Το σχέδιο Τραμπ για τη Γάζα οι πρόνοιες του οποίου αφέθηκαν να διαρρεύσουν σε διεθνή αλλά και ισραηλινά ΜΜΕ, ξάφνιασε πολλούς δεδομένου, κυρίως, ότι απέχει έτη φωτός από τα όσα ο Τραμπ δήλωνε μόλις το Φεβρουάριο και επανέλαβε μετά.
Ότι δηλαδή, οι κάτοικοι της Γάζας θα μεταφερθούν σε άλλες χώρες, πότε «προσωρινά» και πότε μόνιμα για να μετατραπεί η περιοχή σε τεχνολογικό πάρκο και σε τουριστική Ριβιέρα.
Πολλές φορές έχω υποστηρίξει στο παρελθόν ότι η ιδέα είναι εντελώς παράλογη για πολλούς λόγους πέραν των νομικών και πολιτικών. Με κυριότερη την επιβάρυνση του εδάφους της Λωρίδας – μιας περιοχής αντίστοιχης σε μέγεθος με το 1/4 της Επαρχίας Λάρνακας – μετά από δύο χρόνια εκρήξεων δεκάδων χιλιάδων τόνων εκρηκτικών, αντίστοιχες ποσότητες οικοδομικών υλικών και ακόμη χειρότερα μιας θαλάσσιας περιοχής με μετρήσεις σε σωματίδια όλων αυτών αλλά και πλαστικών εκατονταπλάσιες των επιτρεπόμενων ορίων συν τα βοθρολύματα 2,1 εκατομμυρίων κατοίκων τα οποία ειδικά μετά την έναρξη του πολέμου κατέληγαν όλα στη θάλασσα.
Μια περιοχή, εν ολίγοις, στην οποία ακόμα και η πιο νοσηρή αντίληψης της αναψυχής δεν θα οδηγούσε ποτέ για διακοπές. Αυτόν τον αιώνα σίγουρα όχι.
Η «στροφή» του Τραμπ λοιπόν, με το Σχέδιο το οποίο παρουσίασε στους Άραβες και μουσουλμάνους ηγέτες αποσπώντας θετικά σχόλια και κάποια αιτήματα για αλλαγές, έστρεψε τα βλέμματα όλων στο Ισραήλ και ειδικά στην κυβέρνηση Νετανιάχου, η οποία σίγουρα δεν πιστεύει στα περί δημιουργίας ενός κοινού μέλλοντος και συνύπαρξης. Άλλωστε ο Ισραηλινός Πρωθυπουργός το είπε – και ορθά χτες – ότι σε καμία περίπτωση οι Παλαιστίνιοι δεν αποδέχθηκαν την ιδέα της συνύπαρξης με το Ισραήλ και ότι ήθελαν και θέλουν απλά να το καταστρέψουν.
Το Free Palestine άλλωστε αυτό είναι, και η προσπάθεια αφορά την απονομιμοποίηση του Ισραήλ, όχι τα… δύο κράτη. Ο Νετανιάχου βέβαια πρόσθεσε για σκοπούς εντυπωσιασμού ένα 20% σε όσους Παλαιστίνιους δήλωναν ότι ήταν σύμφωνοι με τις φρικαλεότητες της 7ης Οκτωβρίου – ήταν 70% και στη Γάζα έχει μειωθεί δραματικά, έως και στο 30% λένε οι ίδιες έρευνες που είχαν γίνει και τότε. Στη Δυτική Όχθη αυξήθηκε αλλά και πάλι το τσουβάλιασμα ενός πληθυσμού ως κάτι το ομοιογενές, αυτό που η Δύση κάνει με το Ισραήλ δεν είναι ένδειξη πολιτικού fair play. Και στην ομολογουμένως εξαιρετικά μελετημένη και παρουσιασμένη ομιλία του, αυτό ήταν ένα σημείο που έκανε ζημιά στο σύνολο.
Μετά την αποκάλυψη, λοιπόν, του Σχεδίου Τραμπ, πολλοί θέλησαν να δουν την αντίδραση του Ισραήλ. Μήπως όμως αυτό είναι το λάθος των ημερών; Το Ισραήλ δεν αντέδρασε – ακόμα – και είναι λογικό εν αναμονή της συνάντησης Τραμπ – Νετανιάχου το επικοινωνιακό έδαφος για την οποία φρόντισαν κάποιοι να προετοιμάσουν με την κυκλοφορία των γνωστών σεναρίων περί διάστασης των δύο ηγετών τα οποία εύκολα τσιμπούν τα διεθνή Μέσα και με τα οποία στήνεται πάντα η ίδια – επιτυχημένη – παράσταση με την οποία οι ΗΠΑ του Τραμπ, βγάζουν βολικά την ουρά τους έξω από το παιγνίδι, όπως κάνουν και μετά από την κάθε δύσκολη πράξη του, λέγοντας ότι δεν είχαν ενημερωθεί για τις όποιες ενέργειες του Ισραήλ. Ενίοτε ότι έκαναν και… παραστάσεις. Που αυτό κάνουν αλλά όχι με αυτή την έννοια.
Πρέπει να είναι φοβερά αφελής κάποιος για να το πιστέψει. Τα διεθνή ΜΜΕ δεν είναι, είναι απλώς στρατηγικά τοποθετημένα σε ότι πουλάει σε καιρούς χαλεπούς είτε είναι αυτές οι παραστάσεις, είτε τα fake news, είτε οι όποιες άλλες διαρροές. Αυτές αληθείς αλλά με απόλυτη σκοπιμότητα και στις δύο πλευρές.
Μία λοιπόν εξήγηση θα μπορούσε να είναι ότι ο Τραμπ έκανε άλλη μια πολύ έξυπνη κίνηση, παρουσιάζοντας ένα σχέδιο το οποίο επί της ουσίας βολεύει τους πάντες.
Και το Ισραήλ. Διότι εάν διαβάσει κανείς τα όσα αφήνονται να διαρρεύσουν, χωρίς μάλιστα να διαψευστούν, το σχέδιο είναι ουσιαστικά μια προσφορά ευθανασίας στη Χαμάς. Και μάλιστα πολιτικής προς το παρόν, αντί της φυσικής η οποία θα έρθει αναπόφευκτα εάν το Ισραήλ προχωρήσει με την τελική φάση της επιχείρησης, όταν μάλιστα οι 700,000 από το κοντά στο ένα εκατομμύριο αμάχων στη Γάζα οι οποίες έφυγαν ήδη, θα γίνουν 950,000 – και ποιός θα τους μετρήσει.
Το Σχέδιο προνοεί πλήρη αφοπλισμό της Χαμάς, ανάληψη του ελέγχου της Λωρίδας της Γάζας από ένα ειδικό Σώμα και αποκλεισμό των στελεχών της Χαμάς από την όποια συμμετοχή στο μέλλον της περιοχής με εξαίρεση όσους δεσμευθούν ότι θα αποκηρύξουν τη βία και θα ενταχθούν στην προσπάθεια αποριζοσπαστικοποίησης του πληθυσμού.
Η Χαμάς όμως, δεν είναι η Φάταχ.
Η Χαμάς είναι μια τρομοκρατική τζιχαντιστική οργάνωση, επίσημα κιόλας στην ΕΕ και αλλού, οργάνωση την οποία αποτελούν φανατικοί οι οποίοι από τη νηπιακή τους ηλικία, μέχρι την στράτευσή τους – στα… 13-14 – τους μεγάλωσαν και έκτοτε ζουν σε ένα παρανοϊκό παράλληλο σύμπαν πεποισμένοι πως όσες βαρβαρότητες διαπράξουν είναι εγκεκριμένες από τον Αλλάχ και ότι μάλιστα αυτός ορίζει να τις κάνουν και τους ανταμείβει με τα πιλάφια, τις παρθένες και όλα τα άλλα απολύτως συμβατά με την εποχή και την περιοχή όπου δημιουργήθηκε αυτή η πρωτόγονη θρησκεία.
Τίποτα, μα τίποτα κοσμικό και ανθρώπινο, δεν είναι ικανό να πείσει άτομα με αυτή την επίκτητη παρανοϊκή διαταραχή, ότι θα πρέπει να αρνηθούν «τον Αλλάχ».
Κανένας ηγέτης, τίποτα. Για αυτό άλλωστε, η Χαμάς δεν διαφέρει από την Αλ Κάιντα, τον ISIS ή ότι άλλο τζιχαντιστικό. Για αυτό και όποιος προσπαθεί να εισαγάγει κοσμικά δαιμόνια σε τέτοιες οργανώσεις προκαλεί τη διάσπασή του.
Σ’ αυτά όλα θαπρέπει να προσθέσει κανείς την ταπείνωση την οποία θα υποστούν οι της Χαμάς αλλά και το τι θα τους κάνουν οι υπόλοιποι κάτοικοι της Γάζας οι οποίοι έχουν υποστεί τα πάνδεινα στα χέρια τους. Ειδικά δε τα δύο τελευταία χρόνια. Η Χαμάς για αυτό το λόγο άλλωστε δεν αποδέχεται την απελευθέρωση όλων των ομήρων.
Και αυτό όρος του σχεδίου.
Λογικά θα απορήσει κάποιος γιατί να αποδεχθούν το σχέδιο οι Άραβες και οι μουσουλμάνοι ηγέτες. Διότι το Σχέδιο δίνει στη μεν πλειονότητα η οποία θέλει να απαλλαγεί από την ιστορία αυτή χωρίς να πάρει Παλαιστίνιους την ευκαιρία να το κάνει και παράλληλα να υποχρεώσει τους λίγους ακραίους, το Κατάρ και την Τουρκία κυρίως, με το Κατάρ επίσης να δείχνει σημάδια μερικής αναγκαστικής αλλαγής πλεύσης, να αποδεχθούν το σχέδιο. Δεν τους άφησε άλλα περιθώρια, δεδομένου ότι ουσιαστικά ικανοποιεί τα βασικά αιτήματά τους εις βάρος του Ισραήλ.
Εάν η Χαμάς το αποδεχθεί, το πιο πιθανό είναι πως θα υπάρξει διάσπαση και πως οι πλείστοι δεν θα το αποδεχθούν. Στη δε Γάζα ουδείς. Εάν πάλι το απορρίψουν, όλοι, πλην των μερικών ακραίων οι οποίοι δεν θα μπορούν να ταχθούν με τη στάση της Χαμάς, θα της ρίξουν το φταίξιμο. Και τα πράγματα θα κινηθούν αλλιώς.
Μέχρι τότε η επιλογή του Ισραήλ είναι να διατηρήσει τη βολική του σιωπή όσο μπορεί. Πόσο; Μέχρι να υποχρεωθεί η Χαμάς να απαντήσει για το Σχέδιο. Ο Τραμπ άλλωστε μιλά ήδη για χρονοδιαγράμματα την ώρα που ο Πρέσβης των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ Μάικ Χάκαμπι, εξηγούσε χθες στον Πίερς Μόργκαν ότι η σχέση Ισραήλ και ΗΠΑ δεν μοιάζει με καμία άλλη και πως όποιος προσβάλλει το Ισραήλ είναι, όπως είπε, σαν κάποιος να έρχεται στο σπίτι του για δείπνο, να τον παινεύει και μετά του λέει ότι προτιμά η σύζυγός του να μην καθίσει μαζί τους γιατί δεν τη συμπαθεί. Φυσικά και θα διώξω, είπε ο Χάκαμπι.
Είπε όμως και κάτι άλλο: είπε πως το Ισραήλ είναι κρίσιμο για τις ΗΠΑ και για την εθνική τους ασφάλεια, διότι αυτό ουσιαστικά (παράγει και) διαχειρίζεται την τεχνολογία στην αντιτρομοκρατία. Κάπου εδώ οφείλει κανείς να προσθέσει την επανάληψη αυτή της πραγματικότητας από το Ισραήλ τις τελευταίες μέρες και την δήλωσε Νετανιάχου στον ΟΗΕ ότι αυτοί που κατηγορούν το Ισραήλ δημοσίως, κατ’ ιδίαν τον συγχαίρουν και τον επαινούν για όσα κάνει.
Τα περί συνεπειών τα οποία, λέει το Ισραήλ όπως και η κατευθείαν αμφισβήτηση όλων αυτών των χωρών από τον Νετανιάχου, παραπέμπουν κυρίως Ευρωπαϊκή Ένωση. Η οποία χωρίς τη βοήθεια του Ισραήλ θα μετρούσε ήδη αρκετές τρομοκρατικές επιθέσεις, όχι απαραίτητα σε σχέση με το Ισραήλ στο έδαφός της.
Και αυτό γνωστό. Εμείς στην Κύπρο τρεις συγκεκριμένα τα δύο τελευταία χρόνια.
Για καλή μας τύχη, δεν επιλέξαμε το αντάρτικο απέναντι στις ΗΠΑ και το Ισραήλ, όπως πρότειναν διάφοροι εδώ ανεύθυνα, και κρατήσαμε υπεύθυνη στάση.
Άλλωστε ελάχιστες χώρες βοηθούν την Παλαιστινιακή Αρχή όσο η Κύπρος και πολύ καλά κάνουμε. Καμία όμως σοβαρή και υπεύθυνη ηγεσία δεν θυσιάζει την ασφάλεια των κατοίκων της για τη χάρη κανενός ξένου, ούτε και πάει ενάντια στη μοναδική χώρα η οποία δέχθηκε να της πουλήσει όπλα τα οποία την κάλυψαν αντιαεροπορικά για πρώτη φορά από το 1974. Κι αυτό γεγονός.
