήνυσε στο Ισραήλ ότι είναι έτοιμος να δεχθεί την απώλεια των Γκολάν, εννοείται το κομμάτι που προσάρτησε το Ισραήλ χωρίς την τελευταία προσθήκη του Δεκεμβρίου, ως επίσης και το να διαθέτει ο Συριακός Στρατός μόνο ελαφρύ οπλισμό στις ζώνες που το Ισραήλ κρίνει κρίσιμες για την ασφάλειά του και για την ασφάλεια των Δρούζων της Συρίας. Το αντάλλαγμα; Να στηριχθεί το καθεστώς του από το Ισραήλ, αφού το τελευταίο δεν ενδιαφέρεται να το εκμεταλλευθεί διαφορετικά όπως η Τουρκία η οποία επιδιώκει να θέσει τη Συρία από τον έλεγχό της.

Το μήνυμα αλ Σάρα προς Νετανιάχου, ότι μια τέτοια ευκαιρία παρουσιάζεται μόνο κάθε 100 χρόνια όπως επιμένουν οι πληροφορίες, έχει βρει ευήκοα ώτα στο Ισραήλ, ειδικά με το αντάλλαγμα που φέρεται ότι θα λάβει η Ιερουσαλήμ. Και αυτό μπορεί να καθορίσει πολλά.

Για το Ισραήλ και τη Συρία, λοιπόν, οι απόψεις συγκλίνουν ότι ενδέχεται να έχουμε κάτι πολύ σύντομα. Σήμερα, παρουσία και του αμερικανού απεσταλμένου για τη Συρία, Τομ Μπάρακ, ο ηγέτης των Κούρδων της χώρας Μαζλούμ Άμπντι και ο αλ Σάρα, συναντήθηκαν και συζήτησαν την πρακτική εφαρμογή της συμφωνίας για προσχώρηση των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων (του στρατού των Κούρδων) στις κρατικές δομές.

Εάν ο Νετανιάχου συζητήσει και την πρόταση της αντιπολίτευσης στο Ισραήλ να πιεστεί η Αίγυπτος να αναλάβει τη Γάζα – το οικονομικό κέρδος της ανοικοδόμησής της θα είναι αστρονομικό και το Κάιρο έχει προτείνει να την αναλάβει με λεφτά άλλων βέβαια τα οποία το ίδιο θα εισπράξει – και να κλείσει το κεφάλαιο αυτό, τότε μιλάμε για τεράστιες αλλαγές στο χάρτη αλλά και επί του εδάφους.

Η Αίγυπτος δεν είναι Ισραήλ. Και είναι βέβαιο πως κανείς δεν θα διανοηθεί να τα βάλει με τον στρατό και τον Αλ Σίσι ο οποίος θα πιστωθεί και την επιστροφή «αραβικής γης» σε αραβικά χέρια. Οι δε της Χαμάς θα… εξαφανιστούν σε μικρό χρονικό διάστημα με τον τρόπο που ξέρει το Κάιρο. 

Όσοι παραμείνουν στο ίδιο μονοπάτι, στην καλύτερη περίπτωση θα έχουν να επιλέξουν: να αφήσουν την τρομοκρατία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας ή να αρχίσουν απλά να… χάνονται. Και σίγουρα μετά την καταστροφή που προκάλεσαν, λίγοι θα είναι αυτοί και στη Γάζα που θα τους αναζητήσουν.