Παρά τις ενστάσεις του IDF και τις ακόμη εντονότερες από το μεγαλύτερο μέρος της ισραηλινής κοινής γνώμης, ο Βενιαμίν Νετανιάχου αποφάσισε να προχωρήσει στην τελική φάση του πολέμου στη Γάζα, την κατάληψη δηλαδή της Λωρίδας για εξόντωση της Χαμάς. Τουλάχιστον αυτό θέλει το σχέδιο.
Στην πράξη τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Θεωρητικά, οι άμαχοι θα εκκενωθούν σε ασφαλείς περιοχές και μόνο τότε θα αρχίσουν οι επιχειρήσεις. Τι γίνεται όμως με όσους η Χαμάς θα τους κρατήσει με τη βία των όπλων, όπως κάνει από την αρχή του Πολέμου, προκειμένου να τους χρησιμοποιεί ως ανθρώπινες ασπίδες;
Και τι γίνεται με το ζήτημα των ομήρων; Η Αίγυπτος έστειλε το πρωί το μήνυμα πως μια τέτοια κίνηση θα οδηγήσει στη δολοφονία των ομήρων και αυτό ολοφάνερα δεν είναι μόνο εκτίμηση του Καΐρου. Μάλλον πρόκειται για μήνυμα της Χαμάς μέσω της Αιγύπτου. Σε αντίθεση με ότι γινόταν σε άλλες εποχές, οι όμηροι δεν είναι ένα πρόσωπο σε μια φωτογραφία στις εφημερίδες. Σήμερα, οι άνθρωποι αυτοί μιλούν, είναι μέσα σε κάθε σπίτι στο Ισραήλ, εκλιπαρώντας για βοήθεια. Άλλωστε για αυτό έφτιαξε τα βίντεο η Χαμάς. Κι αυτό επηρεάζει καταλυτικά την ισραηλινή κοινωνία.
Βεβαίως αν το δει κανείς κυνικά, ο Νετανιάχου έχει πετύχει σε δύο παρά κάτι χρόνια να λύσει – σχεδόν – τα κρίσιμα ζητήματα ασφάλειας του Ισραήλ.
Πρώτον, έχει διαλύσει τη Χεζμπολάχ η οποία αναμένεται να δεχθεί ισχυρά χτυπήματα πολύ σύντομα, μετά την άρνησή της να παραδώσει όλα της τα όπλα και μάλιστα χωρίς καν να χρειάζεται ισραηλινή εμπλοκή πια. Το γεγονός ότι η τρομοκρατική οργάνωση απειλεί με επιθέσεις αυτοκτονίας, δείχνει ότι δεν είναι σε θέση να χειριστεί επί μακρόν στρατιωτικά το θέμα. Ίσως και καθόλου. Από τη άλλη, εφιαλτική είναι η σκέψη τι είναι άξια να προκαλέσει εντός του Λιβάνου με τρομοκρατικά χτυπήματα.
Δεύτερον, το Ισραήλ έχει καταστρέψει τις ρουκέτες και τα τούνελ της Χαμάς και έχει εξουδετερώσει, όπως οι ΗΠΑ υπολογίζουν μέχρι και 15,000 τρομοκράτες (ο IDF δίνει γύρω στις 25,000 και η Χαμάς κάτω από 10,000).
Τρίτον, έχει περιορίσει για πρώτη φορά τόσο, με τη βοήθεια των ΗΠΑ, την απειλή των μουλάδων του Ιράν και του καθεστώτος τους.
Όλα αυτά θα ήταν αδιανόητα πέρσι τέτοια εποχή.
Ωστόσο, το σχέδιο για πλήρη κατάληψη της Γάζας φαίνεται να διχάζει πραγματικά τη χώρα. Δεν είναι μόνο η εξ αριστερών αντιπολίτευση, είναι και η δεξιά αντιπολίτευση που αντιτίθεται και το πιο σημαντικό ίσως είναι η στάση του IDF. O «νέος» αρχηγός του Στρατού, Εγιάλ Ζαμίρ ο οποίος θεωρείται οπαδός της σκληρής γραμμής, υπέβαλε ένα εναλλακτικό σχέδιο για τη τελική συντριβή της Χαμάς και την απελευθέρωση των ομήρων, λέγοντας πως μια ευρεία στρατιωτική επιχείρηση θα σημάνει και τη δολοφονία των είκοσι ζώντων ομήρων.
Το σχέδιο κρίθηκε ανεδαφικό και απορρίφθηκε, δημοσίως μάλιστα μαζί με την υιοθέτηση της πρότασης Νετανιάχου σήμερα. Δεν ήταν βέβαια προσωπική άποψη του Ζαμίρ αλλά ολόκληρου του στρατιωτικού οικοδομήματος το οποίο προειδοποιεί για την κόπωση των στρατιωτών στη Γάζα, κυρίως όμως κάνει άλλες εκτιμήσεις για το πώς η Χαμάς θα ηττηθεί.
Το δημόσιο άδειασμα, λοιπόν, αυτής της προσέγγισης ήταν ένα σκληρό μήνυμα από πλευράς Νετανιάχου. Πώς να έγινε άραγε δεκτό στον IDF;
Υπάρχει διέξοδος; Μπορεί. Το γεγονός ότι η πρόθεση πλήρους κατάληψης της Γάζας αφέθηκε να διαρρεύσει εδώ και μέρες αλλά και οι αστερίσκοι της σημερινής απόφασης δημιουργούν όλο και λιγότερες μεν ελπίδες όσο ο χρόνος εξαντλείται, όμως τις δημιουργούν. Η Ιερουσαλήμ απαιτεί: 1) να επιστραφούν οι όμηροι, ζώντες και νεκροί, 2) να αποστρατιωτικοποιηθεί η Γάζα, 3) Το Ισραήλ διατηρήσει την εποπτεία ασφάλειας της Λωρίδας και 4) Να δημιουργηθεί μια εναλλακτική πολιτική εξουσία που δεν θα είναι ούτε η Χαμάς ούτε η Παλαιστινιακή Αρχή.
Το πιο σημαντικό είναι το τελευταίο. Το Ισραήλ λέει ουσιαστικά στους Άραβες ότι θα πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν. Ειδικά η Αίγυπτος.Η Γάζα καταλήφθηκε το 1967 αλλά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών δεν τον ξεκίνησε εκείνο.
Παράλληλα, το θέμα του Ισραήλ δεν αφορά την Παλαιστινιακή Αρχή ως τέτοια αλλά το φόβο για το τι θα ακολουθήσει δεδομένου ότι η Π.Α. απολαμβάνει πολύ χαμηλής υποστήριξης στη Γάζα και στη Δυτική Όχθη ακόμη λιγότερης. Συνεπώς το Ισραήλ θέλει μια άλλη εναλλακτική εξουσία εκεί και αυτό μπορεί να γίνει, μόνο με την συμμετοχή των Αράβων.
Το Ισραήλ «δεν θέλει» τη Γάζα. Και αυτό είναι επίσης μια μεγάλη παρεξήγηση εκτός. Γιατί; Μα διότι δεν μπορεί να χειριστεί επιπρόσθετα και το ζήτημα αυτό, ακόμα κι αν όντως οι μισοί κάτοικοι της Λωρίδα οι οποίοι φέρεται να θέλουν να μεταναστεύσουν, φύγουν.
Ο (στρατηγός) Αριέλ Σαρόν τον οποίο ο βασικός του πολιτικός του αντίπαλος ο Γιτζάκ Ραμπίν είχε αποκαλέσει (πριν ο Σαρόν μπει στην πολιτική) «σημαντικότερο διοικητή του στρατού στην Ιστορία του Ισραήλ», δεν έφυγε τυχαία από τη Γάζα το 2005, αποσύροντας βίαια τους εποίκους.
Ήξερε πως η Γάζα δεν προσφέρει κάτι στο Ισραήλ, αντιθέτως είναι ένα βαρίδι για το οποίο ούτε και σήμερα το Ισραήλ δεν είναι διατεθειμένο να θυσιάσει τη διεθνή του εικόνα. Ειδικά όπως είναι σήμερα.
Τα περί «Ριβιέρας» του Τραμπ είναι απλώς πίεση στους Άραβες. Ως ιδιοκτήτης και ξενοδοχείων, ξέρει πως μόνο λίγοι θα πήγαιναν να χτίσουν ξενοδοχεία σε ένα μέρος όπου το έδαφος, η ατμόσφαιρα και ειδικά το νερό είναι τόσο βεβαρημένα λόγω των εκρήξεων και των καταστροφών σε τέτοια κλίμακα. Και μάλιστα, σε ένα μέρος το οποίο ακόμα και εάν η Γάζα προσαρτηθεί δεν θα θεωρείται κομμάτι του Ισραήλ επίσημα από κανέναν.
Δεν είναι και το καλύτερο επενδυτικό κλίμα.
Συνεπώς, εάν οι αστερίσκοι συνιστούν μια τελευταία ευκαιρία, το ερώτημα είναι εάν η Χαμάς, οι Άραβες και η Δύση θα την αξιοποιήσουν. Η πρώτη είναι απίθανο να το κάνει. Αλλά και οι άλλοι «δύο» είναι αμφίβολο να κινηθούν καθώς όπως σωστά ειπώθηκε όχι μία μόνο φορά, κάνει τη «βρομοδουλειά» για τους όλους τους άλλους.
Όσους τουλάχιστον δεν θέλουν τη Χαμάς.
