Δεν μπορώ να βγάλω το βλέμμα από την …αναμνηστική φωτογραφία του Νίκου Χριστοδουλίδη στο προεδρικό θέρετρο στο βουνό, μαζί με τους κοινοτάρχες πολλών χωριών – αρκετών, από τις περιοχές που έγιναν στάχτη.
Γιατί;
Να δείξει τι;
Δεν …περιγράφω άλλο, όπως φώναζε από υπέρτατη ο σπορτκάστερ Χελιώτης όταν η Ελλάδα κέρδιζε το Euro στο ποδόσφαιρο, εκείνο το ανεπανάληπτο καλοκαίρι στη Πορτογαλία.
Προς τι, όμως, η καρτ-ποστάλ του Προεδρικού; Αδυνατώ να καταλάβω. Δεν του έχει μιλήσει ποτέ κανείς, από αυτούς μάλιστα που είναι κοντά και έχουν, υποτίθεται, σχέση με τα μίντια, για crisis management; Προφανώς όχι!
Και, επίσης, δεν μπορώ, δεν θέλω να πιστέψω ότι προσφέρθηκαν οι τουρκοκυπριακές Αρχές να συνδράμουν στην επιχείρηση της πυρόσβεσης στην Επαρχία Λεμεσού που καιγόταν και εμείς αρνηθήκαμε.
Προτιμώ να πιστέψω ότι είναι fake news…
Persona Non Grata, η υπουργός Γεωργίας της Κύπρου Μαρία Παναγιώτου, για τη δήλωσή της ότι «ο μόνος τρόπος να προλαβαίναμε την πυρκαγιά ήταν να μην ξεσπάσει». Προφανώς, κάτι άλλο ήθελε να πει η γυναίκα – ελπίζω. Όπως και να έχει το είπε και έγινε viral.
Φωτό, το σπίτι αδερφικού μου φίλου. Όντως, αν προλαβαίναμε την φωτιά, δεν θα είχε ξεσπάσει! Και ο Δημητρός μου και η γυναίκα του, θα ήταν ακόμα εκεί και θα απολάμβαναν τη δροσιά!…
Σκέψη της Ημέρας, σήμερα, από τον μουσικοσυνθέτη και θαλασσοπόρο Δημήτρη Οικονομάκη. Ο οποίος, με αφορμή τις επετείους της Δημοκρατίας και τις δεξιώσεις στους ωραίους κήπους του Προεδρικού, επιμένει να θυμάται.«Η χούντα», λέει «δεν τελείωσε το ’73 βέβαια, το ’74 τελείωσε αλλά κόψαμε ένα χρόνο ποιητική αδεία. Ακόμη και γερασμένοι αυτόπτες μάρτυρες της περιόδου παρασύρονται λόγω κομματικού πατριωτισμού.
Εγώ, όμως θυμάμαι.
Όχι, η χούντα δεν ήταν απλώς κάποια χρόνια που οι άνθρωποι κάπνιζαν ελεύθερα, είχαμε λιγότερους παχύσαρκους, γεγονός αυτό, κοιμόμασταν άφοβα με ανοιχτά παράθυρα, είχαμε δροσερά καλοκαίρια, χωρίς νέφος καυσαερίων κι ελεύθερα βουνά χωρίς αιολικά…
Δηλαδή τα είχαμε αυτά…
Αλλά είχαμε και φίμωση της σκέψης, του λόγου, καθημερινή κρατική βία, όχι παιδιά…δεν ήταν σαν τα ΜΑΤ και τις συμπλοκές με τους μπαχαλάκηδες…
Χιλιάδες φυλακίσεις, στρατοδικεία, εξορίες, φρικτά βασανιστήρια στους τολμηρούς αντιδρώντες και σε ατυχείς περαστικούς.
Πολυτεχνείο, ΕΑΤ-ΕΣΑ, νεκροί…Προδοσία στην Κυπρο.
Τι μας λες πάλι αυτά τα δακρύβρεχτα ηρωικά, φτάνει πια, τα ξέρουμε – θα μου πει κάποιος.… Τα ξέρουμε ναι. Αλλά, να…η συλλογική μνήμη παίζει περίεργα παιχνίδια.
Κι ο χρόνος παίζει τα δικά του παιχνίδια σε βάρος της και την προσαρμόζει κατά το δοκούν.
Μαζί με τον επετειακό αφρώδη οίνο και μια κονκάρδα…
«Να θυμάμαι…»
In Memoriam: Όταν φεύγει ο ιατρός σου των νεανικών σου χρόνων, φεύγει και ένα κομμάτι του εαυτού σου. Ο Ανδρέας (Ρίκκος – ίδιο όνομα με τον πεθερό μου μου, δεύτερο πατέρα μου και άνθρωπο αδέκαστο) Στυλιανίδης, παθολόγο-καρδιολόγος, ορκισμένος της αγγλικής ιατρικής σχολής, δεν θα απαντά πια στα πολλές φορές ανόητα τηλεφωνήματά μου. Οικογενειακός ιατρός όλων μας. Οικογένεια, δηλαδή.
Του έστελνα κλασσικά κομμάτια που θεωρούσα ότι δεν γνώριζε, και μου απαντούσε εξηγώντας μου ακριβώς τι πρεσβεύει ο τάδε συνθέτης, πώς διευθύνει την ορχήστρα ο συγκεκριμένος μαέστρος και μερικούς από αυτούς, ποιοι αγαπάνε το καλό κόκκινο κρασί.
Η άλλη, μεγάλη αδυναμία του. Πέρα από την γυναίκα του Μωρήν, και τα παιδιά του, διαμάντια. Θα λείψει για πολλούς. Αλλά θα είναι πάντα «εδώ».
