Ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι ακόμα πιο μπλεγμένα μάλλον δεν το αμφισβητεί κανείς. Άλλωστε, η μακρά παράδοση του Μεσανατολικού διδάσκει ότι οι περιπλοκές – και ενίοτε οι εμπλοκές – είναι απείρως περισσότερες των όποιων θετικών ή σαφών εξελίξεων έστω, χωρίς πρόσημο.
Ο Νετανιάχου πάει απόψε στο Λευκό Οίκο. Τα μεγάλα αμερικανικά ΜΜΕ έχουν γεμίσει και πάλι με άρθρα τα οποία φιλοξενούν ανώνυμες δηλώσεις συμβούλων του Τραμπ οι οποίοι μεταφέρουν «το τέλος της υπομονής» του Τραμπ με τον Νετανιάχου, όπως και πολιτικά κουτσομπολιά ή παρασκήνιο εάν το προτιμά κανείς, με έναν από τους συμβούλους να δηλώνει ότι οι δύο διαπραγματευτές, ο Στίβεν Γουίτκοφ και ο γαμπρός του Τραμπ Τζάρεντ Κούσνερ, «έχουν βαρεθεί τον Νετανιάχου».
Οι σχέσεις του Νετανιάχου με τον Γουίτκοφ είναι τυπικές, όμως καμία τέτοια ένδειξη δεν υπάρχει για τον Κούσνερ. Απεναντίας, η πολύ στενή φιλική τους προϋπήρχε της εκλογής Τραμπ, και ο Νετανιάχου ήταν συχνά καλεσμένος στο σπίτι της οικογένειας Κούσνερ.
Πριν από τις πλείστες κρίσιμες εξελίξεις στο θέμα της Γάζας ή και από κινήσεις της κυβέρνησης Νετανιάχου από τις οποίες θέλει να αποστασιοποιηθεί ο Λευκός Οίκος, εμφανίζονται αυτές οι «κρίσεις». «Ο Τραμπ είναι έξαλλος με τον Νετανιάχου», λένε οι σύμβουλοι, «ο Τραμπ δεν μιλάει με τον Νετανιάχου», «προειδοποίησε τον Νετανιάχου» κ.ο.κ.
Και παρόλο που ο Τραμπ δεν είναι και ο πλέον σταθερός στις θέσεις του ηγέτης, ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει, το σίγουρο είναι πως ο Αμερικανός Πρόεδρος είναι πανέξυπνος, αυτό μπορεί να είναι και καλό και κακό αναλόγως περιπτώσεως, με ένα μοναδικό επιχειρηματικό «είναι». Και αυτό επίσης μπορεί να είναι κάποτε καλό και κάποτε κακό, αφού ο Τραμπ είναι επίσης ένας άνθρωπος χωρίς αναστολές ή τουλάχιστον χωρίς να προσπαθεί να κρύψει τον κυνικό τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται τις μπίζνες.
Και μιλώντας για μπίζνες, ο Τραμπ μπορεί κάλλιστα να επηρεάστηκε από την αντίδραση των Αράβων στην ισραηλινή επίθεση στο Κατάρ. Αν και όλοι ξέρουν πως κυρίως μισούνται μεταξύ τους οι Άραβες, η επίθεση – και η αποτυχία της επίσης, κατά που φαίνεται… – εξόργισε τους Άραβες και ταυτόχρονα τους έδωσε μια μοναδική ευκαιρία να απαιτήσουν πράγματα από τους Αμερικανούς. Αυτό σίγουρα δεν ενθουσίασε τον Τραμπ.
Το ερώτημα όμως εάν όντως γνώριζε ή όχι παραμένει.
Μιλώντας επίσης για μπίζνες, δεν πρέπει κανείς να ξεχνά ότι τα πάντα στο μυαλό του Τραμπ περιστρέφονται γύρω από αυτό το αντικείμενο. Το Ισραήλ είναι ίσως πιο σημαντική χώρα για τις ΗΠΑ για πάρα πολλούς λόγους, αρχής γενομένης ότι η τεχνολογική του πρόοδος στα συστήματα κατασκοπείας αλλά και η προνοητικότητα των Ισραηλινών στο επίπεδο των πληροφοριών έχει καταστήσει τη χώρα πολύτιμη για τους Αμερικανούς και όχι μόνο. Δεν ήταν άλλωστε τυχαίες οι προειδοποιήσεις Νετανιάχου στον ΟΗΕ και ενωρίτερα για τη στάση κάποιων ευρωπαϊκών κρατών και τα μέτρα που ενδέχεται να λάβει το Ισραήλ καθώς είναι γνωστή και η σημαντική εξάρτηση της Ευρώπης από το εβραϊκό κράτος σε σχέση με την πρόληψη της ισλαμιστικής τρομοκρατίας.
Τούτου λεχθέντος, ο Τραμπ όταν θέλει να πάρει κάτι – βλέπε λ.χ. τη συμφωνία για τις σπάνιες γαίες της Ουκρανίας – δεν διστάζει να κάνει στροφή, πόσο μάλλον όταν αυτό που πλήττεται είναι οι σχέσεις των ΗΠΑ με τις χώρες του Κόλπου, ειδικά το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία αλλά και τα Εμιράτα με τις αστρονομικές αμερικανικές επενδύσεις και προσδοκίες για τον διάδρομο IMEC και όσα θα φέρει αλλά και πολλά άλλα. Η οικογένεια Τραμπ φέρεται να έχει επενδύσει γερά στην αναδυόμενη «νέα» Μέση Ανατολή, στην οποία όμως επενδύει τα μέγιστα και το Ισραήλ, στο ενεργειακό και ευρύτερο τοπίο, όχι μόνο για την οικονομία αλλά και για την ασφάλειά του.
Είναι λοιπόν σαφές ότι όσο σημαντικό και εάν είναι το Ισραήλ, οι ΗΠΑ δεν θα αφήσουν ελεύθερο το πεδίο στον Νετανιάχου, ο οποίος άλλωστε δεν είναι το Ισραήλ, ακόμη περισσότερο με δεδομένο ότι και εδώ, στο ίδιο το εβραϊκό κράτος, η πλειονότητα επιθυμεί το τέλος του Πολέμου στη Γάζα.
Οι φερόμενες ως απαιτήσεις των Αράβων βέβαια, όπως τις παρουσιάζει σήμερα καταρινών συμφερόντων εφημερίδα η οποία έχει έδρα το Λονδίνο, είναι σίγουρο ότι δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές ως έχουν τουλάχιστον.
Τόσο η αντικατάσταση του όρου «αφοπλισμός της Χαμάς» με ένα γενικόλογο «να καταθέσει η Χαμάς τα όπλα της», το οποίο θυμίζει πολύ την αιγυπτιακή επινόηση προ μηνών να δημιουργηθούν αποθήκες στην οποίες θα μπουν τα όπλα για να «φυλάσσονται» – για ποιόν σκοπό; – όσο και η αντικατάσταση του διεθνούς (εκτελεστικού) Σώματος το οποίο θα διοικεί για το πρώτο διάστημα τη Γάζα με «παλαιστινιακό Σώμα τεχνοκρατών» είναι πράγματα που δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτά από το Ισραήλ, όταν μάλιστα ο Πόλεμος αυτός έγινε με μεγάλο κόστος σε ανθρώπινες απώλειες, οικονομική αλλά και διπλωματική κυρίως ζημιά για το Ισραήλ.
Και όταν οι Άραβες αντί για δική τους παρουσία και διατήρηση της τάξης μέσα στη Γάζα, ζητούν με παράλληλη μάλιστα αποχώρηση των Ισραηλινών, να αναλάβουν μόνο τα εξωτερικά σύνορα.
Εάν αυτά ευσταθούν, τότε ο Νετανιάχου θα δυσκολευτεί μεν αλλά δεν θα υποχωρήσει. Εάν πάλι δεν ευσταθούν ή υπάρξουν αποδεκτές αλλαγές, τότε θα εξηγείται και η δήλωση Τραμπ ότι οι Άραβες «αποδέχθηκαν 100% το σχέδιο» και ότι είμαστε πολύ κοντά σε συμφωνία.
Σε κάτι ώρες θα ξέρουμε. Περισσότερα τουλάχιστον.
