Θα μου πεις, τι άλλο μπορούμε να κάνουμε! Πράγματι. Έτσι που τα κάναμε είναι πια σαν να κρατιόμαστε από μια σανίδα κι όπου μας βγάλει το κύμα. Μόνο που λίγο να ανοίξουμε τα μάτια θα δούμε πού θα μας βγάλει, δεν είναι τόσο θεοσκότεινα.
Αρκεί να σκεφτείς ότι για χρόνια μας λένε ότι ο χρόνος κυλά εις βάρος μας και υπέρ των τετελεσμένων, αλλά τώρα είμαστε ευχαριστημένοι που πάμε βήμα με βήμα κι ας είναι βήμα σημειωτόν. Ανά τετράμηνο. Μέχρι να ριζώσουν βαθύτερα τα τετελεσμένα. Όλες οι προτάσεις και οι δικές μας και οι δικές τους –συνειδητά οι δικές τους, από απελπισία οι δικές μας– δεν έχουν άλλο περιεχόμενο από τη δημιουργία συνθηκών που θα επιτρέπουν τη συνεργασία δυο γειτονικών κρατών. Χωρίς να το αναγνωρίζουμε φυσικά το κράτος τους.
Άλλωστε δεν την περιμένουν ούτε αυτοί από εμάς την αναγνώριση. Περιμένουν να το αναγνωρίσει ο χρόνος. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε εμείς είναι να αποδεχτούμε την κυριαρχία τους στο κλεμμένο έδαφος. Βήμα με βήμα. Και μετά θα έρθει και ο μεγάλος στόχος μας. Που είναι η επανέναρξη ουσιαστικών διαπραγματεύσεων. Με ποιο περιεχόμενο; Μα, με αυτό που θα δημιουργούν οι συνθήκες. Οι πραγματικότητες. Με τη βοήθεια και των κομμάτων μας και των ανθρώπων του ΟΗΕ και της κούρασης και της απογοήτευσης των πολιτών.
Παράδοση, λέγεται αυτό. Αποδοχή των πραγματικοτήτων, όπως δεκαετίες πριν το προέβλεπε ο Ραούφ Ντενκτάς. Αλλά, ας μην το πούμε έτσι, δεν είναι φράση της πολιτικής ορθότητας η παράδοση. Είναι ως να λες το απαγορευμένο: Μειοδοσία. Να το πούμε, λοιπόν, στρατηγική. Δική μας; Άλλων; Πάντως, αν είναι άλλων φαίνεται να έχουμε και πρόβλημα στην κρίση και στην αντίληψη. Πρόβλημα μυαλού, δηλαδή. Είτε δεν καταλαβαίνουμε, είτε κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε για να σηκώνουμε τα χέρια με πιο ήσυχη συνείδηση.
Ό,τι και να συμβαίνει το γεγονός είναι γεγονός, δεν έχει πολλούς τρόπους να το δούμε. Υπάρχει μπροστά μας ένα στημένο παιχνίδι. Ξέρουμε και τον διαιτητή και τους παίκτες, ξέρουμε και το σκορ. Αλλά, συνεχίζουμε να χειροκροτούμε από την κερκίδα παριστάνοντας τους χαζούς. Ίσως, ελπίζοντας ότι θα γίνει κάποιο θαύμα και κάτι θα αλλάξει. Αν δεν γίνει όμως, ξέρουμε το αποτέλεσμα.
Το είπε χωρίς περιστροφές το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών σχολιάζοντας την πενταμερή: «η συμφωνία σε τέσσερις νέους τομείς συνεργασίας χρησιμεύει για να θέσει τις βάσεις για τη συνεργασία που θα ακολουθήσουν τα δύο γειτονικά κράτη στο νησί στο μέλλον, ακόμη και μετά από μια λύση».
Φαντάσου σε ποια φάση (ή αφασία;) βρισκόμαστε. Να πηγαίνει με χάρτη ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ και να προτείνει να ανοίξει σημείο διέλευσης Αθηένου – Πυρόι (έξι χιλιόμετρα εντός των κατεχομένων και άλλα έξι εντός της νεκρής ζώνης) για να βοηθηθούν άνθρωποι και να του λένε οι άλλοι, δεν γίνεται, δεν θέλει ο στρατός! Ποιος στρατός; Ο κατοχικός. Της Τουρκίας. Που παραβιάζει όλες τις αρχές των Ηνωμένων Εθνών. Αυτός που ο Γενικός Γραμματέας θα έπρεπε να διαπραγματεύεται για το πότε θα αποχωρήσει από την Κύπρο και όχι αν θα δώσει άδεια να ανοίξει σημείο διέλευσης.
Κι όμως, διαπραγματευόμαστε κι εμείς κι εκείνος για το οδόφραγμα της Μιας Μηλιάς, δήθεν ως Μέτρο Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης μεταξύ των ανθρώπων, μεταξύ των κοινοτήτων. Ενώ η πραγματικότητα είναι ότι είναι ένα οδόφραγμα που θα βοηθήσει το εμπόριο της «τδβκ». Το εμπόριο του γείτονα!
Διαπραγματευόμαστε αν θα γίνει ηλιακό πάρκο στη νεκρή ζώνη, πληρωμένο από την ΕΕ, και κολλάμε στο αν θα παίρνει το ρεύμα που της αναλογεί η «τδβκ» απευθείας ή μέσω της ΑΗΚ. Θέλει δική του πρίζα ο Τατάρ, για να ξέρουν όλοι ότι υπάρχει ως κρατική οντότητα με δική της ΑΗΚ, και δεν είναι «δίκαιο» να ελέγχει μόνο η μια πλευρά την παραγωγή! Ας του λένε ότι τεχνικά δεν γίνεται να έχουμε δύο πρίζες. Τι τεχνικά και ανοησίες, πολιτικό είναι το ζήτημα. Να στήνεται παντού το σκηνικό της καλής γειτονίας, της συνεργασίας, της πλάι – πλάι ειρηνικής συμβίωσης.
Μέσα σε αυτό το πολιτικό παίγνιο είμαστε βουτηγμένοι μέχρι τα μπούνια. Κι εμείς και ο Γενικός Γραμματέας και οι απεσταλμένοι του. Και είναι όλοι ενθουσιασμένοι ότι πάνε προς την ορθή κατεύθυνση. Ή είναι χαλασμένη η πυξίδα τους ή ακούνε τις Σειρήνες και δεν μπορούν να αντισταθούν.
