Το ζήτημα της αναγνώρισης παλαιστινιακού κράτους πήρε σήμερα μια νέα τροπή με την είσοδο και της Γερμανίας στη συζήτηση.
Καθ’ οδόν προς το Ισραήλ, ο Γερμανός ΥΠΕΞ, Γιόχαν Βάντεφουλ δήλωσε ότι είναι πρόωρο να αναγνωριστεί ένα παλαιστινιακό κράτος αλλά παρότι αυτό πρέπει να γίνει στο τέλος της διαδικασίας (αναγνώρισης) δύο κρατών, η διαδικασία πρέπει να ξεκινήσει τώρα.
Η Γερμανία είναι, από πολλές απόψεις, η πιο σημαντική από τις χώρες οι οποίες δεν αναγνωρίζουν ακόμα παλαιστινιακό κράτος οι οποίες ας σημειωθεί είναι μόνο 46 από τα συνολικά 193 κράτη – μέλη του ΟΗΕ. Η σημασία της Γερμανίας έγκειται πρώτιστα στις ευθύνες της για το Ολοκαύτωμα αλλά και λόγω της λιγότερο γνωστής αντιισραηλινής – και συχνά αντισημιτικής – στάσης της πάλαι ποτέ Ανατολικής Γερμανίας η οποία, μέχρι τη διάλυσή της δεν αποδέχθηκε ποτέ την ίδρυση του Ισραήλ, παρότι ήταν η ΕΣΣΔ και άλλα κράτη του ανατολικού μπλοκ (και όχι η Δύση) που είχαν ηγηθεί της προσπάθειας και της επιτυχίας αναγνώρισης του νεοσύστατου εβραϊκού κράτους από τον ΟΗΕ.
Το τελευταίο δε, ακόμη λιγότερο γνωστό αφού μαζί με όλες τις υπόλοιπες ιστορικές στρεβλώσεις και τη μονοδιάστατη «αλήθεια» τους, οι άλλοτε «παράδεισοι» του Υπαρκτού Σοσιαλισμού κατέληξαν να παρουσιάζουν το Ισραήλ ως δημιούργημα της Δύσης «σε εδάφη των Παλαιστινίων», καθώς ειδικά μετά την Κρίση του Σουέζ οι Άραβες ήταν πια οι πελάτες τους.
Άλλωστε, δεν πρέπει κανείς να ξεχνά πως οι Παλαιστίνιοι έγιναν τέτοιοι κυρίως με την προτροπή του ανατολικού μπλοκ και την ίδρυση της PLO το 1964 την οποία εκείνο υποκίνησε. Στη βρετανική Εντολή της Παλαιστίνης αλλά και μετά το 1948, μέχρι το 1964, οι σημερινοί Παλαιστίνιοι θεωρούσαν εαυτόν Άραβεςκαι αυτό ήταν άλλωστε. Δεν διέφεραν. Υπήρχαν κάποιες πρώτες σκέψεις Παλαιστινιακής ταυτότητας στους εκεί Άραβες μετά το 1948 αλλά η Παλαιστίνη ήταν γεωγραφική αναφορά όχι εθνική.
Πριν δε από το 1948, θεωρούσαν προσβολή το να τους διαχωρίζει κανείς από τους Άραβες και βεβαίως, μέχρι τον Πόλεμο του 1967 όταν η Ιορδανία έχασε τη Δυτική Όχθη και την ανατολική Ιερουσαλήμ τις οποίες είχε καταλάβει, κανείς δεν μίλησε για… ιορδανική κατοχή, αν και τέτοια ήταν. Η δε Γάζα είχε καταληφθεί από την Αίγυπτο. Και πάλι πρόβλημα ουδέν. Όλοι Άραβες, όλα καλά.
Τα περί Παλαιστίνης, τότε, είχαν μία και μόνο πολιτική επιδίωξη: το να μην ειπωθεί στους Άραβες της περιοχής να μετακινηθούν προς την Ιορδανία στην οποία η πλειονότητα των κατοίκων είναι οι ίδιες αραβικές φυλές με αυτούς και συνεπώς, είναι κι αυτοί Παλαιστίνιοι. Αυτό μπορούσε να γίνει μόνο εάν γίνονταν κάτι άλλο.
Και έγινε.
Όπως και να έχει, πίσω στα της Γερμανίας, η πάλαι ποτέ Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας, στήριζε παντοιοτρόπως όλα τα κινήματα Παλαιστινίων τρομοκρατών της περιοχής και αυτό, μαζί με τη δύσκολη ζωή των Γερμανών Εβραίων οι οποίοι επέζησαν και βρέθηκαν εγκλωβισμένοι εκεί, άφησε μια δεύτερη πικρή κληρονομιά στην ενωμένη πια Γερμανία. Η ΛΔΓ ας σημειωθεί είδε το Ολοκαύτωμα ως ιδεολογικό ζήτημα το οποίο ο κομμουνισμός «διόρθωσε» και αυτό οδήγησε πρώτον σε πολύ μεγαλύτερα ποσοστά ατιμωρησίας των εκεί «ανανηψάντων» πρώην Ναζί και δεύτερον στη μη συλλογική ανάληψη της ευθύνης όπως έγινε στη δημοκρατική, πρώην Δυτική Γερμανία.
Για όσους θέλουν να μάθουν περισσότερα, το βιβλίο του αμερικανού ιστορικού Jeffrey Herf “Undeclared Wars with Israel – East Germany and the West German Far Left 1967 – 1989” (Cambridge University Press), είναι η πιο καλή εισαγωγή.
Στο Ισραήλ η γερμανική θέση, όπως την εξέφρασε ο Γιόχαν Βάντεφουλ, δεν προκάλεσε ιδιαίτερες αντιδράσεις, πέρα από κάποιους ακραίους οι οποίοι την παρουσίασαν ως συνέχεια του Ολοκαυτώματος.
Μια θέση άδικη, απαράδεκτη και σίγουρα ακόμη πιο… μακράν της ιστορικής αλήθειας και από εκείνην της Ιστορίας των Παλαιστινίων πριν το 1948 η οποία συχνά γίνεται αντικείμενο μιμιδίων στο διαδίκτυο. Η ουσία είναι πως εάν οι Άραβες κάποιας περιοχής προσδιορίζονται ως τέτοιοι, έχουν κάθε δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Μόνο οι Εβραίοι παγκοσμίως δεν έχουν αυτό το δικαίωμα και η δική τους επιθυμία για εγκατάσταση στη γη των προγόνων τους την οποία υποχρεώθηκαν να αφήσουν πριν να φτάσουν εκεί οι αραβικοί στρατοί και οι Άραβες έποικοι, τον 6ο αιώνα μ.χ. θεωρείται… έγκλημα.
Αυτό το δικαίωμα είναι ο σιωνισμός.
Και θεωρείται τέτοιο, κυρίως από ανθρώπους στις μέρες μας οι οποίοι αναγνωρίζουν το δικαίωμα αυτό σε όποιον κάτοικο της υποσαχάριας και της κεντρικής Αφρικής, του Πακιστάν, του Αφγανιστάν κ.λπ έρχεται, παράνομα μάλιστα και για οικονομικούς λόγους στην Ευρώπη.
Οποιαδήποτε ένσταση είναι… ρατσισμός. Αλλά δεν είναι τέτοιος όταν αποστερείται από τους Εβραίους το δικαίωμα να ζουν σε μία γη την οποία όπου την σκάψει κανείς βρίσκει την Ιστορία και τον έως και τεσσάρων χιλιάδων χρόνων πολιτισμό τους.
Όπως και να έχει η πρόθεση αναγνώρισης Παλαιστινιακού κράτους στην περίπτωση της Γερμανίας δεν είναι ούτε απότοκο ιδεολογικών εμμονών και συμφερόντων όπως λ.χ. στην περίπτωση της Νορβηγίας αλλά και της τρωθείσας από τα σκάνδαλα και τη διαφθορά Ισπανίας των Σοσιαλιστών.
Είναι μια προσπάθεια να πιεστεί η κυβέρνηση Νετανιάχου να υποχωρήσει με την ίδια την Ιερουσαλήμ να υπενθυμίζει ότι η Χαμάς είναι εκείνη που απορρίπτει τα σχέδια αδιαλείπτως, όχι το Ισραήλ.
Κάτι που φαίνεται πως κατάλαβαν επιτέλους και οι Άραβες, εξού και το ότι ο Αραβικός Σύνδεσμος κάλεσε τις προάλλες τη Χαμάς να καταθέσει τα όπλα. Η πίεση που αυτή η εξαιρετικά σπάνια επίδειξη ενότητας ανάμεσα στους Άραβες ασκεί στην τρομοκρατική οργάνωση είναι σίγουρα πολύ μεγαλύτερη από εκείνη που εισπράττει το Ισραήλ με την προοπτική αναγνώρισης Παλαιστινιακού κράτους και από τους υπόλοιπους η οποία, όσο οι ΗΠΑ στηρίζουν το Ισραήλ, δεν σημαίνει και πολλά.
Και ναι, το Ισραήλ και οι ΗΠΑ έχουν σίγουρα δίκαιο η σπουδή του Παρισιού του Λονδίνου και άλλων ότι θα τύχει και πάλι εκμετάλλευσης για την ενίσχυση του αφηγήματος ότι η 7η Οκτωβρίου έφερε τις αναγνωρίσεις ως αποτέλεσμα, κάτι τουλάχιστον ανήθικο, όμως η επί τους εδάφους πραγματικότητα της Γάζας δεν μπορεί πλέον να αφεθεί.
Η πρωτοβουλία, λοιπόν, της Γερμανίας να παρέμβει είναι μια εξέλιξη εν πολλοίς θετική μέσα στις έχουσες άλλα, εσωτερικά και μη κίνητρα κινήσεις των υπολοίπων και ειδικά της Γαλλίας.
Και το Ισραήλ αυτό δεν το προσπερνά καθόλου.
