>…όπως είναι τα πράγματα στον κόσμο μας σήμερα. Εκτός, ίσως, από τις σκανδιναβικές χώρες. Που έχουν μια κουλτούρα δημοκρατίας, τάξης, εκπαίδευσης και, πάνω απ’ όλα, λογικής. Τους λέμε ψυχρούς. Εμείς οι θερμοί. Ή μάλλον, οι υπερθερμαινόμενοι. Αρπάζουμε με την πρώτη. Χωρίς, πολλές φορές, να καταλαβαίνουμε γιατί. Από την δράση, προτιμούμε την αντίδραση. Κόντρα σε όλα. Μαζί, σε λίγα. Το κριτήριο, δεν είναι η κοινή λογική. Αυτή σπανίζει. Και δεν αρέσει στους αυτόχθονες του φανατισμού και κομματικού τους φερετζέ. Διαλέγουμε φίλους και εχθρούς με κριτήριο το τί μας συμφέρει. Όχι το τι θεωρούμε σωστό και δίκαιο. Ο έρωτας, και η πλήρης υποταγή μας, φερ ειπείν στο ρωσικό στοιχείο, είναι χαρακτηριστικό και κραυγαλέο σύμπτωμα.
>Έχοντας μεγαλώσει και λατρέψει από τα πρώιμα φοιτητικά μου χρόνια τον ρωσικό πολιτισμό, αισθάνομαι συντριβή σήμερα που είναι κάπου, πολύ βαθιά καταχωνιασμένος, σκεπασμένος με βρώμικο χρήμα και τεράστιο δημοκρατικό έλλειμα.
>1 στους 3 ανθρώπους στην Γάζα δεν έχει φάει κάτι για πολλές ημέρες. Το έγραψα και στη χθεσινή στήλη των Αριθμών. Που, όπως ξέρουμε, δεν κάνουν ποτέ λάθη, εκτός εάν τα πειράξει άνθρωπος. Βοηθήστε όπως μπορείτε, κάνει έκκληση διαδικτυακά το Παγκόσμιο Πρόγραμμα Τροφίμων των Ηνωμένων Εθνών. Προτείνω και μια άλλη δράση. Να το κάνουμε πριν σπεύσουμε να φωτογραφίσουμε και να ανεβάσουμε τα ωραία φαγητά που ετοιμαζόμαστε να φάμε, ή στο σπίτι, ή ακόμα περισσότερο, στα αγαπημένα μας ρεστοράν. Ακόμα και η διακοπή της φωτογράφησης και της ανάρτησης για κάποιες μέρες (ή καλύτερα μέχρι να τελειώσει το δράμα των ανθρώπων στην Γάζα), των γκουρμέ απωθημένων μας.
>Persona Grata, Χαρούκα Νισιμάτσου, 77 ετών, πρώην διευθύνων σύμβουλος της Japan Airlines. Με αυξημένα έξοδα στις αερογραμμές, μείωσε τις δικές του απολαβές, που δεν ήταν λίγες, όπως και τα έξοδα κινήσεώς του, αντί να απολύσει εργαζομένους ή να χαμηλώσει τους μισθούς τους. Έτσι, έφτασε να εισπράττει λιγότερα από τους πιο παλιούς και έμπειρους πιλότους του, πήγαινε στη δουλειά με λεωφορείο, και έτρωγε στην ίδια καντίνα μαζί με το προσωπικό της JAL. Αυτό κάνουν οι πραγματικοί ηγέτες. Να φροντίζουν και να είναι δίπλα στους εργαζομένους τους. Ιδίως σε δύσκολους καιρούς. Και, κυρίως, να τους εμπνέουν.
>Ξέρω μεγάλους επιχειρηματίες (όχι πολλούς, αλλά δεν πειράζει) τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Κύπρο, που πορεύονται στη ζωή με αυτήν την λογική. Χρειαζόμαστε περισσότερους.
>Υστερόγραφο πόνου. Με τον Αντώνη Σαμαρά γνωρίζομαι από τότε που μου ανακοίνωσε ότι το Κολλέγιο Αθηνών, από το οποίο είχε αποφοιτήσει, έκανε δεκτό τον γιο μου Μιχάλη. Μας συνέδεαν, βεβαίως, και τα επαγγέλματά μας: του πολιτικού εκείνος, της δημοσιογραφίας εγώ. Είχαμε ένα ιδιαίτερο κοινό σημείο: κανένας από τους δύο δεν ζήτησε ποτέ χάρη από τον άλλον. Αυτό, χωρίς να το λέμε, μας συνέδεσε. Στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, έζησα τον Σαμαρά, με τον Βενιζέλο, στις πιο δύσκολες, αλλά και γόνιμες, περιόδους της Ελλάδος. Δεν είχαμε ποτέ όμως πρόβλημα να διαφωνήσουμε. Ιδίως τα τελευταία χρόνια. Δεν μου άρεσαν οι θέσεις του για τα εθνικά. Ούτε και σε αυτόν, οι δικές μου. Από την στιγμή που έμαθα τον χαμό της κόρης του, της Λένας, σε ηλικία 34 μόλις ετών, δεν μπορώ να ησυχάσω. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να χάνει γονιός παιδί. Προσεύχομαι…
