Είκοσι χρόνια μετά τη δολοφονία του Θανάση Νικολάου. Είκοσι χρόνια μετά τη συγκάλυψη, τα ψέματα, τις “ανακρίσεις” του καναπέ και τις εκθέσεις–όνειδος. Κάποιοι ξαφνικά άρχισαν να βγαίνουν στο διαδίκτυο, με ύφος ειδήμονα και θράσος μνημειώδες, να αμφισβητήσουν τα πορίσματα που τεκμηριώνουν ότι ο Θανάσης δολοφονήθηκε. Δεν είναι απλώς πρόκληση για την σπουδαία Ανδριάνα Νικολάου. Είναι ύβρις.
Και η ύβρις ξεκινά ως κυνισμός. Θεριεύει με περισσό θράσος. Και καταλήγει στην απόλυτη προσβολή απέναντι σε μια ηρωική μάνα, που δεν τους έκανε το χατίρι να θάψει μαζί με τον Θανάση και την αλήθεια.
Η Ανδριάνα Νικολάου δεν λύγισε. Δεν σιώπησε. Δεν τους άφησε να ξαναβάλουν το καπάκι πάνω στο φέρετρο. Όπως πράττει εδώ και 20 χρόνια, το ίδιο έπραξε και τώρα. Μόλις αντιλήφθηκε το κύμα λάσπης να σηκώνεται από τις σκιές του διαδικτύου, δεν κρύφτηκε. Βγήκε ξανά μπροστά. Με επιχειρήματα. Με ντοκουμέντα. Με τις λέξεις, που μόνο μια μάνα μπορεί να ξεστομίσει όταν βλέπει τους δολοφόνους του παιδιού της να κυκλοφορούν ελεύθεροι και κάποιους να επιχειρούν να τους ξεπλύνουν με τη μάνικα της «αμφιβολίας».
Είκοσι ολόκληρα χρόνια πόνου. Σιωπής των ενόχων. Κουκουλώματος από το κράτος. Και τώρα, κάποιοι έχουν το θράσος να ξεμυτίσουν από τις τρύπες τους. Να βγαίνουν στα social media και να αμφισβητούν ότι ο Θανάσης Νικολάου δολοφονήθηκε. Το μόνο που τους έμεινε πια, είναι να απαιτήσουν και δημόσια συγγνώμη από τη μάνα.
Η νέα απόπειρα αναζωπύρωσης της θεωρίας περί ατυχήματος ή αυτοχειρίας δεν είναι απλώς προσβλητική. Είναι εγκληματική. Είναι βάναυση για μια οικογένεια που σταυρώθηκε δύο φορές. Μία όταν δολοφονήθηκε το παιδί της και άλλη μία όταν το σύστημα επιχείρησε να το παρουσιάσει ως αυτοκτονία.
Είναι εξωφρενικό. Είναι απάνθρωπο. Είναι και επικίνδυνο. Δεν πρόκειται για “διαφορετική άποψη”, αλλά για χυδαία προσβολή της μνήμης ενός νεκρού παιδιού. Και του αγώνα μιας μάνας που κρατάει μόνη της τη σημαία της αξιοπρέπειας, απέναντι σε ένα σύστημα σήψης.
Η κυρία Ανδριάνα αναγκάστηκε να τοποθετηθεί ξανά δημόσια. Όχι γιατί οφείλει εξηγήσεις αλλά επειδή αρνείται να επιτρέψει στους διαστρεβλωτές να ξαναγράψουν την ιστορία. Δημοσίευσε αποσπάσματα από τις εκθέσεις των ιατροδικαστών Κουτσάφτη και Καραγιάννη.
Γράφει ο ιατροδικαστής Φίλιππος Κουτσαύτης στις 29-9-2021: «Το θύμα Αθανάσιος Νικολάου, υπέστη στραγγαλισμό, με αποτέλεσμα κάταγμα υοειδούς (ως μοναδικό μηχανισμό) απώλεια αισθήσεων και παράλληλη άσκηση ισχυρής βίας με πολλαπλές πλήξεις από δράστες».
Τονίζει η παθολογοανατόμος Δήμητρα Καραγιάννη: «Το υοειδές οστό, με βάση αρχικώς την μακροσκοπική εξέταση και περιγραφή και κυρίως την μικροσκοπική εξέταση, στο ελεύθερο άκρο του αριστερού κέρατος, εμφανίζει οστικό έλλειμμα ως επί βαριάς τραυματικής κάκωσης, γενομένης εν ζωή με στραγγαλισμό – ασφυξία του θανόντα».
Η φωτογραφία που αναρτά η μάνα δείχνει -με τρόπο που σοκάρει- διεσταλμένες κόρες ματιών, κακοποίηση στο λαιμό, και άμμο μέσα στο στόμα του Θανάση, ενώ βρέθηκε ανάσκελα, χωρίς ροή νερού. «Εάν υπήρχε νερό στον ποταμό, θα παρέσερνε και το πορτοφόλι και τα γυαλιά του που ήταν τοποθετημένα δίπλα του», γράφει. Και συνεχίζει: «Χωρίς ντροπή και συνείδηση, και χωρίς να γνωρίζουν, κοροϊδεύουν τον κόσμο ότι δήθεν ήταν κατεβασμένος ο ποταμός και γι’ αυτό μπήκε η άμμος μέσα στο στόμα! Έλεος!»
Όχι, δεν είναι απλώς ανήθικο. Είναι εγκληματικό. Είναι εξευτελιστικό για μια χώρα που θέλει να αποκαλείται κράτος δικαίου. Όσοι σήμερα επιδίδονται ξανά σε αυτή τη χυδαία επιχείρηση αμφισβήτησης, πατώντας πάνω στον πόνο, το κάνουν γιατί φοβούνται. Φοβούνται την αλήθεια που πλησιάζει. Τρέμουν τα πορίσματα που μιλούν για εγκληματική ενέργεια. Τρέμουν την ώρα που θα τους δείξει το δάχτυλο η Δικαιοσύνη.
Η κυπριακή κοινωνία γνωρίζει. Έχει μάτια. Έχει κρίση. Έχει μνήμη. Ξέρει ποιοι έσπερναν το ψέμα τόσα χρόνια και τώρα, μπροστά στον κίνδυνο να ξετυλιχτεί όλο το κουβάρι, επιχειρούν ξανά να σύρουν κουρτίνες καπνού. Η επιστημονική τεκμηρίωση είναι πλέον αδιάσειστη. Οι ποινικοί ανακριτές μίλησαν. Οι θανατικοί ανακριτές επίσης. Τα νέα πορίσματα ήρθαν να σφραγίσουν όσα φώναζε η μάνα από το 2005.
Η επίμονη αμφισβήτηση της δολοφονίας δεν είναι «άποψη». Είναι στάση συνενοχής. Είναι προσπάθεια φίμωσης. Είναι συνειδητή απόπειρα ηθικής εξόντωσης της Ανδριάνας Νικολάου. Όσο υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν τσίπα, θα υπάρχουν και φωνές που δεν θα σιωπούν.
Το κραυγάζουμε καθαρά: Η επίθεση στην κυρία Ανδριάνα είναι επίθεση στην ίδια τη δικαιοσύνη. Όσο το κράτος δεν αποδίδει ευθύνες, όσο οι ένοχοι κυκλοφορούν ελεύθεροι, τόσο θα θεριεύει το φαινόμενο των «ανώνυμων» ή «φιλικών» παρεμβάσεων που επιχειρούν να θολώσουν τα νερά.
Η αλήθεια, ωστόσο, όσο και αν πολεμηθεί, έχει πάντα ένα σύμμαχο: Την αξιοπρέπεια των ανθρώπων που δεν λυγίζουν. Όπως η σπουδαία κυρία Ανδριάνα.
Ε, λοιπόν, το στόμα της μάνας δεν θα το ράψετε. Ούτε με άθλιες «απόψεις», ούτε με ύπουλους ψιθύρους, ούτε με την κλασική μέθοδο της διαβολής. Αν κάτι θα γραφτεί με ανεξίτηλα γράμματα στην Ιστορία, δεν θα είναι οι ασυναρτησίες των συγκαλυπτών. Θα είναι η λέξη Δικαιοσύνη. Για τον Θανάση. Για την Ανδριάνα. Για όλους εμάς.
