Πήγα στην τράπεζα μου τις προάλλες μετά από πολύ καιρό. Προσαρμόστηκα στις ΑΤΜ για τα καθημερινά. Έλα όμως που χρειάστηκε να πάω. Δεν αναγνώρισα τον χώρο που μου ήταν οικείος, καθότι είχε υποστεί μια πρόσφατη ανακαίνιση. Μπήκα λοιπόν μέσα σε ένα μεγάλο χώρο υποδοχής στη μέση του οποίου υπήρχαν δύο πανάσχημα κουβούκλια κλειστά γύρω γύρω με ένα περίεργο γκρίζο υλικό, ανοιχτά στο πίσω μέρος ίσα ίσα για να κάθεται ένα άτομο. Δίπλα στην είσοδο δυο πολυθρόνες αναμονής και στην πίσω μεριά γραφεία από γυαλί με blinds και πόρτες για να μη βλέπουν ούτε εκείνοι που είναι μέσα, ούτε οι έξω. Ο τεράστιος αυτός χώρος υποδοχής έχει περιμετρικά έναν άσπρο τοίχο, διαχωρίζει δηλαδή τους πελάτες από τους υπαλλήλους που βρίσκονταν πίσω από τον τοίχο. Ένθεν και ένθεν του διαχωριστικού τοίχου δυο μικρά γραφειάκια, δυο υπολογιστές και δυο καρέκλες, πλην όμως άδεια.
Αυτός που εισέρχεται στην ανακαινισμένη τράπεζα βλέπει έναν τεράστιο κενό χώρο, δυο κουβούκλια και δύο πολυθρόνες. Δε βλέπει τους τραπεζικούς και οι τραπεζικοί δεν βλέπουν τους πελάτες. Πάνω στον άσπρο διαχωριστικό τοίχο διάφορα διαφημιστικά video, όμορφα φτιαγμένα οφείλω να ομολογήσω να προβάλλουν τον ανθρωπιστικό χαρακτήρα του τραπεζικού ιδρύματος!
Κάθισα στην πολυθρόνα, περίμενα άδικα γιατί ουδείς από τους πίσω από τον τοίχο τραπεζικούς δεν είχε οπτική επαφή με το τι γίνεται στον χώρο υποδοχής, άρα κανείς δε με είδε. Αφού πέρασε λίγη ώρα σηκώθηκα, κτύπησα μια πόρτα του τοίχου και ρώτησα ευγενικά αν υπήρχε κάποιος διαθέσιμος ν’ ασχοληθεί με τα δικά μου. Και ασχολήθηκε, δεν έχω παράπονο.
Ένιωσα, όμως, να αναποδογυρίζεται η σχέση με την τράπεζά μου στην οποία εμπιστεύθηκα, όπως όλοι μας, τα λεφτά μου για να τα διαχειρίζεται. Παλιά η/ο banker μου, έτσι τους αποκαλούσαμε, με εξυπηρετούσε, κουβεντιάζαμε, ενίοτε μου πρόσφερε και κανένα καφέ, κανόνιζα τις υποθέσεις μου, άφηνα τα πολλά ή λίγα τα εισοδήματά μου και έφευγα ικανοποιημένη. Φαίνεται ότι αυτή η προσωπική σχέση που είχε ο πελάτης δεν υφίσταται πια, είναι παλιομοδίτικη και μη οικονομική. Όχι μόνο στο πρακτικό κομμάτι, προχώρησαν ένα βήμα παραπάνω.
Φαντάζομαι ότι οι σύμβουλοι επικοινωνίας των τραπεζών, θα έπεισαν τους αρχηγούς των τραπεζών ότι είναι προς το συμφέρον τους, όχι μόνον να καταργήσουν την προσωπική επαφή πελάτη/τραπεζίτη, τους έπεισαν ότι για να δουλέψει η ακύρωση της προσωπικής επαφής πρέπει να επιδράσει και στη ψυχολογία του πελάτη και ο χώρος. Αυτός πρέπει να διαμορφωθεί κατάλληλα για να σηματοδοτεί με ευκρίνεια το μήνυμα προς τους πελάτες. Να χωνέψουν δηλαδή ότι οι υπάλληλοι των τραπεζών δεν είναι εκεί για τη δική τους εξυπηρέτηση, αλλά για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της τράπεζας. Λίγο πολύ όπως δούλεψε το τείχος του Βερολίνου και όπως δουλεύουν εδώ τα οδοφράγματα, άλλο η μια μεριά και άλλο η άλλη.
Όχι στο πολύ μακρινό παρελθόν, όταν ο πελάτης επισκεπτόταν την τράπεζα της επιλογής του έμπαινε σε ένα χώρο, έβλεπε κόσμο, κίνηση, δουλειά, και αυτό ήταν μια επιβεβαίωση ότι η τράπεζα της επιλογής του πλήρωνε κόσμο και κοσμάκη για να προσέχει και να διαχειρίζεται τα λεφτά του. Τώρα η προσωπική σχέση έχει αντικατασταθεί από τις μηχανές έξω στον δρόμο, μπορείς να κάνεις καταθέσεις και αναλήψεις ανά πάσα στιγμή φτάνει να είναι μην είναι πέραν από εκατό κομμάτια αυτά που θα ταΐσεις τη μηχανή. Περισσότερα δεν τα χωνεύει.
Οδεύουμε ολοταχώς στην αναίρεση της ανθρώπινης παρουσίας, εφευρίσκουμε τρόπους να μειώσουμε τα έξοδα ενός τραπεζικού οργανισμού αφαιρώντας ότι σημαντικό στήριζε την τράπεζα. Την εμπιστοσύνη του κόσμου. Δεν πρεσβεύω ότι πρέπει να κρύβουμε τα μετρητά κάτω από τα στρώματα των κρεβατιών μας, έτσι και αλλιώς είναι μετρημένες οι μέρες των μετρητών. Το τηλέφωνο ανάλαβε πλήρως αυτόν τον τομέα. Τάπ η κάρτα της τράπεζας και προχωρεί η ζωή μας σε ανέπαφες πια συναλλαγές. Οι τραπεζικές κάρτες έχουν αντικαταστήσει τα ψιλά και τα χοντρά των πορτοφολιών μας. Και να ήταν μόνο αυτό;
Η τεχνητή νοημοσύνη, άλλως ΑΙ, αντί να εφεύρει και πώς να απλοποιήσει την πολύπλοκη ζωή μας, προτείνοντας λόγου χάριν, ανέπαφες μεθόδους αυτόματου σκουπίσματος και σφουγγαρίσματος, ή τρόπους πλυσίματος πιάτων, ή ας πούμε επιλογές για πιο ρομπότ θ’ αποστέλλεται με το πάτημα ενός κουμπιού από το κινητό να σχολάνει τα κοπελλούθκια και με το πάτημα ενός άλλου κουμπιού να μαγειρεύει και ένα εκλεκτό φαγητό – αντ’ αυτού, όπως πρόσφατα κατάγγειλε ο κύριος Φαίδωνας, παράγει εργασίες, μεταπτυχιακές, διδακτορικές κ.λπ., για να παίρνουν προαγωγές οι ανάξιοι.
Η ΑΙ δεν έχει έρθει για ν’ αντικαταστήσει τους κατοίκους του πλανήτη. Έχει απίστευτες ικανότητες φτάνει να ξέρει κανείς να τη χειρίζεται σωστά. Ο πλανήτης χωρίς τους ανθρώπους είναι σχήμα οξύμωρο που πολλοί δεν έχουν καταλάβει. Αν δεν το ελέγξουμε εκεί οδεύουμε, αγαπητοί αναγνώστες, σ’ έναν κόσμο ανέπαφο και απάνθρωπο στον οποίο επιτρέπεται μόνο η αύξηση του κατά κεφαλήν εισοδήματος κατά το δοκούν. Ανεξάρτητα αν αυτό συνάδει με τους νόμους, και το δημόσιο συμφέρον ενός μισού κατά τα άλλα κράτους.
Καλό φθινόπωρο να μας έρθει, καλές βροχές να έχουμε.
Φωτογραφία: έργο του Τουρκοκύπριου εικαστικού Emin Cizenel
