«Η Τουρκία είναι μια σημαντική χώρα για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής», μου έλεγε χθες βράδυ στην ραδιοφωνική μου εκπομπή «Καθρέφτης» στο Πρώτο Πρόγραμμα (πλέον ERT NEWS Radio), ο διεθνολόγος καθηγητής κ. Θεόδωρος Τσίκας.
«Και – συνεχίζει – γενικά είναι μια εξαιρετικά ισχυρή χώρα σήμερα. Ξεκίνησε από μια δυνατή περιφερειακή δύναμη στην περιοχή μας, και τείνει να γίνει μια μεσαία παγκόσμια δύναμη. Ο Τραμπ υπολογίζει πολύ τους συσχετισμούς δύναμης. Υπολογίζει αυτούς που θεωρεί ισχυρούς ηγέτες. Κι όπως ξέρουμε, περιφρονεί σε μεγάλο βαθμό τις νόρμες του Διεθνούς Δικαίου. Και επομένως θέλει να έχει άριστες σχέσεις με την Τουρκία. Υπολογίζει, όχι μόνο ο Τραμπ, αλλά και πολλοί ακόμα ηγέτες, την σημαντική γεωγραφική θέση που έχει η Τουρκία».
Γενικά, δεν μας αρέσει να ακούμε λόγια που είτε εκθειάζουν, είτε επισημαίνουν την πολιτική αλλά και στρατιωτική δύναμή της.
Θέλουμε να πιστεύουμε ότι είναι «ένα κράτος τρομοκράτης» που χρησιμοποιεί την ισχύ της, σε ανθρώπινο και σε εξοπλιστικό επίπεδο, για να κατακτά οφέλη, ακόμα και δυναμικά.
Η Κύπρος είναι ίσως το πιο κραυγαλέο παράδειγμα χώρας που υπέστη εισβολή στο όνομα της προστασίας των Τουρκοκυπρίων που πράγματι αισθάνθηκαν φόβο και ανασφάλεια όταν είδαν ένα τσούρμο μανιακών εθνικιστών από την Ελλάδα να κυριεύουν το νησί και να πανηγυρίζουν ότι θα την προσαρτήσουν.
Διαπρεπείς ιστορικοί ερευνητές, που ακόμα εξετάζουν ως σημαντική «περίπτωση μελέτης το έγκλημα του πραξικοπήματος, παραδέχονται ότι η Τουρκία δικαίως εισέβαλε.
Από εκεί και ύστερα, οι πιο έγκυροι ιστορικοί και μελετητές εντοπίζουν στο «ανάγνωσμα της μετέπειτα Κύπρου», μια παθητική έως και φοβική τάση μιας κοινωνίας να αρχίσει να κτίζει μια σοβαρή αντίδραση απέναντι στο κραυγαλέο εκείνο κακό.
Ισχυροί ηγέτες, μας έλειψαν. Παρά ελάχιστες εξαιρέσεις.
Αν τολμήσω να τους αναφέρω, θα πάει αλλού η κουβέντα. Είμαστε «μανούλες» στο να βρίσκουμε λόγους να τσακωνόμαστε.
Μακάρι να είχαμε ανάλογη, θετική δίψα για να δυναμώσουμε την θέληση για ελευθερία. Ή, καλύτερα, την αποφασιστικότητα να μην αφήσουμε να νυχτώσει ούτε μια μέρα από εκείνο το εφιαλτικό ’74, που να μην έχουμε κάνει έστω ένα βήμα προς την ελευθερία.
Ένα βήμα την ημέρα. Ας το σκεφτούμε όλοι εμείς, που κόβουμε άπειρα χιλιόμετρα (εδώ και στο εξωτερικό) για να βρούμε το καλύτερο ξενοδοχείο και την καλύτερη ταβέρνα, αλλά δεν βρίσκουμε (Κουράγιο; Λόγο; Ευκαιρία;) για να μικρύνουμε το χάσμα και τον πόνο μας…
Παράξενο!
Ξεκινώ πολλές φορές, γράφοντας κάτι άσχετο, και μέσα από την ροή του λόγου και των σκέψεών μου, κάνω παράκαμψη και πάω «εκεί» που με πονάει…
Για τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη, που δεν τον θεωρώ ικανό Πρόεδρο, ιδίως μιας χώρας όπως την περιέγραψα προηγουμένος, για λόγους που δεν είναι του παρόντος, έχω να πω ότι ο πολιτικός κόσμος της Αθήνας είναι απογοητευμένος από αυτόν – όχι μόνο για το θέμα της ηλεκτρικής διασύνδεσης. Είναι διάχυτη η εντύπωση ότι, σε αντίθεση με σχεδόν όλους τους άλλους προκατόχους του, δεν «έδεσε» με το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας. Όχι μόνο με τον Πρωθυπουργό Μητσοτάκη.
ΥΓ: Είχα σκοπό να σας γράψω για το comeback (ελληνιστί: επιστροφή) του Αλέξη Τσίπρα στην ενεργό, όπως λέμε, πολιτική. Ήδη, τα πρώτα του πολιτικά σκιρτήματα μετά από μακρά χειμερία νάρκη, δίνουν τροφή στις επιθεωρήσεις και στις χιουμοριστικές εκπομπές. Το αγροτικό του στην Publicis και σε ένα δωμάτιο του Χάρβαρντ έχει τελειώσει. Μένει, τώρα, να δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκκος!…
