Το μεσημέρι της περασμένης Δευτέρας, μετά από όλο αυτό το σοκ που βιώσαμε με τις πυρκαγιές, κι όταν όλο ο κόσμος μαράζωσε βλέποντας στάχτη τα χωριά και τα δάση μας, οι πυροσβέστες σήμαναν ξανά συναγερμό. Είδαν καπνό σε κάποιο σημείο στο Κοιλάνι, ένα από τα χωριά που τα προηγούμενα βράδια απειλήθηκε σοβαρά από τις φλόγες.

Τι είχε συμβεί; Ένας κάτοικος του Κοιλανιού δεν άκουσε ότι ειδικά σε τέτοιο καιρό δεν ανάβουμε φωτιά στην ύπαιθρο για κανένα λόγο. Κι άναψε φωτιά να κάψει άχρηστα υλικά να καθαρίσει ο τόπος. Τα πυροσβεστικά οχήματα που ήταν κοντά, λόγω των αυξημένων περιπολιών, έτρεξαν και αυτή τη φορά πρόλαβαν το κακό.

Τον Ιούλιο του 2021, για την καταστροφική πυρκαγιά του Αρακαπά που έκαψε τέσσερις ανθρώπους και 55 τετραγωνικά χιλιόμετρα στην ορεινή Λάρνακας και Λεμεσού, καταδικάστηκε σε οκτώ χρόνια φυλάκιση ένας 69χρονος ο οποίος, σύμφωνα με την απόφαση του δικαστηρίου, «ηθελημένα και παράνομα έθεσε φωτιά στην κοίτη του ποταμού, πλησίον του περιβολιού του, με κίνητρο να καεί η πυκνή βλάστηση και να καθαρίσει ο ποταμός».

Το 2018 ένας 35χρονος δασοπυροσβέστης, που απολύθηκε για παραπτώματα, και το Τμήμα Δασών απέρριπτε τις αιτήσεις του για επαναπρόσληψη, συνελήφθη γιατί έβαλε φωτιά σε δασική περιοχή ανάμεσα στον Πάνω Πύργο και τον Σταυρό της Ψώκας. Για εκδίκηση!

Αυτά δεν είναι πληροφορίες για «οργανωμένο σχέδιο εμπρηστών», είναι γεγονότα. Διότι, μπορεί να υπάρχουν και εμπρηστές που θέλουν να κάψουν την ελεύθερη Κύπρο, πληρωμένοι από τον εχθρό (ένας είναι ο εχθρός), αλλά κάτι τέτοιο δεν αποδείχτηκε ποτέ. Ενώ για την βλακεία που βασανίζει πολλούς εγκεφάλους (δικούς μας, όχι ξένους) υπάρχουν αποδείξεις και γεγονότα.

Το λέω, λοιπόν, διότι αυτές τις μέρες πιστέψαμε όλοι (πολίτες, δημοσιογράφοι, πολιτικοί) πως οι πυρκαγιές που μετατρέπουν τον τόπο μας σε στάχτη, έρχονται είτε από το διάστημα, είτε από πληρωμένους εμπρηστές. Κάποια στιγμή πρέπει να μας απασχολήσει και η πικρή αλήθεια. Ότι τις περισσότερες φωτιές τις βάζουμε εμείς, οι πολίτες, οι ίδιοι πολίτες που μετά την καταστροφή τρέχουν να βοηθήσουν τους πυρόπληκτους. Μπορεί να μην είναι οι ίδιοι ακριβώς, αλλά είναι της ίδιας κοινωνίας, της ίδιας γειτονιάς, της ίδιας οικογένειας. Εμείς!

Ο ένας επειδή ήθελε να κάψει άχρηστα υλικά, ο άλλος επειδή ήθελε να καθαρίσει το χωράφι του, ο άλλος επειδή άφησε το παιδάκι του να παίζει με τα σπίρτα κι ο άλλος επειδή ξεκίνησε το σμυρίλιο να κόψει σίδερα μέσα στην ξεραΐλα και δεν μερίμνησε να έχει δίπλα του νερό ή πυροσβεστήρα. Ο καθένας έχει τους λόγους του. Αλλά από όλους λείπει η αντίληψη του κινδύνου. Γι΄ αυτό άλλωστε τα στοιχεία δείχνουν ότι η πλειονότητα των πυρκαγιών οφείλονται στον ανθρώπινο παράγοντα. Εμείς είμαστε ο ανθρώπινος παράγοντας, δεν είναι άλλοι.

Από το 2000 μέχρι το 2023, οι σκόπιμες δασικές πυρκαγιές, δηλαδή αυτές που ξεκίνησαν από συνειδητό εμπρησμό (όπως η εκδίκηση του απολυθέντα δασονόμου ή ενός άρρωστου πυρομανή) ήταν 394. Δεν είναι λίγες ασφαλώς. Και οφείλουν να δραστηριοποιηθούν ακόμα πιο επίμονα οι Αρχές για να τους εντοπίζουν. Διότι, δεν ξέρουμε και τους σκοπούς τους. Αν είναι έργο του εχθρού ή έργο κάποιων που έχουν άλλα σχέδια για την καμένη γη και την… ανάπτυξή της.

Αλλά, από εκεί και πέρα, για την ίδια περίοδο, έχουμε άλλες 249 πυρκαγιές από γεωργικές δραστηριότητες. Άλλες 116 από ταξιδιώτες. Ποιος να πιστέψει ότι υπάρχουν ακόμα ηλίθιοι (με όλη τη σημασία της λέξεως), που πετάνε αναμμένα αποτσίγαρα από το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου! Άλλες 80 από δραστηριότητες σε κατοικίες. Άλλες 62 από στρατιωτικές δραστηριότητες. Άλλες 34 από κάψιμο σκυβάλων. 18 από κυνηγετικές δραστηριότητες, 10 από εργασίες στο δάσος, 9 από το ράλι. Έχουμε και 192 από κεραυνούς, και 47 από βραχυκύκλωμα ηλεκτροφόρων καλωδίων.

Ας είχαμε μόνο τους κεραυνούς. Αν δεν είχαμε την βλακεία που μας δέρνει μπορεί να γλυτώναμε πολλές δεκάδες χιλιόμετρα δασικής και αγροτικής έκτασης. Στο κάτω – κάτω, να μην επιμερίζουμε μόνο την ευθύνη των αρμοδίων στην κατάσβεση, αλλά και την ευθύνη των πολιτών στην ανάφλεξη.